TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS De inlevering van metalen. Kijkjes uit de Raadzaal. Gemengde Berichten Zaterdag 5 Juli 1941 Twee en Zestigste Jaargang No 27 Een plicht, dien wij te vervullen hebben. Wat aan verzuim vast kan zitten. Zoo nu en dan worden wij door een of anderen maatregel er nog eens scherp aan herinnerd, dat wg een verloren oorlog achter den rug heb ben, dat wij bezet gebied zgn en dat wij uit dien hoofde onder het bestuur staan van de bezettende autoriteiten. Dat houdt niets minder in dan dat wil de bestuursmaatregelen en ver ordeningen van de Duitsche autori teiten hebben op te volgen en uitte voeren. Of wij dat met enthousiasme, Jgd- zaam, noode of met tegenzin doen komt hier niet in vraaghet 13 een voudig onze plicht en dien hebben wij te volbrengen. Zoo'n plicht la ons pas weer opge legd door de verordening vaD den Rijkscommissaris, waarbij gevorderd worden koper, nikkel, tin, lood en legeeringen daarvan. De metalen heeft Dultschiand noodig voor zgn oorlogs-industrie. Deze verordening heeft onder ons volk nog al wat deining veroorzaakt, gelijk dat b.v. ook 't geval was met fiscale maatregelen, zooals loonbe lasting en inkomstenbelasting en met maatregelen tot voortschrijdende raDtsoeneerlng in de volksvoeding. Nog meer dan andere maatregelen Bpreekt deze tot het gemoed en het l{jkt ons in 't belang van ons volk, om een en ander te zeggen over deze metaalvordering, al klinkt dat wellicht velen niet aangenaam in de ooren. Wij stelden reeds voorop, dat wg de verordeningen der bezettende overheid hebben uit te voeren en na te komen. Dat is eenvoudig onze plicht en daarom mogen wg ook het voor schrift Inzake inlevering van koper, nikkel, tin en lood en van voorwer pen daarvan niet saboteeren. Het moge hard zjjn, van bepaalde voorwerpen afstand te moeten doen, toch gebiedt dit de plicht en dien hebben wij te volgen. De Volkskrant laat over deze zaak een waarschuwend geluld hooren. Men meene, aldus het blad, niet te gemakkelijk, dat men niets heeft in te leveren of wat men heeft, eigen lijk de moeite niet waard Is. De verordening la zoo gebiedend mogeigkwat in aanmerking komt moet worden afgestaan. Nu zijn er menschen die zeggen: ik geef de paar koperen of tinnen dingen die ik heb niet afik verberg ze of stop ze in den grond. Tegen dergelijke voornemens waar schuwen we met den meesten nadruk. De burgemeesters zijn aanspra kelijk voor de inleveringzij weten uiteraard niet wat hun ingezetenen hoofd voor hoofd bezitten, maar aan de inlevering merken ze spoedig of aan de verplichting goed of matig of slecht voldaan wordt. Zs zijn bevoegd en verplicht maatregelen te nemen dat de inlevering tot haar recht komt, en zij zullen daarin niet te kort schieten. Maar deze plichtsvervulling kan en zal voor de nalatigen zeer ernstige gevolgen hebbenzware gevangenis straffen en hooge geldboeten staan op het in gebreke blijven. Men neme de zaak niet licht op en denke niet, dat men er wel door heen zal glippen. Men late zich niet door anderen van de wijs brengen en ga niet mee- nen, dat een daad van ongehoorzaam- FEUILLETON. Misdaad en recht rond de Piasmolen. De raderkast was verdwenen en het rad, ook stuk geslagen, dat door niets meer werd geregeld noch teruggehou den, draaide rond in dolle vaart, en spatte het water naar alle zijden in het rond. Eenige wilde rozenranken en bloeien de kappers hingen gebroken omlaag. Het rook naar brand en toch had het niet gebrand. Naast het rad was een