twffdt: bi.ad van peel en maas Langs de kruislijnen der Europeesche Imperia. FEUILLETON. Een meisje in de Wild West. Krakelingen. Zaterdag 17 Juni 1939 Zestigste Jaargang No 24 Een belangwekkende serie reisbrieven. XXV. Uit Cairo,—Egypte. Na eenige dagen afwezigheid voor een zwerftocht door het Egyptische binnenland, keerde ik 10 uur in den avond - op mijn hotelkamer te Cairo terug. Tot groote en oprechte blijdschap van Makoe Hassan, mijn Soeda- neeschen vriend, die door den hotelhouder is belast met een, zij het tijdelijke, zoo volledig mogelijke toewijding aan mijn persoonlijkheid, te weten: derzcl- ver lijfelijke behoeften. Makoe Hassan is de lezer zal het zich wel herinneren de man van het valsche 5-pias- terstuk. Ik geloof, dat het niet enkel de begeerte naar piaster- fooien is, welke Makoe Hassan zoo gewillig en vriendschappelijk heeft gestemd te mijnen aanzien, integendeel. 'n Keer, dat ik hoestte, heeft- ie me een fleschje frambozen limonade gebracht, me daarbij met opgeslagen oogen en de hand op het hart verzekerende, dat hij er niefs voor wilde heb ben. Dat fleschje schonk hij me, zuiver uit compassie. Makoe Has san voelt zich gelukkig, omdat ik „niks-groozig" tegen hem ben en hij zwarte knecht uit Soe dan mijn vriend mag wezen. En in mij prijst hij alle Hollan ders zalig. Makoe Hassan begroette me uitbundig bij mijn terugkeer in den avond. Zijn gezicht was één breede grijns van geluk en her haaldelijk legde hij de vingertop pen van beide zijne handen tegen het voorhoofd om daarna de handen tegen het hart te drukken en te zuchten. Zöö groet hier een inlander. Ik vond té veel geluk op Ma koe Hassan's aangelaat, dan dat dit enkel mijn terugkeer zou kunnen gelden. Hassan, zei ik, je verbergt me iets. Het zweet der vergenoegenis droop glanzend langs Hassan's Erdalwangen en vochtig parelden zijn witte tanden in den open mond, toen hij bekende Hassan gaat trouwen, mijn heer 1 Meteen stak ik mijn handen in mijn zakken en drukte mijn elle boog tegen mijn portefeuille, onwillekeurige reacties in dit land, bij schokkende mededeeiing. Maar onmiddellijk herstelde ik me zelf. Verbeeld je, mijn goede vriend Makoe Hassan... Trouwen vroeg ik. Trou wen Wannéér Straks, mijnheer 1 Straks? Ik keek op mijn 34 Ik geloot, dat ik degeen ben, die daarop het best een antwoord geven kan. Het was de ambtenaar Stackpole. die onverwacht ging deelnemen aan de discussie. Ik heb het geval bestudeerd... Court viel hem zonder complimen ten in de rede. Dit is mijn geval, Mr. Stackpole, en tk zou u dankbaar zijn als u mij mijn gang liet gaan, zooals ik wil. Hij wendde zich tot Morgan en ging voort Het toeval wilde, dat Wallace net afwezig was, toen ik naar San Fran cisco geroepen werd. Toen ik terug kwam was hij dood en ik begreep, dat elk voorstel, dat ik doen kon, aan de erfgenaam gedaan moest worden In den tusschentijd gooide Carver me uit mijn betrekking bij de hoogovens en werd het een persoonlijke veete. Toen verscheen Moran op het tooneet en alle medespelers, ik zelt inbegrepen, waren erg verrast, ik voelde, dat zij niet in staat zou zijn, de zaak alleen uit te vechten, dat het beter was als ik haar hielp. Ik wilde een mooi figuur slaandat is alles. Als jij alleen een mooi figuur wilde slaan, kan men hetzelfde van den Ridder Bayard zeggen, zei Nore Jane. Was hij niet de ridder zonder vrees en blaam Haar Hippen glimlachten, maar haar blauwe oogen glinsterden verdacht, toen ze naar den jongen man keek. horloge ja, 't was toch reeds 10 uur in den avond. Hassan zag mijn niet-begrijpen ên