Attekziden VAN PUINHOOP TOT PAREL WEEKBLAD VOOR VENRAY EN OMSTREKEN Meester Wijnhoven en zijn school in 't zilver De strijd om de VREDEPEEL ten einde? Vrijdag 31 October 1947 No* 44 Acht en Zestigste Jaargan Druk en Uitgave, Firma van den Munckhof Drukkerij Kantoorboekhandel Grootestraat 28 Telefoon K 4780 512 Postrekening 150652 PEEL EN MAAS Advertentieprijzen op aanvraag vorstrekt Abonnementsprijs per kwartaal: voor Venray tl 1.C0 buiten Venray fl 1.20 uitsluitend vooruitbet. Herdenking van onze doden Niemand heeft zo teer de Allerzielen-stemming van de herfst weergegeven als de Vlaamse dichter bij Gods genade Guido Gezelle in zijn gedicht: „Hoe zeere vallen ze af", waarvan ik hier een strophe laat volgen. Gij, blaren, rust in vreê, 't en zal geen een verloren, geen een te kwiste gaan voor altijdhergeboren, die dood nu zijt, zal elk van u, dat viel, de zonne weêr ontwekken, zal met uw' groenen dracht de groene boomen dekken, te zomertijd. Met Allerzielen gaan onze gedachten van zelf naar onze dierbaren, die van ons zijn heen gegaan. Zij hebben de strijd gestreden, zij hebben in Gods oog geschouwd, zij kennen het grote raadsel van het leven. Zij hebben niets meer te vragen, want zij weten wat er" verborgen is aan de andere zijde van het graf. Zij zijn de donkere poort doorgegaan, die voert ten eeuwi gen leven voor allen, die met een levende ziel in de vaderarmen van God, hun rechter vallen. De dood blijft voor ons allen een groot mysterie. Allen zijn wij onderweg naar de dood. Wij weten dat wij allen eens zullen sterven. Zo zelden denken we er echter aan, dat iedere seconde ons dichter bij het graf brengt. We huiveren er voor en praten er zo min mogelijk over. We treuren, als de dood een van onze dierbaren oproept, maar vergeten, dat zij, als ze goed zijn afgestorven, niet te beklagen maar veeleer te benijden zijn. De tranen die we schreien, schreien we feitelijk over onszelf, over ons gevoel van verlatenheid en niet over de dode die we uit dragen. We- mogen onze doden niet te gauw vergeten. Niemand kent de maatstaven, die God aanlegt bij de beoordeling van een ziel, ook wanneer ze in staat van ge nade uit dit leven is gescheiden. Niemand weet, hoelang ze nog in het vagevuur moet lijden, al vorens ze tot de aanschouwing van Gods heerlijkheden wordt toegelaten. Iedere mens is een besmeurde en gehavende zon daar, als hij staat voor het oog van de Allerheiligste God. Daarom moeten wij onze overledenen in onze gebeden blijven gedenken. We moeten niet alleen voor onze eigen doden bidden, wier graven nog vers gedolven zijn, maar ook voor alle anderen. Op de eerste plaats voor alle over ledenen van onze parochie, voor allen die in de loop van dit jaar uit ons midden zijn heengegaan. Vervolgens moeten wij allen in dachtig zijn, die in de afgelopen stormjaren voor Gods rechter stoel moesten verschijnen, allen die tengevolge van oorlogshande lingen zijn omgekomen, de velen, die ver van huis in den vreemde eenzaam en verlaten gestorven zijn, al onze Limburgse priesters en Limburgse jongens, die het offer van hun leven voor onze bevrijding hebben gebracht: allen die zonder voorbereiding en zon der geestelijke bijstand de grote reis hebben moeten aanvaarden; alle soldaten van de vetbonden legers, die onze vaderlandse grond met hun bloed hebben gedrenkt. Zelfs moeten wij bidden voor onze gesneuvelde vijand. Als de dood voorbijgaat, ontbloten wij eerbiedig het hoofd en leggen onze haat het zwijgen op. Wat zij tegen ons misdreven, hebben zij door