Een Ereschuld SPORT Van Venray naar Isiamboel Handboogschotters-CoDCODrs Gouden bruiloft aan het Veulen. Zaterdag 1 juni 1957 No 22 ACHT EN ZEVENTIGSTE JAARGANG kleding wint *t •EEN RIJK BEZIT PEEL EN MAAS oROTEsm"TG28VE ™OONN5Uen OBO°WO^ WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN ritus" FEB KWABTAAI 1.40 BUITEN VENItAY «1.60. INDISCHE MISSIEWEEK tegenover ruim 70 miljoen mensen in de Oost en in de West Een speciale band hebben wij Ne derlanders met Indonesië. Eeuwen lang heeft het behoord tot het Ne derlandse Rijksgebied. Het is waar, dat de Indonesiërs ons verre van fraai behandeld hebben. Maar toch hebben en houden wij een speciale plicht tegenover hen, wegens de vroegere eenheid met Nederland, dat eeuwen lang het moederland is geweest. Wij hebben bovendien nog een ereschuld te vereffenen. Nederland heeft vóór dt 2e wereldoorlog altijd grote kapitalen verdiend aan Indo nesië, maar heeft betrekkelijk wei nig gedaan om er de bevolking uit haar armoedig bestaan op te hef fen en heeft, zeker in de vorige eeuwen, niet veel gedaan om de Indonesiërs tot het christendom te brengen: van de ruim 70 miljoen mensen zijn er hoogstens 1 of 2 mil joen katholieken. Indonesië behoort op het ogen blik tot de armste landen, waar de mensen gebrek lijden, en waar de gemiddelde levensduur van de men sen niet hoger ligt dan 23 jaar. Tegenover de Missie in Indonesië hebben wij dus bijzondere verplich tingen, te meer nog omdat nog zo veel Nederlandse missionarissen, missiezusters en broeders-missiona rissen daar werken, ook meerderen uit de gemeente Venray, die spe ciaal van hun landgenoten en dorps genoten steun verwachten. Wat van Indonesië gezegd is, geldt zeker nog meer van andere gebieden in de Oost en de West, waar de band met Nederland be houden is gebleven: Nieuw-Guinea, dat nog onder Nederlands bestuur staat, Suriname en Nederl. Antillen (West-Indië). Indonesië In Indonesië worden geen nieuwe missionarissen uit Nederland toe gelaten. Gelukkig zijn er nog heel wat Nederlandse missionarissen, ondanks het verlies in oorlogstijd nog wel ruim 700, en bijna 2000 fraters, broeders en zusters. Meer dan 300 verloren het leven in Ja panse kampen. Op verlangen van de H. Vader wordt nu getracht missionarissen uit andere landen daar binnen te krijgen, maar uiteindelijk zullen toch de eigen inlandse priesters het werk over moeten nemen. Er zijn gelukkig al een honderdtal inlandse geestelijken, maar wat is dat op 'n gebied, dat zich uitstrekt over een afstand van 5000 km Nieuw-Guinea Naar dit gebied kunnen nog mis sionarissen gestuurd worden, maar dit volk Papoea's staat nog op 'nzeer lage trap van beschavingen is veel moeilijker te beheren. Toch is hier al veel prachtig werk verricht, waardoor in enkele streken reeds een bloeiende parochie met scholen, kerk en ziekenhuis gevestigd is. Wie heeft nog nooit gehoord van pater Meu wese, de ontdekker van de Koningin Julianarivier, en van pater Kammerer, de doodgewaande pater Franciscaan, die werkt bij de Wis selmeren? In de laatste tijd worden hier ook vele leken aangetroffen om in de missie te werken als dokter, onderwijzer, verpleegster of als vak man. Zij verrichten daar heel mooi werk en zijn een grote steun voor de missionarissen, die onmoglijk alles zonder hulp af kunnen. West-Indië Hier kan de missie ongestoord werken, maar het werk is moeilijk door een voor ons Nederlanders hinderlijk klimaat. In Suriname woont een nog moei lijk toegankelijk