plekje, het meest bevoorrechte, het zonnigste van alle, een klein tuintje, maar een heel klein, dat door het spattend water van het rad gedeeltelijk besproeid werd en altijd vocht bleef ten gevolge van de vochtige omgeving, was gespaard ge bleven. Dat noemde Rina haar rijk. Dat was haar bloemenrijk, daar had zij de schoonste bloemen bijeen gebracht, allen groeiden en bloeiden er om strijd, het was er zoo vol, dat de bloemen- ranken en takken tot over den rand in het water golfden. Hier heerschte zij. Dit plekje was als door een wonder, ongeschonden, onaangeroerd geleven. Dat deed u naar aan: dat bloeiende beeld des levens, wijl alles sprak van dood. Met geheele scharen stroomde het volk naar de plaats van het ongeluk. Het molentje was op aller lippen. Maar de eerste die buiten adem kwa men aangeloopen, waren twee men- fchen* Doodsangst sprak uit hun ge laat. Het waren de eigenaars van den molen. held dapper kan zgn. Het blad haalt ten slotte voor het loyaal nakomen van onzen leverings plicht nog twee motleven aan. In de eerste plaats vertrouwt de overheid, dat wjj dit bevel nakomen, Wg mogen dat vertrouwen niet be schamen, ook al omdat onze goede naam er wel een beetje bg op 't spel staat. Wij hebben min of meer de repu tatie gekregen landgenooten heb ben daartoe meegewerkt - van tuchteloos en bandeloos te zgn. Welnu, laten we in dit geval ge disciplineerdheid toonen, eenparig volbrengen wat van ons verlangd wordt. En ten tweede: wanneer we in ernstige mate in onzen leverlngs- plleht tekort zouden schieten, dan hebben we afgezien van de straf fen voor de schuldige individuen een of anderen ernstigen maatregel voor geheel ons volk te duchten. We kennen daarvan reeds voor beelden: wanneer ergens ernstige relletjes voorkomen, dan worden vaak niet alleen de direct-schuldigen gestraft, maar ook de geheele be volking van dorp of streek boet collectief door boete of vrijheidsbe perking. Ook om dat te voorkomen moet eenieder voldoen aan den leverings plicht. Zaterdagmiddag èa raadsverga dering scheen ODze gemeenteraads leden bgster aan te trekken. Op het vastgestelde uur was het verelschte wettelijk aantal leden nog niet tegen woordig, maar allengskens waren toch genoeg leden present. Na opening deelde de Voorzitter dan ook mede, dat dit geval als uit zondering moet gezien worden, daar het vereischt werd door een agen dapunt, dat langer wachten onmo gelijk toestond. Hierna vroeg de Heer Mlllen of de Raadsagenda's niet wat eer iD het bezit der leden zijn kunnen, waarop de Voorzitter antwoordde, hiervoor te zullen zorgen. Enkele hamerstukken werden voor kennisgeving aangenomen, waarna de Slagersvereenlglng haar wensch zag ingewilligdsluiting van alle vleeschwlnkels op Maandagnamiddag vanaf 1 uur. In den strijd tegen de insecten zal ook Venray gaan deelnemen en ver leende f 25.subsidie aan het Comité. Het Borgatellingsfonda voor Noord- Limburg wa3 een punt, waar de heer van Boven zijn meening eens wilde zeggen. Destijds heerschte er nood onder den kleinen Middenstand en daarom had hij ln den Raad mede voorgestemd toen tot dit fonds besloten werd. Maar zijn Inzicht is veranderd. Het Ijjkt hem te veel op een bemoeial van ambtenaren en de menschen worden na hun tobben verteld te hebben, toch niet geholpen. Hem is tenminste geen enkel geval van hulp bekend en zal daarom nu slechts voorstemmen aJs de Voorzit ter hem één geval kan mededeelen. De heer Odenhoven voDd het wel geen reuzenbedrag, waar het hier om gaat, maar als