hun dood uitgeboet. Volgens het gevoelen van vele theologen leven de doden van uit de hemel met hun dierbaren mee en waken over hen met een ontroerende bezorgdheid. Ons gebed zal hun dubbel aangenaam zijn, als zij zien, dat ons hart hen nog niet vergeten is. En als In een tweetal artikelen wydt Viator een beschouwing allereerst aan het jongste verleden van Venray, dat begon met de bevrijding temidden der vernieling; ver volgens richt hij zijn blik op de toekomst en tracht de weg te ontdekken, die loopt van puinhoop, tot parel Goud uit eigen bodem Het is in de dagen van October '44; de lucht is donker van branden stof wolken, de aarde kleurt rood van het bloed der kerels, die zich worstelend door mijnenvelden en granaatvuur een weg banen van Overloon naar Venray. Over de stukgeschoten wegen trek ken honderden weg vanuit het Bra bantse. Het oplaaiend vuur aan de horizont en de duikende Typhoons wijzen de plaats van waar zij komen. Alles wat voor de mens zijh leven vormt, het huis waarin hii woont, de kerk waarin hij bidt, de café waarin hij kaart, de markt waar de dorps fanfare speelt, de straten waarlangs de processie trekt, zijn kleine ge meenschap is vernietigd, verscheurd. Ben nieuw begrip is in die dagen gevormd evacué, oorlogsgetroffene Ver achter die rode lijn lag zijn hoop, zijn verwachting: bevrijd gebied. Maar realiteit van de vuurlinie drijft hem verder weg, hij staat in liet luchtledige. Niets meer wat Ii9m hou vast, veiligheid biedt?.... Meer naar het oosten en zuidon, daar waar het leven ondanks de drei ging nog ongeschonden is, ligt nu zijn verwachting, Venray Het is het ware mensenhart, dat, ontroerd bij het zien van deze ont reddering bewogen wordt tot één manifestatie van naastenliefde en hulpvaardigheid. En de ongelukkige, de verdrevene vindt hier veiligheid, vindt eeivhuis, dat liefderijk voor hem geopend wordt, een tafel, die in goede gulheid met hem wordt gedeeld. Want in dit Ven- rayse land drijft de nood de mens tot zijn hoogste toppen, brandt hoger dan aan de horizont het vuur. Plet vuur van bewogen harten.... Dit is historie, verleden; maar god dank eens was het nu, werkelijkheid, eens kreeg hier de naastenliefde stal te, vorm, hier in deze puinhoop van thans. Do parel heeft geschit terd, toen. Maar ook hij, die zich over zijn be rooide medemens ontfermd had, die zijn brood met hem had gedeeld, verkreeg daarmee geen vrijbrief. Ook Venray, dat zich één toondo in hulp vaardigheid, lag in de vuurbaan die het lot getrokken had over dit zuider- lijke land. Aan deze plaats wordt met gelijke munt betaald: onderdak voor evacué's, na de bevrijding zelf onderdak zoekend als evacué Advies, daarin vindt de gehele ge* meenschap zijn mensen van allerlei beroep en stand. Er worden fouten gemaakt, want er wordt gewerkt. De strijd om loonsverhoging voor de .wakkere bouwmensen van die dagen 'is er een door alle vertegenwoordigers ondersteund. Door zijn werk wordt de grondslag gelogd voor de latere bouw van 50 noodwoningen. Een voedselorganisatie, vrucht van gezamenlijk overleg en gestuwd door enkele experts zorgt ondanks de slechte wegen en gebrek aan transport voor èen regelmatige voedselvoor ziening. Reizen naar Tilburg, zetel der Al gemene Commissarissen, besprekin gen over snellere toezending van levensmiddelen, meer textiel, sclioei- i], glas. Resultaten worden geboekt, soms echter na veel moeite. Vanuit een ver-kantoor heeft men geen zicht op het puin en zijn ellend Zo zijn die eerste maanden, zeker dit -beeld is onvolledig, want