volk, de Bosnegers. Reeds lang werken daar de paters Redemptoristen en Oblaten, maar toch zijn er nu pas enkele inlandse jongens op het seminarie. De bekende Peerke Donders heeft hier ook gewerkt. Op de eilanden (Antillen) is het iets beter, maar de plotselinge weelde door de petroleumraffina derijen op Curagao en Aruba, werkt nog al remmend voor het bekerings werk. Toch zijn op de eilanden vele katholieke kerken en scholen, en op sommige eilanden is de bevolking bijna geheel katholiek. Wat doen we? Ja, wat doen we voor die ruim 70 miljoen mensen in de Oost en in de West die nog heidenen zijn en tegenover wie wij als Neder - derlanders bijzondere verplichtingen hebben? De Missie in de Oost en in de West is niet iets wat alleen de mis sionarissen daarginds maar moeten opknappen. Wij moeten hier een soort thuis front vormen, een missie-thuisfront. De missionarissen hebben daarginds een zwaar en moeilijk leven, maar ze zwoegen en zaaien tevergeefs, wanneer zij hier geen vrienden van de missie achter zich hebben, die de missionarissen helpen door hun gebed en door hun offers. In deze week vóór Pinksteren wordt van ons allen gevraagd: 1. de H. Mis bij te wonen en de H. Communie te ontvangen, of tenminste elke dag te bidden voor het Missiewerk in de Oost en in de West; 2. in deze week al onze moeilijk heden edelmoedig en blij aan God op te dragen voor deze intentie; 3. een financiële bijdrage (naar vermogen) te geven aan de col lecte of in de collectebussen te deponeren die bij de kerkdeuren staan. Uit de totale opbrengst moeten de ruim 20 missiegebieden in de Oost en in de West, royaal gesteund kunnen worden. Laten we ons niet te gemakkelijk van onze ereschuld af maken! KEN UW EIGEN INDUSTRIE. 7. De turken, die een jaar geleden per schip de gehele staalconstruc tie toegezonden kregen van een grote vliegtuighal, die ze op een NATO-vliegveld aldaar maar in el kaar behoefden te zetten en klaar was kees, hebben er geen weet van waar Venray ergens ligt. Evenmin als de Spanjool, die nabij Madrid meehelpt om, even eens voor de NATO, de grote tank revisie-hal te bouwen. Wel weet hij, evenals zijn Turkse broeder, dat in dat land en in die plaats behoorlijk constructie-werk geleverd wordt, want die staalstuk- ken zijn die per schip aangekomen passen als een meccanodoos in el kaar en zelfs een kind kan de was doen bij de opbouw van deze grote hallen. En de plaatjes, waar op staat: N.V. Custers Constructie en Machinefabriek Venray-Holland kunnen ze ofwel niet lezen, ofwel men gaat er achteloos aan voorbij. Even zo goed is de doorsnee Amsterdammer er achteloos aan voorbij gegaan, dat de opbouw van de groie nieuwe beton-fabriek, welke onlangs in Amsterdam ge opend werd door een der wethou ders, Venrays werk is, dat het mogelijk maakt, dat de Amster damse huizenbouwers vanuit een cemraiie plaats hun beton geleverd krijgen, zoals hier de melkboer zijn melk rondbrengt. Wel weten ze, dat deze enorme installatie meer dan 100m3 beton per uur aflevert en dat voor de hele bediening van deze installatie slechts een man nodig is. Maar dat op die installatie weer dat 'zelfde plaatje te vinden is van Custers Constructie en Machinefabriek, daar hebben ze geen weet van. Toch komen én die vliegtuighal, én die tank-revisie werkplaats en die beton-meng-installatie inder daad uit Venray, gebouwd en ge maakt door Venrayse mensen in een Venrayse fabriek. Artistieke smid Het was rond de eeuwisseling, dat Ties Custers zich