voorkwam verdere vragen door naderen uitleg. Straks, d.w.z. om 11 uur in den avond, ging hij trouwen. Dan zou hij zich met zijn kameraden-getuigen vervoe gen ten huize van zijn a.s. schoon vader en daar zou het contract worden geteekend, waarbij htj zich zijn bruid Sennap Hessein aldus zet ik de klanken in letters om, die Hassan, zelf niet kunnende lezen noch schrijven me deed hooren - ik zeg waarbij hij zich zijn bruid Sennap Hessein kocht, voor de som van 250 piasters (van elk omstreeks 'n gulden waarde). Kóópen vroeg ik verbou wereerd. Hassan grijnsde nog guller en breeder en knikte hevig instem mend. Hij dacht, dat mijn verwon dering minder het „koopen" dan wel den prijs gold en verzekerde me, dat de aanschaffing van een vrouw nog altijd een dure ge schiedenis is. Maar Hassan voelde zich geenszins miskocht. Want hij, Soedanees (hij bedoelde: ik gitzwarte neger) kocht zich voor z'n 250 piasters toch een Egyp tische vrouw, d.i. een „bijna blanke Arabische"... De wellust verwrong Hassan's gelaat, terwijl ie me dat duidelijk maakte. En als dat contract straks geteekend is, vroeg ik, - wat dan Ik bedoel: kom je met je vrouw.... Hoe oud is ze Zeventien glunderde hij. En jij Drie en twintig. Deze leeftijden zijn op zich zelf zeer normaal hier, waar het meisje gauwer tot vrouw is ge rijpt dan ten onzent. Ik wilde vragen: kom je dan met je vrouw in het hotel inwonen Hij schudde heftig het hoofd. Neen, hij had zich een eigen kwartier gehuurd en daarin zou hij intrek nemen met zijn jonge vrouw. Hij bleef in het hotel werken: 's avor.ds om half elf zou hij eiken dag naar huis gaan en 's morgens om half zes zou- ie telkens weer prompt present moeten wezen. Waar het „huwelijksleven" dan op neerkomt, laat ik te bedenken over aan de fantasie van den lezer. Ik wenschte Makoe Hassan veel geluk... o—o Het „moderne" Egypte, zoo overdacht ik, verschilt in „zeden en gewoonten" nog r.iet zoo heel veel van het oude. Vrouwen tel len daar enkel als .„bezit" van den man. Hassan ook, hij voelde zich groot, dat hij eindelijk zoover was, dat hij zich een vrouw had kunnen „koopen". Andere waarde dan die van „bezit" hebben de vrouwen hier niet. Zoolang de meisjes nog slechts den vader toebehooren, moeten ze zich op den achtergrond houden. Men ziet in Egypte practisch geen meisjes of vrouwen op straat. De vaders houden de meisjes verstoken, totdat ze verkocht zijn en dan houden de nieuwe bezit ters, de echtgenooten, haar in hun kooien gevangen. Meisjes en vrouwen zijn dan ook zelden anderen dienstbaar;huishoudelijke betrekkingen worden door jonge en oudere mannen vervuld. Ook het straatbeeld vertoont (buiten de schooierende, vrouwelijke pa ria's en de weinige „moderne" Egyptische vrouwen en meisjes) in hoofdzaak: mannen en jongens. Vriendschappen bestaan al weer enkel: tusschen mannen en jon gelingen. Deze vriendschappen hebben naar het uiterlijk, vrouwelijke vormen, ais: gearmd ioopen, met gehaakte, vingers wandelen, zoe nen, omhelzen en andere „lievig heden" meer. Het is moeilijk om te beoor- deelen, welke gevoelens deze vriendschappen bezielen, maar ik voor mij had meermalen behoefte een behoefte, welk ik noch- thans met succes weet te onder drukken om met de punt van mijn schoen op die vriendschap in te trappen. Laat ik echter niet afdwalen, ik had het over de „rechten" der vrouwen, dewelke hier niet bestaan. Zelfs toen de vorige maand de zuster van den koning trouwde (met den kroonprins van Perzië) was de bruid niet bij die plechtigheid aanwezig. Bij elk huwelijk treedt de vader of indien