ziet ge nog de broeders lopen in de overall, sliepen wij niet op een matras, merk Servaas of St Anna? Zo is dit Venray, waar nog slechts enkele maanden geleden alle leven verstikt is onder puin, iedere levens mogelijkheid ontnomen werd door een rampzalige evacuatie- Het is historie, verleden, eens ver schrikkelijke realiteit. Maar ook ■groeide in de eerste lentedagen van 1945 het groen weer over de steen- brokken en kreeg bovenmenselijke durf en doorzettingsvermogen hier gestalte, vorm. Een nieuwe lijn der geschiedenis werd zichtbaar, langzaam fn opwaartse richting. Het werk van velen, onbekend, maar met een hart vol liefde voor dit stuk geschonden aarde.... Moeilijk is het vooral in het leven van iedere dag de lijn te blijven zien, dikwijls loopt hij vlak, zonder enige stijging. Maar dan opeens richt hij zich omhoog, het zijn momenten waarop de mens zich geeft met al zij.n edel kunnen. Was het alleen maar rampspoed en droefheid, dat hem dreef tot zjjn hoogtepunten Ook de vreugde, de echte innerlijke vreugde is een voedingsbron voor edele daden van gemeenschapszin en Het is in deze dagen wanr.eer de Venrayse gemeenschap uiteengerukt leeft op zolderkamers, ir. kazernes, winderige schurén en goddank ook velen in verwarmde huiskamers in Deurne, Helmond, Bakel en zoveel andere plaatsen in een bevrijd Zuiden. Dat wat onze gemeenschap vormde, de St Petrusbanden, onze kloosters en gestichten, vertrouwde straten en pleinen, onze huizen vol veiligheid en rust, vernield, verwoest, kapot ge hamerd. De .lijn der geschiedenis dezer plaats, die zich bewoog langs )iet vredige werk van iedere dag, processie en kermis, gemoedelijke raadsverkiezin gen en ronde tafel-verhalen in oude vertrouwde stamcafé's, afgesneden, doorgehakt in weinige ogenblikken Waar een nieuw begin gevonden? Naamloos zijn ze, de eersten, die elkaar vinden en zich verzamelen onder de naam: Nieuw Venray. Wat kunnen zij echter doen voor een plaats die hermetisch is afgesloten door allieerde frontsoldaten en spervuur van den vijand? Er wordt contact opgenomen met andere evacuatieplaatsen, toestem ming verkregen, dat tenminste met noodherstel van de hoogste urgentie kan begonnen worden. Arbeiders, bouwmannen krijger ver gunning terug te gaan naar Venray, eerst nog alleen zonder gezin En zij gaan, beginnen, pakken aan, Centrale keuken wordt georganiseerd, een nieuwe hulporganisatie uit de grond gestamptH.A.R.K. Veel gesmaad, en toch in die eerste dagen een daad van moed, getuigend van ongebroken veerkracht. Door enkele pioniers een generator gebouwd temidden van dit ellendig puin brandt weer een licht, speelt weer de radio in een dicht getimmerde huiskamer. Comité Nieuw Venray,.door enkele! gevormd, blijkt de zware opgave on machtig. Het is vanzelfsprekend, want welke schouders kunnen dit alles dragen? De uitbreiding komt: de Raad van Pinksterdagen 1945 De eerste grote vreugdedagen in een bevrijd- Venray. 40-Jarig Priesterfeest van hem, die zoveel met zyn mensen had geleden. Het groen der slingers en het rood- wit-blauw onzer vlaggen vormen de omlijsting van dit schone feest. Groots is de manifestatie van dit volk in het gemeenschapsspel: „De mens Hioob". Waar vindt het de kracht om eigen ellende en rampspoed tot een symbool te maken in de figuur van Hioob en zyn lyden weer opnieuw te beleven Wat geeft het de moed om met Hioob te zeggen: „Wij hebben allen geleden, de een in zyn goed, de ander in zyn bloed, maar wy allen in onze' harten Het is de levende gedachte aan de vroegere