vestigde in deze plaats als smid. Als de man van duizend en een karweitje, zoals ze nu nog practisch in ieder klein dorp werken. Deze smid had echter een artis tieke Inslag. Toen bij de bouw van de psychiatrische inrichtingen hek ken nodig waren, was hij het die bepaalde hoe die zouden worden, Hij wist het beter en kon het beter als de architect. En dat was werk, dat hem lag, waarin hij inderdaad zijn meesterschap toonde. Maar die kans was er niet dikwijls en toen zijn zoon Teng de zaak overnam was ze nog even groot als toen Custers zelf begon. Deze zoon had een minimale voor opleiding gehad, maar had van zijn vader niet alleen de liefde voor het vak georven, maar had ook een lechnLche knobbel, die hem later nog dikwijls te stade kwam. Die knobbel begon eerst goed te werken, toen de cartonage-fabriek alhier stanz-machines nodig had, die voor het speciale doel, waar voor ze nodig waren, niet te krij gen waren. De heren Laurensse en Custers gingen eens op stap, bezochten wat tentoonstellingen en werkplaatsen en toen men na enkele dagen thuis kwam, ging men eens tekenen en ging men eens rekenen. Toen werd er begonnen. Na verloop van tijd stond er een machine, die aan de gestelde eisen voldeed en zelfs aan meer dan dat. Want al tekenende en rekenende had hij andere dingen gevonden die dezeze machine een nog hoger ren dement gaven, dan in de aanvang bedoeld was. Het zelfde bleek bij komst van de electriciteit. Verschil lende machin°s in deze contreien moesten feitelijk vernieuwd worden, omdat de oude diestel of stoom- tractie het niet bol kon werken tegen de gemakkelijke en voordelige electriciteit. Maar zij, die van wanten wisten, klopten eens bij smid Custers aan en de machines werden omgebouwd. De man had er nu eenmaal zijn knobbel voor. Maar voor de rest was het kachelpijpen-maken gebla zen en voor een stuk constructie werk moest hard gevochten worden en geconcureerd. Het is ook hier weer de oorlog die de ommezwaai bewerktstelligt. Talrijke machines stonden verroest en kapot in de troosteloze ruïne van het na-oorlogse Venray. De eeo gaf de ander raad en op het laatst stond men zich te verdringen op de stoep bij Custers, om toch a.u.b. te komen kijken en te helpen. Dat ook zijn werkplaats aan din- gelen lag en dat ook hij geen ijzer meer had, werd daarbij over het hoofd gezien. Daarnaast bleek in het bevrijde Nederland ook veel constructiewerk gevraagd te wor den en zo stond Custers in 1949 voor feitelijk onoplosbare puzzels. Zijn klein bedrijf kon de vele aanvragen niet af. Er werd eens gepraat met vrien den en klanten en toen de Beau- monts de eerste industrie-hal ver lieten, die Venray op het kale in dustrieterrein had gebouwd, was er een nieuwe N.V., nl. Custers Con structie- en Machinefabriek, die de trotse bezitter werd van deze hal. Deze N.V. had zich naast de uit voering van constructiewerk ten doel gesteld: machines te bouwen. Welke machines dat zouden zijn, dat zou de tijd wel leren. Vooreerst had men het te druk om de grote staalconstructies voor de nieuwe veiling in Eindhoven klaar te krij gen. Want het viel om de drommel niet mee, dat constructiewerk. Zeker, er was een oude maar kleine kern van knechts, die dit vak wel kende, maar het overgrote deel van de andere arbeiders kende van dit hele vak totaal niets. Dat moest aldoende aangeleerd worden. Met zulk personeel is het moeilijk opdrachten aan te nemen en teleur stellingen bleven niet'uit. Trouwens op het terrein van