men 5 jaar neemt, dan ls het toch. een mooi sommetje. Hg zou er dan ook maar mee op houden. De Voorzitter is echter van mee nlng, dat het Borgstellingsfonds goed en nuttig werk verricht heeft Hem zgn gevallen bekend, dat de betrokkenen er door bovenop geraakt zijn. De heer van Boven weet echter dat er Middenstanders zijn die met een f 200 of f 300 geholpen zouden geweest zgn, maar zij werden naar de werkverschaffing verwezeD. Hij heeft nog spijt destijds er zijn stem aan gegeven te hebben. Het fonds ls opgericht voor noodgevallen, maar er komt toch niets, en nu weer f 1500 daaraan geven. Neen, dan maar liever er mee ophouden. De Voorzitter betoogd de juistheid en de noodzakelijkheid van een goede controle. Er moet levensvatbaarheid in de te helpen zaak zitten, anders geeft het helpen toch niets en vallen de betrokkenen toch. De heer Pij Is meent, dat de heer van Boven te zwart ziet. De heer Millen heeft zich in het begin afgevraagd of de oprichting van het fonds wel noodig la. Maar bij heeft ander inzicht gekregen en waar hg nog zwaardere tijden voor den Middenstand verwacht, zag hg gaarne dat de Raad besloot op dezen weg voort te gaan. De heer Odenhoven wilde wol eens weten, hoe of andere Gemeenten doen, waarop de Voorzitter zegt, dat o.a. Horst wel mee doet. De heer van Boven vroeg nog eens of er niet besloten kon worden, het volgend jaar mee te doen, wat de Voorzitter niet fair vindteerst de kat uit den boom kijken. Let toch op de nieuwe gemeenschapsgedachte. De Raad besloot met het Borg- stelllngsfonds mee te werken. Het gymnastiekonderwijs vraagt offers van de Gemeentekas. Ia alle scholen zullen leermiddelen worden aangeschaft, In Merselo komen er schoolbanken bij en op de Heide zullen de kinderen nieuwe boeken krijgen. De Vereeniglng lot Dierenbescher ming afd. Venray leed zeker ook al onder de tijdsomstandigheden en zag haar verzoek om kwijtschelding van een bedrag van f 10 vergoeding paardenstal op het woonwagenkamp voorloopig ingewilligd. De rangen en bezoldigingen van het Secretarie-personeel werden naar den wensch va a Ged. Staten geregeld en aan de Politie zal vanwege Gemeente als bijzonder bewijs van tevredenheid over de gepresteerde diensten een nieuw uniform verschaft worden, nu in het geheele land een zelfde uniform voor de Politie ver eischt wordt. De heer van Boven dankt B. en W. er voor dat zij met dit voorstel ter tafel gekomen zijn. Indertijd verhoogde de Raad het loon van op contract werkend per soneel met f 3 per week en dan zou hiermede de 6 pet. duurtetoeBlag verrekend worden. Doch meerdere leden vonden dit niet juist. De f 3 waren gegeyen om de loonen eenigs- zlns op peil te brengen terwijl de 6 pet. toeslag daar nog gerust bij kon. De Voorzitter was bevreesd dat hooger hand zulk een besluit niet zou goedkeuren maar de Raad bleef voet bg stuk houden en besloot de duurtetoeslag niet van 1 Juli doch van 1 Januari te doen Ingaan. Het voorstel van B. en W. tot verkoop van grond aan Bredero's Bouwbedrijf te Utrecht scheen de Raad sprakeloos gemaakt te hebben. Lachende merkte de Voorzitter op, dat hij niet gedacht had dat dit er zoo gemakkelijk door zou gaan. Hierop kwamen de tongen los. De heer van Boven zegt ronduit, dat het hem boven zijn pet gaat en vraagt daarom inlichtingen. De heer Manders vraagt of ervoor de Gemeente risico Inzit en of de 100 huizen in één jaar gebouwd worden. De Voorzitter zegt, dat er vier soorten van halzen komen van f 6.85, f 5.25, f 4 50 en f 3 75 huur per