nood, de vreugde om dit feest tesamen, die dit volk tot el kander brengt. Historie, verleden Een schitterende werkelijkheid, de vreugde om het feest van zyn Leids man gaf gestalte aan echte gemeen- Dit feest mét zoveel hoogtepunten. Massale godsdienstige bijeenkomsten, ontroerende Pontificale Hoogmis op gedragen door Vader Bisschop, in een openlucht kathedraal, geschapen door nijvere handen van eenvoudige mensen. Kleurrijk défilé, zichtbaar bewijs van Venray's rykdom op gebied van verenigingsleven in talloze variatios. Een volksfeest in de ware zin des woords, waar allen in oprechte kin derlijke vreugde genoegen vinden in het oude volksspel van een mario nettentheater. Waar vindt men nog een dergelijk vermaak dat passende ontspanning schenkt aan jong en oud, dat niet „ontraden" behoeft te worden voor onze jeugd? En die feestelijke versiering, de groene slingers en majestueuze boogwerken, zijn ze niet het werk van velen, verricht in vrye tijd na gedane arbeid De technische, wetenschappelijke, kunstzinnige voor bereiding, is dit niet alles verricht door mensen uit Venray's bevolking Ook dit is geschiedenis, roemvolle historie. Edel goud van ware gemeen schapszin in deze doorkerfde bodem. Hier kreeg zin voor historie, waar dering voor eeuwen geestelijke en wetenschappelijke arbeid, liefde voor eigen cultuurinstellingen, gestalte, schone vorm. Hoogtepunt, bereikt door de daad van allen. Het is voor bij, de samenwerking ook? Zal de geschiedenis zich herhalen, vallen wy weer tèrug in dezelfde fout? o— De weg van puinhoop tot parel, vooral over steenbrokken van gebrek aan samenwerking en versperringen opgezet door de mensenhand van bureaux en instanties,-is een moei lijke. Het uithoudingsvermogen vergt van de reiziger het uiterste. Moei zaam voortploeterend, soms struike lend merkt hy nauwelijks enige vooruitgang. Maar dan eens stilstaan de bemerkt hy omziend hoogtepunten, die hy reeds bereikte; realiseert hij zich tevens welke krachten hem zover brachten. Is hy alleen zover gekomen of was het de hulp die hij spontaan van anderen ontving En dan ziet hij het duidelijkjuist waar op den lange weg hoogtepunten werden bereikt, hadden allen de handen ineen ge slagen en werd het doel bereikt. Waarom zo vraagt hy zich af, trek ken wjj dan niet altijd samen vooruit Wat achter ons ligt heeft toch duide lijk bewezen, dat dan geen enkele versperring onoverkomelijk is. Is het soms zo, dat velen, door de dagelijkse moeilijkheden hun doel, hun taak niet meer zien Dit zyn de vragen, die* iemand, staande op een bepaald punt van de weg, zich stelt, wanneer hy omziet. Maar dan zal hy, wanneer hy zich van zijn verantwoordelijkheid bewust trachten een antwoord op die vragen te geven. Omziend naar de hoogtepunten van het verleden weet hij zich gesterkt, want voor zich uit loopt de weg door uitgestrekt braakliggend terrein. Dan ook ziet hy zyn toekomstige taak. Hierover volgende week. VIATOR. De boeren hebben het er Maandag eens van genomen, om nu eens dui delyk hun sympathie to komen ge tuigen en hun gelukwensen to komen aanbioden aan de grote jubilaris van deze dag: Meestor Wijnhoven, dio tezamen met zyn school hot 25-jarig jubileum vierde. Van alle kanten zyn ze toegestroomd en meer dan alle woorden gaf hun tegenwoordigheid blyk van wat deze school en wat het hoofd hiervan voor Venray en voor deze gehele streek b9tekend heeft en nog betekent. Mannen, soms al knapjes grijs, uit Horst, uit Sevenum, van de Maas dorpen, Broekhuizenvorst, Swolgen, ja zelfs uit Ayen