liet klein con structie-werk begon de concurren tie weer zo langzamerhand mee te spreken. Machinebouw blijft voorlopig een schone wens, gezien de personeels voorziening. Men ging dus zoeken naar een produkt, dat voorlopig meer zekerheid zou geven, con structiewerk niet uitsloot en de gelegenheid gaf tot verdere en betere opleiding van het personeel. Via bevriende relaties kwam men dan tot de produktie van rooster- vloeren. ROOSTER-VLOEREN Een rustkuur in het ziekenhuis bracht tijd tot nadenken en toen de kuur afgelopen was, lagen de tekeningen voor een geheel nieuw pers- en las-apparatuur klaar om in eigen fabriek voor de roosterfa- brikatie gebouwd te worden. Tot de punt-lasmachines toe wa ren alle produkten van eigen uit vinding en toen begon de rooster- fabricage. Duizenden vierkante meters roos ter hebben intussen de fabriek ver laten, een treffend bewijs, dat deze keus goed was. In de Philips fabrieken te Eind hoven, even zo goed als op de olievelden van de Bataafse Petro- leum-Mij, in Nederland zo goed als in Venezuela, op Nederlandse, zo goed als op Australische schepen, in de electrische centrales van den Haag en Dordtrecht, even zo goed als op Sumatra, overal liggen de roostervloeren van Custers, waarin men intussen hier een fantastische ervaring heeft gekregen. Uiterst precies werk, waarvan veel afkan hangen. Uiterst strenge controles, die in het begin wel eens moeilijkheden brachten, maar ook telkens weer opnieuw een aanspo ring zijn om nog beter, nog sekuur- der werk te maken. Toen de aanvang-raoeilijkheden voorbij waren, waren de rooster vloeren als het ware nieuwe en tree* bij andere grote bedrijven. De Nederlandse Spoorwegen klop ten aan voor onderdelen voor wa- genbouw en bovenleidingen. De Staatsmijnen vroegen om luchtko kers, brandladders en reksoorten en met de groei van de orders, groeide de fabriek, groeide de vak kennis van het steeds uitgebreider personeel. Met grote handelsondernemingen werd contact gezocht. Men kreeg opdrachten voor Aruba en Irak en het kantoorpersoneel brak zich het hoofd over alle mogelijke talen, alle mogelijke douane- en andere formulieren. Maar telkens opnieuw werden de opdrachten geklaard en telkens op nieuw is ieder werk opnieuw een aanbeveling voor een volgend. Opbouw, uitbouw. Langzaam, maar zeker zoeken naar eigen ma chinebouw. Werk, dat veel reizen vereist, veel bezoek van relaties, veel improvisatie. Maar daarnaast all-round vakkennis vraagt van het personeel, dat via een interne or ganisatie samengebundeld dient te worden tot een homogene ploeg, die geen moeilijkheden uit de weg gaat. Dat alles stampt men niet uit de grond, dat eist jaren en nog eens jaren en bij ieder werk leert men opnieuw nieuwe dingen. Ingenieursbureau zoekt.... Zo zoekende vond men dan in een der bladen een advertentie van een ingenieursbureau, dat ook zoe kende is naar contacten met een constructiebedrijf. Dat bureau heeft de Nederlandse vertegenwoordiging van de construc tie der machtige Duitse beton- mortelfabrieken, grootse installaties die de beton kant en klaar maken, zonder dat er een arbeider aan te pas komt. Van de 30 gegadigden kiest men Custers, niet alleen voor de repa ratie en de service, maar ook voor het bijkomende constructiewerk. De eerste installatie word gebouwd in Amsterdam, waar men ervaring op doet voor de toekomst. Als die plechtstatig geopend is: ligt een nieuwe en nog grotere opdracht al klaar en hiervan wordt het constructiewerk in