week. Waarschijnlijk zal de bouwtijd circa 5 jaar vorderen om de huizenmarkt niet te overvoeren. Het risico ligt geheel bij de N.V. Bouwbedrijf, zoo dat de gemeente niet geintresseerd Is bij de vraag of de huizen ver huurd zgn. De bedoeling der N.V. is deze hulzen successievelijk te ver- koopen. Waar uit den Raad voorheen herhaaldelijk op Commissies is aan. gedrongen, acht hij het thans wel gewenscht een studie-commissie in Rina's ouders. Zij dachten niet aan de molen, niet aan het verlies dat zij geleden hadden, hun kind, hun Rina, hun eenig kind, was hun eenig gedachte. Ook hun foltering. Zij durfden elkander hun angst en voorgevoelen niet mededeelen. Zij durf den niet roepen, niet den naam uit spreken, die voor het oogenblik hun heele leven was en hoop iets onbe schrijfelijks snoerde hun den hals dicht en drukte de borst. Zoo zij nog leefde, dan was het bijna door een wonder. Zoo kwamen zij ter plaatse. Alles puinhoopen, stukken, verwoes ting. Hier voor het eerst, kwam het met moeite over de verdroogde lippen als een rauwe jkreet: Rinal Rinal Daar lag Rina, bleek als een doode, op de groene wei, langs den kant van de beek. Vader en moeder knielden bij haar neer, de handen wringend in vertwij feling. Rina 1 Rinaklonk het van tijd tot tijd. Maar Rina roerde zich niet. Zij zagen dan eens elkander, dan weer haar kind aan. Rinal Rinal ons kindl „Mijn kindl" riep de moeder. Toen vormde zich om deze droevige groep een rij van deelnemende dorpe lingen die steeds aangroeide. Uit aller blikken sprak het innigst medelijden. De bewoners van het molentje waren uiterst brave menschen. Rijk waren ze niet, maar van fatsoenlijke familie en iedereen mocht de Eldensen goed lijden en Rina was de lieveling van het dorp. Radeloos liep men rond en in het rond, duizend voorstellen werden ge daan en verworpen, toen eindelijk eenige mannen met een draagbaar aankwamen, die ze in het bosch klaar en zoo zacht mogelijk hadden gemaakt. Het bewustelooze kind werd er op gelegd en langzaam naar het dorp ver voerd. Dat was een droeve tocht. De wanhopige ouders volgden hun kind alsof zij ze ten grave brachten. Niemand sprak een woord. Maar de gedachten gingen hun gang, en de vermoedens ook. En de praatjes niet minder. Den heelen middag wemelde het van menschen op de plek van het ongeluk Ook de politie verscheen en de bur gemeester mede. Er werden vragen gesteld, er werd ijverig gevorscht, naar alle kanten, maar alles tevergeefs. De eigenaars van het erf konden geen uitkomst geven. Neen zij wisten er niets van, verdachten ook niemand. Buskruit hadden ze in den molen niet gehad, en iets opvallends hadden ze ook niet bemerkt toen zij naar de kerk gingen. Rina had het huis het laatste verla ten. Jal Rina! maar Rina kon niet verhoord worden. Zij was steeds be wusteloos, en keerde voor een oogen blik iets van het bewustzijn terug, dan was de minste aanleiding voldoende om het haar te rooven, en de dokter stond bedenkelijk bij haar bed, terwijl de diepbedroefde ouders te vergeefs in zijn oogen zochten te lezen, wat hij dacht over hun*kind. In het dorp bleef men aanhoudend de hoofden bij elkander steken. Wan neer ge ergens twee of meer der be woners bijeen zaagt staan, op straat of in het veld, dan kon men zeker zijn, dat „Het molentje" het onderwerp van het gesprek uitmaakte. Maar allen verdachten den molenaar van de Plasmolen, en het duurde niet lang, of de stem des volks verhief zich luide tegen hem. Als met den vinger wees men hem aan als den