en Bergen, kwamen nog eens terug naar de school, waar zy het vak geleerd hebben, en meer dan dat, waar zy de liefde tot hun grond, tot hun stiel-hebben meege kregen, zo dat nu een feostredenaar kon zeggen tot boeren van elders: „Kyk hier naar Noor.d-Limburg, on danks alle vernielingen, ondanks alles, hier de boer al weer veel verder dan waar ook." Het moet voor Meester "VCynhoven een vreugdevolle dag geweest zyn, toen hy daar al die mensen heeft zien zitten in de grote feestzaal van Servatius, alle mensen, die bij hem op de schoolbanken de grondbegin selen hebben meegekregen voor hun boerenleven, die nu, na al die tyd nog dankbaar terugdenken aan alles wat zy van hom hebben meegekre gen. Dat moet wel zijn grootste vol doening geweest zijn. Maandag j.l. bleek wel duidelijk wat de Landbouwschool o.l.v. Meester Wijnhoven heeft gepresteerd. Do Feestelijkheden De feestdag begon niet een plech tige H. Mis opgedragen door dg Hoog Eerw. Heer Deken, als een geschenk van de Parochie, waaronder de Gre goriaanse gezangen werden uitge voerd door hot korkkoor van Casten- ray en de volkszang door de honderden oud-leerlingen en leerlingen, die do kerk vulden. Daarna begon in St. Servatius grootse huldiging. De feestzaal was tot in do uiterste hoeken gevuld met belangstellenden, en vele sprekers gaven een overzicht van het vrucht bare werk van de Venrayse Land bouwschool en van de grote betekenis yan Meester Wijnhoven in de orga nisaties der boeren. De voorzitter van het schoolbestuur de heer A. Poels, memoreerde in het kort de ontwikkeling van het land bouwonderwijs in deze streek en bracht hulde aan Meester Wijnhoven, de Commissie van Landbouwonder wijs, aan oud-bestuursleden en andere pioniers van de landbouwvoorlichting. De heer M. Dings sprak namens de Vereniging voor Landbouwonderwijs het hoofdbestuur der L.L.T.B. woorden van hoge waardering voor het vele goede wat dit instituut van onderwijs voor Limburg en speciaal Noord-Limburg betekend had. Ook zij onze voorbede niet meer nodig hebben, zijn er anderen, vergete- nen, die van ons gebed profiteren en er ons heel de eeuwigheid door dankbaar voor zullen blijven. P. H. Rongen O.C.R* De lijn gaat verder, daalt stijgt, sta biliseert in een bepaald vlak van een leven dor en moeizaam in herstel van vernielde materie. De vruchten van de nood dier Octoberda^n en de vreugde der Pinksterdagen verdorren; men gaat ieder weer zijn eigen weg, een vrucht verdort niet: „Hioob" wordt de bundeling van hen, die willen pogen Venray cultureel vooruit te brengen. Men voelt echter alom de teleur stelling, dat de algehele samenwerking in die dagen slechts tijdelijk bleek te zyn. Lange tijd de lijn volgend, merken wy nauwelijks enige beweging. Maar dan ineens wordt onze aandacht trokken door een plotselinge stijging, welhaast tot ongekende hoogte. Wy naderen de tegenwoordige tijd. Weer is het vreugde die de energie levert tot deze stijging. Het is ons jongste verleden. Derde Eeuwfeest van ons klooster en zijn Minderbroeders Wat is het eigenlyk dat dit feest gemaakt heeft tot iets van blijvende waarde, tot een gebeurtenis die in betekenis ver uitstijgt boven de vreugdemomenten dier dagen Is het weer niet de gezamenlijke kracht van allen, de spontane bereidheid van de rijke en eenvoudige, intellectueel en arbeider, middenstander en amb tenaar alle tesamen Uitstel betaling heffingen. Van bevoegde zyde van het minis terie van Financ'ën wordt medege deeld, dat hier en daar de misvatting ontstaan, dat men door het in leveren