eigen fa briek vervaardigd. De betoneertoren in Hagestein, een installatie van ruim 30 meter hoog, is alweer een trots bewijs van Venrays vakmanschap. Van het een komt het ander. Voor verschillende andere plaatsen liggen de teke ningen al klaar, al zal misschien de bestedingsbeperking hier wel een rol bij gaan spelen. Maar daarnaast heeft men de licentie verkregen voor de bouw van kleinere beton installaties, de zgn. Zweedse Sawo-betoninstallatie, volautomatische kleine betonma- chines, die medewerken om de bouwwereld verder te mechaniseren. In dat kader passen ook de toren- kranen, waarvan de eerste tekenin gen klaar liggen voor verdere uit werking. Ook deze projecten wor den bekeken en lukt een en ander dan zullen de grote bouwkranen eerstdaags ook deze hal weer gaan verlaten. Turkije-Spanje Maar men houdt zich niet aan die ene kaart. Ook het constructie werk blijft men zoeken. Dat Cus ters daar reeds een goede naam heeft verworven, blijkt uit boven genoemde contracten, die men heeft met wereldmaatschappijen. Een ander contact is dat met het Oost-West-Syndicaat, een grote handelsonderneming in het Midden Oosten en practisch alle landen van Europa. Als deze maatschappij van Ame rikaanse aannemerscombinaties die voor de NATO werken, aanvragen krijgen voor constructiewerken in Turkije en Spanje, dan wordt die aanvrage doorgestuurd naar Cus ters Constructiebedrijf, die moet concureren met duitse, franse en engelse bedrijven en dat gevecht wint. Zo staan er Turken op stalen trap pen en bordessen van een NATO vliegveld en repareert men in Spanje tanks in hallen, die in Ven ray geboren zijn. En is men niet van plan hiermede op te houden, integendeel. Zoals men vroeger naar de grote plaatsen in Nederland reisde, zo vliegt men nu naar het buitenland, steeds maar weer op zoek naar nieuwe projecten, naar nieuwe mogelijkheden. In het volle besef, dat men er nog lang niet is, dat nog steeds gezocht moet wor den naar nieuwe dingen, die deze fabriek nog meer expansie, nog degelijker grondslag kunnen geven. HOGE EISEN worden daardoor gesteld aan het personeel. Het is nog immer de moeilijkheid geschikt personeel te vinden. Men kan nog zulke prachtige op drachten hebben, nog zo hard voor uitbreiding en nieuwe mogelijk heden werken, het is perslot van rekening de arbeider, die een en ander toch klaar moet maken. Goed klaar moet maken, met vakkennis en vakinzicht. Men is er tot heden in geslaagd, die opleiding in eigen bedrij: mogelijk temaken. En ook hier staat men als leek verwonderd te kijken, als men U de foto's toont van de machtige, meer dan 30 meter hoge betoneer toren in Hagestein, die gebouwd is door een 6-tal jongelui, onder lei ding van een werkmeester. Venrayse jongens, die met vak kennis en vakmanschap een derge lijk groots karwei aandurven en tot een goed einde brengen. Wie dit voor 20 jaren had durven dromen, die had men uitgemaakt voor een gek. En toch is't mogelijk en toch durft men 't aan, om met deze jongelui grootse projecten in binnen- en buitenland aan te nemen. Inderdaad, men heeft aan onze beginnelingen in het vak opdrachten durven toevertrouwen, waarvan een leek het duizelt. En het pleit voor deze „beginne lingen", dat zij die opdrachten heb ben uitgevoerd, dikwijls met kunst en vliegwerk. Maar de steeds maar groter wor dende fabriek binnen 14 dagen hoopt men weer een nieuwe hal te openen en de tekening voor weer een nieuwe, ligt al weer klaar is toch wel een sprekend bewijs, dat