deze dood isde naaste manne lijke bloedverwant, voor de bruid op. Deze behoeft zelfs niet eens kennis te dragen van wat omtrent haar is beslist 1 o—o Den anderen ochtend, prompt om 8 uur verscheen Makoe Has san als naar gewoonte voor m'n bed, m'n ontbijt bij zich. Ik keek m'n zwarten vriend aan en keek nog eens. Hij zag er merkwaardig frisch en monter uit. Ik begon te twijfelen.... Hassan, zoo vroeg ik, die plechtigheid van gisteravond 11 uur is toch wel doorgegaan. Ja, ja, mijnheer 1 Hassan zuchtte verrukte en blij. En hij offreerde me met een blij gebaar een bankeldoosje, gesloten met gekruist gouddraad. Er zaten bruidsuikers in. Ik accepteerde, want, nietwaar Makoe Hassan is mijn vriend. En ik wenschte hem nogmaals veel geluk onder overhandiging van een geldstuk, waarmee hij zijn geluk een weinig kon stimu- leeren. Enne, zoo vroeg ik ik ben altijd discreet in zulke ge vallen vondt je vrouwtje het niet jammer, dat je weer zoo vroeg naar de zaak moest? Maar nu bleek me, dat ik me toch geen goede voorstelling van het geval had gemaakt. Hassan had den avond tevoren, om 11 uur, inderdaad zijn vrouw ge kocht en betaald, maar daarna was hij rustig, doch vol van jong geluk, naar het hotel terugge keerd. Het contract moet 's anderen daags worden ingeschreven in het register voor de burgerlijke controle en een week lang krij gen de bruid en haar vader nu gelegenheid om hunnerzijds een zakelijke prestatie te leveren. Zij moeten het gehuurde „kwartier" bemeubelen met een bed, een tafel, enkele stoelen, een kast en wat keukengerei. Na die week neemt het bruidspaar daar hun intrek. Echter, eerst na een voor afgegaan klaterend feest, dat ge heel op kosten van den bruide gom wordt genoten. Hassan rekende me voor, wat zoo'n feest aan geld verslindt. Muziek en een danseuse zijn het eerst en meest benoodigd, ze kosten tesamen ongeveer f 50. Arabieren de volksmenschen dansen niet, maar ze verlus tigen zich in de typische „Oos- tersche" dansen van meisjes, die zich op dit vak hebben toege legd dansen, waarbij de voeten bijna niet van den grond komen, maar die door lichaamsbewegin gen de erotische driften der toe schouwers bedoelen te wekken en op te voeren. Dat was dus 5 Egyptische ponden voor muziek en dans. En dan kwamen er nog mins tens 15 ponden (150 gulden) bij voor bier, cognac, whiskey enz. Met veel omhaal noodigde Hassan me uit voor het bruilofts feest. Ja, ja, dat moest I De muziek zou te mijner eere spelen. Haha 1 Zóó maar, moedigde hij aan, voor de fantasie.... Ik voelde me geenszins ge geneerd door deze uitp.oodiging, want ik zei het reeds ik ben een vriend van Makoe Hassan. En ik heb mijn spijt betuigd, dat ik over drie dagen helaas, helaas moest vertrekken. Maar morgen laat Hassan zich portretteeren met zijn bruid en vóór ik afreis, krijg ik als souve nir de trouwfoto van hei jonge paar mee naar het verre Holland... Hassan zal dus zijn eigen „kwartier" betrekken in Cairo. Hetgeen wil zeggen, dat ook hij op zijn beurt een hok, een klein bestanddeeltje van een immense, groezelige steenenmassa, zal gaan vervullen van het normale ..leven' der inlandsche proletariërs van stank, vliegen, kinderen, ziekten en vuiligheid in tal van vormen Je kunt niet door die „echte" inlandersDuurten Ioopen, of je maag wentelt in je lijf van weer zin tegen de ruikbare en zichtbare viezigheden. Het inlandsche volk is lui en ongezeggelijk. Je begrijpt niet, waar het van leeft; als ze eens wat werken, krijgen ze meer slaag dan loon en de waar heid gebiedt het te erkennen ze verdienen niet