schuldige. Hij merkte het weldra. Nergens kon hij zich laten zien, of men mompelde iels, dat hij niet ver- het leven te roepen, die dan den Raad kan advlseeren. Een plan van Bredero's bouwbe drijf circuleert nu bij de leden rond, tegelijk met een teekening van den Streekplannendienst, welk laatste plan mooier geoordeeld wordt. De heer Odenhoven staat onver wacht voor een grootsch plan. Hij had er nog niets van gehoord. De huurprijzen zijn hoog te noemen en 100 hulzen er bg, ls veel voor Venray. Maar over het getal was misschien te praten. De ligging aan den Maas- heeschen weg Is wel goed maar nog al ver weg. Hg zou naar andere terreinen uitzien en deze desnoods koopen. De heer Pijls spreekt zich uit om de hulzen over meerdere terreinen te verdoelen b.v. op de Kemp, Lange- weg en Maasheescheweg, waarop de Voorzitter meent, dat de bouwmaat schappij liever alles bijeen zal hebben. De heer van Boven zag ook liever aparte hoekjes voor arbeiders, amb tenaren en middenstanders maar ln leder geval mag de Raad gerust be- studeeren wat hij doet. De heer Steeghs loochende zijn beroep niet en merkte op, dat de grond aan den Maasheeschen weg slecht was. De menschen zullen op dien grond voor hun tuintjes niets kunnen bouwen. Hij zou daarom uit kijken naar betere grond, in het belang der toekomstige bewoners. De heer Arts, die aan den Maas heeschen weg woont, kon de rede neering van d6n heer Steeghs niet apprecieeren en merkte op, dat als men den grond aan den Maashee schen weg maar diep genoeg om werkt, men op klei terecht komt. De heer Pgls zegt, Venrayis geen fabrieksplaats en zag hij dan ook liever drie complexen dan een kolonie. De Voorzitter acht voorloopig een en ander genoeg besproken om over te gaan tot verkiezing van een Com missie van 5 leden ln deze zaak. Bij eerste stemming werden tot leden dier Commissie gekozen de heeren Pijls, Odenhoven en Wethou der Jaassen, de tweede stemming wees den heer Mlllen aan, de derde stemming had geen definitief resul taat en gaf alleen de vierde stem ming als herstemmlDg tusschen de heeren van Boven en Arts. Het vijfde commissie-lid werd de heer Arts, die sportief door den heer van Boven werd gelukgewenscht met zijn verkiezing. Zou hier particulier iniatief niet kunnen Ingrijpen, waar de Gemeente zulk een offer brengt voor volkshuis vesting en zouden er onder Venray's inwoners geen liefhebbers zijn omln deze omstandigheden een eigen huls te stichten Nadat nog een Gymnastieklokaal gehuurd was voor f 300.jaars van Jerusalem en de molestverzekering van gemeente-eigendommen in han den van B. en W. was gesteld, glDg de Raad in geheime zitting belasting- reclames behandelen. „Het JEUGDIGE, de JONGHEID Is Franclscus niet het waarachtig bezielend ideaal voor onze Jeugd JONG VAN LICHAAM met zijn physleke opbruisende kracht, z'n on stuimigheid, z'n moed, z'n durf, z'n over8troomende vitaliteit Fran clscus, de sportieve Heilige, de Ker- kenbouwor, de Ridder, Franclscus, die zich harden kon... JONG VAN HART, van tempera- ment, met zgn levendige fantasie Jeugd hóópt alles, durft alles, is vol edelmoedigheid; vol dadendrang, ls vol blijdschap, vol lust op avon tuur. Die joDgheld van Franclscus moe ten wij aan de Jeugd brengen." Dr. U.M.C. ln „St. Franclscus' geest onder de Jeugd". „In overweging nemend de materia listische geest, de zucht naar zin genot en onafhankelijkheid in het hedendaagsche leven, verklaren wij: de Derde Orde neemt onder de Gods dienstige Vereenlgingen de voorname, zoo