ook hier de industrialisatie vooruit gaat. Dat men geestelijk en lichamelijk meer en meer is ingesteld op dit werk en dat men de begin-moei- lijkheden reeds lang achter de rug heeft. Deze ervaring op onze tocht langs de Venrayse industriën is telkens en telkens weer een zeer vreugdevolle conclusie, die voor de toekomst alle hoop geeft op een verdere en gelukkige uitbreiding van de werkgelegenheid in deze streken! Zondagmiddag had op de banen van „St. Sebasiianus" aan de Heide het eerste concours van 1957 plaats van de handboogschuttersbond Ven ray en omstreken. De uitslag was als volgt: Ere-klas: punten: St. Oda, Venray 451 St Sebastiaan, Heide 430 St Antonius I, Halfweg 428 St Hubertus I, Merselo 408 Willem Tell I, Oirlo 399 St Anna I, Venray 387 Diana I, Venray 384 St Joris I, Leunen 357 Ons Genoegen I, Ysselsteyn 352 St Oda II, Venray 348 A.-klas: De Batavieren I, Castenray 395 Diana H, Venray 361 St Hubertus II, Merselo 355 Uitspanning I, Griendtsveen 325 Eendracht I, Veulen 322 St Anna II, Venray 320 Ons Genoegen II, Ysselsteyn 307 Rare Schutters I, Overloon 298 St Sebastiaan II, Heide 276 St Joris II, Leunen 209 B.-klasse: St Oda 3, Venray 309 Diana 3, Venray 303 St Jozef, Holthees-Smakt 294 St Agatha I, Ayen 281 Batavieren II, Castenray 268 Willem Tell II, Oirlo 257 St Antonius II, Halfweg 241 Rare Schutters II, Overloon 206 Eendracht II, Veulen 199 C.-klas: Ons Genoegen I, Amerika 304 St Oda 4, Venray 266 Ons Genoegen 2, Amerika 253 St Oda 5, Venray 235 St Sebastiaan 3, Heide 230 Diana 4, Venray 193 St. Anna 3, Venray 165 Willem Teil 3, Oirlo 164 Batavieren 3, Castenray 164 Uitspanning 2. Griendtsveen 353 St Hubertus 3, Merselo 152 St Joris 3, Leunen 146 Ons Genoegen 3, Ysselsteyn 85 Personeel: 1 J. Wijnhoven, St Anna, 46 2 M. v. Dijck, St Hubertus, 2x10 3 M. Emonts, Batavieren, 5x9 4 H. Jeuken, St Antonius 4x8 5 P. Martens, St Joris, 4x7 6 L. Zeegers, St Hubertus 4x6 7 A. Janssen, Ons Genoegen 5x5 8 P. Weijs, St Joris 3x4 9 G. Willems, Rare Schutters 3x3 10 G. Kunen, Willem Teil 3x2 11 A. Baltissen, Ons Genoegen 3x1 Het tweede districts-concour* zal plaats hebben op zondag 18 aug. te Ayen, terwijl morgen zondag een openings-concours zal gehouden worden te America. Op zondag 21 juli zal door Diana een jubileum-concours gehouden worden vanwege haar 60-jarig be staan, terwijl Willem Teil te Oirlo een openings-concours zal houden op 8 september op haar prachtige nieuw aangelegde banen bij café Rongen. De handboogschutters van Ven ray en omgeving staat nog een zeer druk schietseizoen te wach ten. A.s. woensdag zullen Jacobus Geurts en Wilhelmina Crooijmans aan het Veulen hun gouden brui loft vieren. De feitelijke datum was 16 april j.l. maar toen kon het moeilijk en zodoende heeft men het feest wat uitgesteld. Maar woensdag gaat het dan gebeuren. Natuuriijk is er een plechtige H. Mis in de rectoraatskerk, zal de buurt de „Drabbels-plats" netjes versieren en zal de Leunense fanfare een serenade komen brengen. En natuurlijk worden op die dag de nodige herinneringen opgehaald. Want het gouden paar is toch im mers een van de 12 pioniers, die daar 50 jaren geleden op het Veulen zijn begonnen. Vader Geurts, die nog fris en monter is en die men de 82 jaren niet aanziet, doet nog (Je hele dag werk op het grote bij drijf, al neemt natuurlijk Jenniskens, die daar is ingetrouwd, de zware karweien voor zijn rekening. Moeder Geurts is ondanks de 78 jaren nog hel. Haar handen staan geen