beter. Van alles verzinnen ze tot hun gebed aan Allah toe om maar luie rend door hun arbeidstijd heen te komen. De besten onder de inlanders zijn de zwarten, meerendeels Soedaneezen. Ze zijn gewillig en voor hun doen betrouwbaar. Soedaneezen vormen meestal het huispersoneel in de groote zaken, Er wordt, zoo lijkt het me, bitter weinig gedaan aan de zede lijke verheffing van het volk. Behalve dan met geweld. Regelmatig zie je het volk tuig is het inderdaad vaak ranselen door de inlandsche politieagenten, en minstens tien maal per dag krijgt men onge zocht de gelegenheid om den een of anderen delinquent naar het „brö" te zien opbrengen 1 De kinderen wentelen zich in en vóór de woningen in het eigen vuilze smikkelen soms op een korst brood, terwijl heir- legers vliegen op de handjes en op het gezicht zitten, maar ik heb den indruk, dat ze hun kostje in hoofdzaak uit het vuil van de straat, sinaasappelschillen en groene afval, bij mekaar schar relen. Er is natuurlijk waterleiding in Cairo, maar die ligt niet of veel te weinig in de inlanderswijken. Heele woningblokken, waaiin duizenden inlanders tezamen hokken, zijn volstrekt van drink water verstoken. Dat wordt aan gehaald in geprepareerde geiten- vellen zoo'n geitenhuid met water gevuld, voorziet in een gezin 3 a 5 weken in de behoefte aan water. De geit is een nor maal huisdier, zooals bij ons een hond of een kat. Ze vreet mee van het afval, waar het gezin van leeft, en tracteert op melk. Als de geit thuis niet genoeg OETJE GOED! Is het al niet erg genoeg voor den kleinen jongen, dat hij zooveel moet praten voor zijn glaasje drank Moet hij nog blozen ook vroeg Court ondeugend, Als hij wil, waarom niet Haar blik wendde zich van hem af en richtte zich op de andere aanwezigen. Er zijn den laatsten tijd zooveel vei rassen- de dingen gebeurd, dat ik ieder mo ment in Cleveland wakker te worden. Zou het echter geen droom zijn, dan wensch ik nu al dadelijk in bijzijn van getuigen te zeggen, dat Ted Court de helft van de winst van het wolframiet hebben zal Laat dat het goede figuur zijn, dat ik slaan wil. Ik geloof, dat ik nu eens aan de beurt ben en ditmaal wensch ik niet in de rede gevallen te worden, Mr. Court. Ik zal u een paar vragen stellen, als u ze hier niet beantwoorden wilt, zult u dat op een andere, ofScieeler plaats moeten doen. In de eerste plaats: u zei, dat uw vader een zoon was van Thomas Cortez, die een jongere broer was van Bartolomé. Waren er nog meer broers Nee. Juist. Nu wat de afstamming van uw vader betreft: was hij de oudste zoon van Thomas Ja. En u hield Stackpole vol. Was u de oudste zoon van uw vader Mijn vader heette Eduardo en ik ben de oudste zoon. Tenminste de eenige, die nog leeft. Ik heb nog twee broers gehad, tweelingen, die heel jong stierven, nog voordat ik geboren werd. Ik weet wat je zeggen wilt, Stackpole vergeet het maar Helaas, kan ik dat niet. Mijne i heeren en u miss Moran...De dokter I Morgan kan u vertellen, dat het al sinds jaren een liefhebberij van mij is, in oude Spaansche documenten, die betrekking hebben op den tijd, dat de Spanjaarden hier nog heerschten, te I snuffelen. De oorspronkelijke schenking van de Bar Rafter K door den Spaan- schen onderkoning is een belangwek kend document. Sedert den dood van Mr. Carver is het in mijn bezit en ik heb het wel een dozijn malen doorge lezen. Ik geloof, dat ik u de reden, waarom Mr. Court zich zoo voor die ranch interesseerde, kan mededeelen. Miss Moran, het is mijn plicht en een zeer onaangename plichtu te vertellen, dat u niet de eigenares