niet de eerste plaats in." Amendement Ingediend door den vermaarden bissch. Jeugdleider Past. C. G. van Oerle, Eerste Nationaal Jeugdcongres. „De Regel van de Derde Orde ls het Evangelie in practijk". Paus Benedlctus XV. Bazuinen uitschallende de waardij van de Groote en de Jonge Derde Orde. „Wederom staat de Wereldgeschie denis op een keerpunt. Wederom gaat beslist worden, of haar loop zal wezen: steeds verder van den Christus Af, dan wel terug grijpen naar den waren weg, die eenmaal ls aangewezen op Calvarië. Wij spreken den besten wensch uit voor den steeds hoogeren bloei van de Derde Orde". Baron A. van Wijnbergen. „Wat alle goede zonen van de Kerk doen, moeten ook de Tertiaris sen doen. MAAR MET FIJNER NAUWGEZETHEID, om zóó én ln hun huisgezin én in het openbaar leven voor anderen een voorbeeld te zgn van de Christelijke Deugd." Paus Pius X. Een nieuwe prijsregeling voor zuivelproducten. Botérprijs f 2.60 per kg. Melk 15,16.17 en 18 ct. per L. De thans vastgestelde prijzen voor melk, boter, kaas en andere zuivel producten gelden voor zomer- en wintermaanden gelijkelijk. Voor de consumptlemelkprijzeD, door de verbruikers te betalen, is het land verdeeld in vijf groepen van ge meenten. Voor elke groep zijn afzon derlijk prijzen vastgesteld. Dat inde groote gemeenten de verbruikers een hoogeren prijs moeten betalen dan elders, vloeit onvermijdelijk voort uit de omstandigheid, dat het distributie apparaat daar duurder is dan In de kleinere plaatsen. Daarbij moet men, wat de groote steden aangaat, ln aanmerking nemen, dat de boeren in de omgeving daarvan onder betrek kelijk ongunstige omstandigheden werken, die er toe lelden, dat hun voor de melk een wat hoogere prijs behoort te worden betaald dan elderB in het land. Gas en electriciteit* Verscherpte rantsoeneerings- maatregelen. Da secretaris-generaal van Nijver heid en Scheepvaart maakt het volgende bekend Het ls noodzakelijk gebleken, met Ingang van 1 Juli de gas- en electrl- clteitsrantsoeneerlng te verscherpen. Met Ingang van genoemde datum zullen derhalve de rantsoenen gas- en electriciteit voor alle gebruikers worden verlaagd van 100 tot 75 percent van het verbruik in de over eenkomstige perioden van het vorige jaar met dien verstande, dat de minimum rantsoenen voor gas ad 60 kubieke meter en voor electrlsch koken ad 150 kwh per periode on gewijzigd blijven. De minimum rant soenen electriciteit voor verlichting en huishoudelijke doeleinden (behalve koken) worden voor de eerstvolgende drie perloden met 20 percent ver laagd. De smokkel- en woekerhandel Dat voor dlstributiewetovertreders en kettinghandelaars de tijd, dat hun onsociale handelingen nog metgeld- staan kon, en zag hem daarbij aan ter zijde. Men kende zijn afgunstig gevoelens^ men wist hoe hij altijd over armen buurman zat te klagen en wie zou er in 's Heeren naam dan anders belang bij hebben en ook nog kwam er bij, dat de Eldensen goed gewild en gele den waren bij allen. Vijanden kenden zn niet. En wat nog meer was, een hunner had immers Plasmolen's Theo bij de „bloembollen" gezien en dat zoo vroeg, nog bijna onder de eerste Mis, en die sloop langs het pad en door het woud als opgejaagd wild. Dat was zeker, hij had iets op het geweten, dat was niet anders mogelijk. Vermoedens en geruchten en bemer kingen kwamen weldra ter kennis van het gerecht. TWEE MOEDERS. IN DE PLASMOLEN. Het was een paar dagen latei. Bij het bed van haar zoon was ge zeten de moeder, de vrouw van den baas. Zijn naam