van een eenvoudig adres by de ontvanger, zich van een voorlopig uitstel van betaling van de vormo- g^nsheffingen voor eenmaal; zou kun nen verzekeren. Niets is echter minder waar. Wel om redenen van technische aard de vorm gekozen, dat na indiening van het verzoekschrift automatisch een voorlopig uitstel inereedt, doch aan de ontvanger is de bevoegdheid 'iten, om aan dit voorlopig uitstel voorwaarden te verbinden en het te allen tyde met onmiddeilyke ingang in te trekken. Verzoeken, die zonder voldoende gronden worden ingediend, zullen dns geenszins beletten, dat de ver volging wordt voortgezet. Hetzelfde geldt voor verzoeken, die niet voldoen aan de voorgeschreven eisen, waarvan de voornaamste zyn de overlegging van een vermogens balans en een liquiditeitsbalans en, in de meer belangrijke gevallen, dé medeondertekening door een boek houdkundige ten genoege van de ontvanger. In alle autobussen veiligheidsglas Volgens mededelingen van de A.N.W.B. ligt het in de bedoeling van de regering met ingang van 1 Januari 1948 voor te schrijven, dat allo auto bussen van veiligheidsglas moeten i worden voorzien. Mevr. Wynhoven werd door spreker gehuldigd voor de steun haar man en door deze de landbouw in het algemeen bewezen. Namens de oud-leerlingen vertolkte de kringvoorzitter jJ. Loonen do ge voelens van dankbaarheid en hy wees er vodral op dat Meester Wynkoven naast landbouwonderw ijzer DE grote stuwkracht is geweost voor do R.K. Jonge Booren-organisaties in deze streek. Namens de leerlingen dankte de heer W. Stappers uit Overloon de jubilaris. Ook de waarnemend Ryks- landbouwconsulent Ir. Miedeina sprak zyn waardering uit. Vele schitterende cadeaux werden aangeboden. Zo boden o.m. do Ver eniging van liet Landbouwonderwijs een grote Delftsblauwe kom aan, de Oud-leerlingen een zilveren tafelcas sette, de Leerlingen een kroonlamp en theekastje aan. In de namiddag was er in do Land" bouwschool, die voor deze gelegen heid prachtig versierd was door pas sende wandtekeningen, die het wel wee der school gedurende de 25 jaren van haar bestaan in beeld brachten, een koffietafel, keurig ver zorgd door mej. Sangersen haar leer lingen. Ook hier waren er weer vele sprekers, die, dat wat Meester Wijn hoven gedaan heeft nog oens naar voren brachten. Wy noemen hiervan de Hoogeerw. Heer Deken namens de parochie; burgemeester Janssen als hoofd der gemeente: de Welod. heer Th. Poters, namens het provinciaal bestuur en bovendien nog als mede oprichter en vriend van de jubilaris; de heer Achten, lid der provinciale Staten en hoofd der Horster landbouwschool, die o.m. memoreerde hoe de land bouwscholen, in deze streken allen uit Venray zyn voortgekomen, zoals Horst en Swolgen en hopenlijk dit jaar nog in Well. Mej. Sangers sprak namens hot Landbouw-huishoudonderwys; Wet houder Pubben namens de Commissie van Toezicht, de heer Loonen namens de boerenbonden, de heer G. Poels namens de Schoonheidscommissie van Venray Vooruit en tenslotte do nieuwe loider van de Limb. Jonge Boeren en Tuinders de heor de Ponti. Al deze sprekers brachten naast Meester Wijnhoven ook hulde aan Meester Rutten, de grondlegger van het Landbouwonderwijs in Limburg, terwyl ook de heer Peters uit Oirlo alle lof kreeg toegezwaaid. Eveneens werd met grote waar dering hot werk herdacht van onze grote Venrayse voorman Jan Poels zaliger, Pastoor Rutten en alle andere pioniers, die men, dat bleek duidelijk, niet vergeten was. Kortom 't was een schitterende her denkingsdag waaraan alle aanwezigen, maarvooral