minuut stil en ze kan wat goed vertellen over de „goeje aide tied". Vader Geurts is toen hij goed 7 jaren was, op de „Drabbels-plats" komen wonen en heeft daar zijn hele leven verder gesleten. Hij weet nog goed, dat het hele Veulen bestond uit een twaalftal boerderijen en dat daarachter fei telijk de wereld was dichtgeplakt. De ontginningen van Jaeger en Hub. Janssen hebben later nieuwe mogelijkheden geschapen, maar de eerste jaren van zijn trouw was hij meer „schaopsboer" dan wat anders. In een drietal schaapskooien wa ren de meer dan 200 schapen ge borgen, die zijn eigendom waren. De Drabbels-kuij is later in 1913 door oefenende militairen kapot geschoten. Hij heeft moeder Geurts leren kennen aan het Overbroek. Zij ging ook iedere zondag naar de kerk te Leunen. En hoe gaat 't dan? Net zo lang dat men in een ver sierde tilbury naar de Grote Kerk rijdt om daar te trouwen. Kinderen hebben ze nooit gehad, maar de kinderen van een overleden zuster hebben aan het gouden paar liefdevolle pleegouders gehad en nog immer. Bij die oude herinneringen zijn vele verhalen: de oprichting van de „stenaove", de ontginning van de peelgronden, de landing van een vliegmachine in de naoorlogse jaren en vader Geurts kan wat smakelijk vertellen van van Eijk, die feitelijk met zijn vliegtuig bij hoeve Erica zou moeten dalen, maar in Veiugpy op het smaalpedje terecht kwam. Al die oude dingen, die ze zelf ook zo goed in ere houden moe der is de eigenaresse van een heel mooie Venroadse toer zullen nog eens extra opgepoetst worden en het hele Veulen zal woensdag on getwijfeld bij dit gouden feest aan wezig willen zijn. Schaak-nieuws De Venrayse schaakvereniging weet niet alleen schaak te spelen, maar ook op reis te gaan. Zondagmiddag startte daarvoor een bus van de Zuld-Ooster, met circa 30 schakers en al of niet schakende dames voor een bezoek aan schaakvrienden van ons tour- nooi in februari j.l., in het naburige duitse plaatsje Uedem. Na een welkomstwoord werd aan de Venrayse schaakvereniging een prachtige herinneringsmedaille aan dit bezoek aangeboden, waarop de stand van een in de schaaklitera tuur bekende schaakpartij is afge beeld. Aan de keerzijde was de datum van het bezoek gegraveerd. Onze voorzitter, de heer J. Peters had voor de Uedemer Schackver- ein ook een klein cadeau meege bracht en ook de dames werden niet vergeten. Daar niet al te veel tijd aan schaken zou worden besteed, wer den op vriendschappelijke wijze een aantal partijen gespeeld in hoog tempo. Voor de dames was er een kegeiwedstrijd georganiseerd. Na afloop der schaakpartijen nog een dansje en een praatje, waar mee de gezellige middag besloten werd. Een waarlijk prettige en ge zellige zondagmiddag, die ook zeker door de dames zeer is gewaardeerd. Nieuws uit Venray en Omgeving Geslaagd In de psychiatrische inrichting St Servatius, slaagden voor het le overgangsexamen op 23 en 24 mei: Eerw. Floribertus Ar.s, P. Beer- kens Venray, L. Dirkx en P. Dirkx Maasbree, M. van Els Venray, W. Goossens*Dendermonde(B.), G. van van Heei Venlo, W. Loonen Over loon, Th. Michiels te Heeze(N.Br.), G. Nabuurs Westerbeek, Guido Fr. Guesquier van Pelt Edegem(B.), Th Peters Handel, M. Schrjjen Kerk- rade, B. van Vugt Beers, W. Vogt Drachten, Chr. Rongen Venray. Twee candidaten werden afge wezen. Voor het 2de overgangsexamen slaagden de volgende candidaten: J. Al VVormer, H. Berretty Venlo, de Eerw. Br. Palladius v.d Brandt,

Peel en Maas | 1957 | | pagina 1