was Vansanten. Een oude familie die van vader op zoon steeds de molen bewoonde, en langzamerhand het bosch en het dal grootendeels in zijn bezit bracht. De naam had goeden „klank" in het land. Vansanten was rijk. Dubbel rijk, want zijn vrouw Ella had een groot fortuin bij het zijne ge voegd. In de Piasmolen boven op de eerste verdieping was een soort van staatsie- logeerkamer. Zij was lichtgroen in olieverf gezet toen kende men nog geen behang- Iselpapier was iets laag gestoken maar toch hoog genoeg en de vele I heldere ramen met groene luiken van buiten door helderwitte katoenen gor dijnen met franjes behangen, gaven er een vroolijk aanzien aan, des te meer daar het den hoek vormt van het huis en het licht van alle zijden er binnen stroomde. De kleine galerijen voor de vensters stonden vol bloempotten endewingeid had ze in zijn groene en afhangende ranken als in zijn armen gesloten. Hoe het zij, die groene krans zag er keurig uit, en de kamer, zoo gemoede lijk, zoo vriendelijk, was een echte ziekenkamer. Ouderwetsche, kostbaar gesneden eikenhouten stoelen, met ruggen en leuningen, buiten alle model, maar die het hart zouden verheugd hebben van een liefhebber van antiquiteiten, ston den langs de wanden en pasten volmaakt bij de andere meubels, tafel en kasten. Deze laatste waren geheel en al met oud porselein gevuld, gevuld, alles blauw een ware schatkamer. Dat kwam van haar huis en dat had zij boven ondergebracht. Hier voelde zij zich thuis. Hier herinnerde haar alles aan het ouderlijk huls. Hoeveel uren had zij hier soms door gebracht, droomend en nadenkend over het verleden, hier in haar kamer, haar huis. En wanneer ze dan met bekreten oogen de trap afdaalde van de groene kamer komend, dan zagen de knechten en meiden haar even aan als tersluiks en toen fluisterden ze onder elkander: „Zeker weer op da groene kamer ge weest." En nu zat de vrome Ella bij het bed van haar eenig kind, haar zoon, haar Theo. „Theo 1" fluisterde zij als tot zich'ze!- ven. .Theo, lieve Theo!" Theo had zij haar zoon genoemd, naar haar eigen broer, die op zijn veer tiende jaar gestorven was. Dien had zij erg Hef gehad. Toen was zij alleen gebleven. En nu zat zij bij het bed van haar boeten werden berecht voorbg ls en dat thans de reeds eenige malen door den officier van Justitie Mr. Rieter ter openbare zitting gedane aankon diging, dat voortaan alleen gevange nisstraffen zullen worden opgelegd aan hen, die maling hebben aan de regels, gesteld ten behoeve onzer voedselvoorziening, ondervonden deze week een reeks van personen, die zich de laatste weken aan vergrijpen tegen deze voedselvoorziening hadden schuldig gemaakt en zich deswege voor den Roermondschen Politie rechter Mr. DIephuis te verantwoor den hadden. Het was deze week een vrjj talrijk gezelschap van verschillend pluima ge, doch meestal menschen bg wlen enkel geldelijk gewin voorzat. Zoo verscheen o.m. een gezelschap uit Roermond, Roggel en Hejjthul- zen op het beklaagdenbankje. Met hun vieren hadden zij een koffiehan del gedreven, waarbij zelfs prijzen van f 20 per kilo waren betaald. Een ander gezelschap had hetzelf de gedaan met zeep. Zij allen wer den over een kam geschoren en al werd voor hen, die zich in preven tieve hechtenis bevonden het voor arrest voor sen gedeelte ln min dering gebracht, toch zal het nog een tijdje duren alvorens zij weer de vrijheid krijgen. Een landbouwer uit Nederweert had 40 kilo rogge ln plaats van bij den voedselcommissaris aan smok kelaars