dejubilarisenzyn familie nog steeds de schoonste herinnering zullen bewaren. De Regering grijpt in. Op 1 Maart 1407 bevestigde Reinoud. hertog van Gelder en Gulick, waar- onder het kerspel Venray toen hoorde^ 'men in arremoede hpt probeerde met dit dorp in het bezit van de gemeente gronden, waaronder circa 500 H.A. Peelgrond in het N.W. van dit dorp. En daarmede is een strijd begonnen die nu na 540 jaar nog even heftig woedt als toon, over hoever deze gronden zich nu wel uitstrekken. Een 100 jaar vroeger in 1808 had de Heer van Cuyck reeds dergelijke gronden op het Brabantse geschonken aan de dorpen Bambeek, Overloon en Vierlingsbeek, en de kwestie was nu waar loopt nu de grens tussen de twee schenkingsstukken. Daarmee is het hek van do dam. Brabant beschuldigt Venray, Venray beschuldigt Brabant en het regent klaagschriften aan het Hof. Keizer Karei V gaf aan beide partijen op dracht dit onder elkaar uit te maken in 1546. Deze heren hebben er 5 jaren over gedaan, maar in 1551 hadden zy dan een grens klaar, die overduidelijk staat aangegeven in het desbetreffen de stuk en door palen in de Peel werd aangegeven. Dit tractaat werd door Karei.V in 1553 met zijn zegel bokrachtigd en werd dus rechtens uitgemaakt wat van beide partyen was. In dit trac taat was een bepaling opgenomen, dat Vierlingsbeek op een deel van dé Veprayse grond mocht weiden en byen mocht houden, indien het daar aan behoefte had en op een bepaald stuk turf mochten steken. Dat was dat, maar het liep weer mis. Ondertussen was ook in het westen met die van Bakel herrie over de westelijke grens, maar hier werd de zaak zonder latero twist bijgelegd. In 1716 werd een tractaat gesloten waarbij de grenzen tussen Venray, Deurne en Bakel werden bepaald (bij die gelegenheid werd de „Vreedepael" geplant in do Springelbeek en de Loeff, waaraan de Vredepeel zyn naam ontleent). Aan do Noorderzfide hield men echter niet op met twisten, totdat het tractaat van Gelder in 1718, waarin het eigendomsrecht van Ven ray, verkregen door het besluit van Karei V orkend werd, maar waar- men, om van do herrie af te komen, het land Van Cuyck het recht gaf turf te steken op een derde ge deelte van Venray's eigendom. Vergeefse moeite, aan beide kanten wyden weor klappen uitgedeeld en de Vredepeel was allesbehalve vredig. Na de Napoleontische tyd by de invoering van het kadaster is de gemeentegrens en de grens van de Provincie ook getrokken langs de door lvarel V vastgestelde grens van 't land ^an Cuyck on Venray, terwyl daarover geen protest is ingediend en dat terwijl er zelfs geen zgn. ..servi tuut" beschreven staat over rechten oer Brabanders op het Venrayse Opsnerkelyk is ook, dat Brabant Venray trouw eerst de „ponden" heeft laten betalen en later de grond belasting, over do stukken die zy voor zich in eigendom opeisen. Toen de ontginningon in 't Veulen en Ysselsteyn klaar waren hoeft Vonray nog gepoogd om deze onverkwikkelijke geschiedenis opgelost tekrygen, maar de commissie benoemd door minister president Chr. Ruys de Beerenbrouck heeft geen positief werk in deze ver richt en een tweede poging o.lv. Mr. Charles van Oppen te Maastricht is door de tweede wereldoorlog niet gelukt. Waarom wy deze hele geschiedenis weer eons in 't kort herhalen. Niet om het uitsluitend eigendomsrecht van onze gemeente over deze gronden aan te tonen en zeker niet op zoals in het Boxmeers weekblad gobourdo, op te roepen tot een soort heilige oorlog, maar om allen, die het aangaat

Peel en Maas | 1947 | | pagina 1