geleverd. Ook hg deelde nog denzelfden dag, waarop hij werd aangehouden ln de maanden gevan genisstraf, die door den Economi- schen rechter conform de elschen van den Officier van Justitie, werden uitgedeeld, terwijl verder bovendien nog de onmiddellijke gevangenneming van den man, die 50 cent voor een kilo rogge neertelde werd bevolen. Misschien een waarschuwing voor de anderen, die zich nog altijd wagen op het meer en meer glibberige pad van smokkel en woekerhandel. Vleesch in een duivenhok. Rijkspolitie en crlslscontrole-amb- tenaren vonden dezer dagen in het dorp Kessel (L.) bij een boer een geslacht varken ln een duivenhok. Tengevolge van de warmte was het vleesch bedorven. Maar deze vondst bracht hen op het spoor van een ernstig geval van frauduleuze slach tingen. Het was kermis in het dorp. De koopman G., de slager G. en zijn beide zoons hadden een vetten os gekocht en weer verkocht aan een onbekende. Het bleek, dat de zoons van G. ln een geheimen kelder van zekeren L. twee koelen hadden ge slacht. De cadavers hingen er nog en een levend varken tippelde nog door dezelfde ruimte, wachtend op zgn vonnis. De gearresteerden zijn naar het huls van bewaring te Roer mond overgebracht. Dc nuttigste letter van het alfabet. In Blikman's Bulletin treffen we de volgende phllosofie aan over de letter E: De nuttigste letter van het alfabet is de „E", want die doet meer werk dan alle andere letters. Deletter „E" ls een gelukkige letter, want zij zit in het geld en niet ln de schuld. Wel is zrj in gevaar, maar nooit ln oorlog en altijd In vrede. Zij ls het begin van Iedere exlsten- tentle en het eind van alle misère. Zonder de „E" zouden we geen vleeBch hebben, geen leven en geen hemeL De „E" ls het begin van eerlijkheid, het eind van de liefde en het begin van het eind. Zoo moet het zijn 1 Als je ln vervlogen tijden Na een mooien, vrijen dag, Onze groote, ruime helde, Onze mooie bosschen zag, eenig kind, ook alleen. De baas liet zich maar zelden zien, sedert het ongeluk van de Bloemen- molen. Norsch en zwijgend ging hij in den molen rond en op den akker kort waren zijn bevelen. Tegen zqn vrouw was hij wel vriendelijk, maar als ver legen, en wanneer zij de oogen opsloeg met dien langen diepen blik, dan zag hij dadelijk neer en maakte dat hij weg kwam. Den heelen morgen had zij hem nog niet gezien. Theo sliep. Onrustig ging zijn adem, zijn handen bewogen zich heen en weer. De gordijnen waren teruggeslagen en men zag den armen kranke met het hoofd rustend in de donzige hagelwitte kussens. Wat was hij bleek. Steeds zoo rozig, zoo blozend gezond. Thans zoo ingevallen in een paar da gen tijds. De koorts zette van tijd tot tijd zijn wangen in vuur en teekende haar rozen zoo dikwijls kerkhofrozen op zijn wangen. Het blonde haar, dat hij nog altijd wel een beetje tegen vaders wil - lang en even krul lend droeg, lag wiltig op het linnen, terwij! de gesloten oogen bij den half geopenden mond, u angstig aande den. Wat had zij hem'liefl Hij was de hoop, de liefde, het geluk haars levens. Op hem bouwde zij alle droomen voor de toekomst. Zij leefde niet dan voor hem en in hem. Bij elke beweging boog zij zich zor gelijk over hem heen en zuchtte: „Theo Theo 1" Het was zoo zacht zoo zoetl Zoo kon alleen een moeder spreken. Theo werd onrustiger, zijn handen gingen heen en weer, hij wierp de la kens en dekens van zich en zijn oogen even openspaikent zag hij verdoovend voor zich heen. (Wordt vervolgd)

Peel en Maas | 1941 | | pagina 5