bent van die ranch. Bartolomé kon dat landgoed niet verkoopen volgens de bepalingen van de oorspronkelijke schenking, die voor een document uit dien tijd in buitengewoon duidelijke woorden vervat zijn, moet de bezitting steeds v^n vader op oudsten zoon overgaan... Als de eigenaar sterft zonder kinderen na te laten, zooals het geval met Bartolomé was. dan gaat de be zitting over aan den oudsten manne- lijken afstammeling, die het dichtst aan den overleden bezitter geparenteerd was. Er is geen twijfel mogelijk of de Rancho de las Piedras Pesadas hoort aan Mr. Court... Theodoro Cortez. Hij zweeg, trotsch en tevreden Ted Court zat met gebogen hoofd, een toonbeeld van ellenue. Vervloekt oud wijfmompelde hij ik hoop dat je nu je zin hebt Doch Stackpole was koppig. Mijn beroepseed staat niet toe, dat Miss Moran de eigenares van de ranch worden zou. Ik... ik geloof, dat ik u volkomen begrijp, Mr. Stackpole. Spierwit in het gezicht stond Nora Jane Moran op en liep langzaam naar de deur. Het was duidelijk te zien, dat iedere stap een overwinning op de opwillende tranen beduidde. Ik geloof; dat ik ook Mr. Court begrijp. Neemt u me niet kwalijk... Dr. Morgan smeet zijn stoel om, toen hij naar haar toe liep. Een prairiehond heeft nog meer tact dan jij, Frank I, snauwde hij, maar hij hield zich in, toen Spencer het woord nam. - Eén oogenblik, dokter... en ook u, Miss Moran. Ik ben rechtsgeleerde... dat is noodig om de baan te krijgen, die ik bekleed... en ik geloof dat ik dit geval oplossen kan tot ieders tevre denheid. Ieder advocaat zal u beves tigen wat ik u nu ga zeggen. We zijn hier in de Vereenigde Sta ten van Noord-Amerika en niet in Spanje, en hier kan men géén goederen weg geven mei bepalingen omtrent de erf opvolging. Iedere erfenis komt in het volle bezit van den erfgenaam, zonder beperkende bepalingen over de latere opvolging, en die kan er mee doen wat hij wil. Zou dit geval zich eerder voorgedaan hebben, dan zou u dat al geweten heb ben. Voor zoover ik het begrijp, bleef de Cortez ranch in de familie totdat Bart, zooals u hem noemt, ze aan Thomas Wallace verkocht. Volgens de Noord-Amerikaansche wet had hij alle recht dat te doen. Het was volmaakt wettig. Miss Moran is, als erfgename van Wallace de tegen woordige eigenares van het landgoed en geen enkel lid van do Cortez fami lie kan nog een recht doen gelden. Van mijn part kunt u den eersten den besten advocaat raadplegen, als u een bevestiging van mijn woorden hebben wilt. Nora Jane, met één hand op den arm van Morgan steunend wankelde weer naar de tafel. Maar Court scheen haar niet te zien. Hij zwaaide een vinger drei gend onder Stackpole's neus DRIE-EN-TWINTIGSTE HOOFDSTUK. Er zijn nog een paar dingen, die ik niet goed begrijp. Nora Jane wendde het gezicht naar den man, die naast haar zat. Zij en Court waren naar de Bar Rafter K gereden, waar Waller, met al het respect verschuldigd aan een man, die Lafe Young verslagen had, paarden voor hen zadelde. Ze waren naar de Schapen Canyon gereden, en Court had een roestbruine, zeer zware steen in haar hand gelegd als een symbool van den rijkdom, die haar te wachten stond. De paarden suften onder een grooten eik. De jonge man en het meisje lagen naast elkaar op een helling, in het zonlicht van den namiddag. Je hebt een paar dingen verzwe gen, dien avond bij Dr. Morgan, ging Noia Jane door. En ik wil weten hoe ze in het verhaal passen, dat je ons deed. Waarmee u bewijst, dat u een vrouw bent, geachte dame. Hij mikte zijn sigaret naar een hagedis, die op een steen zat. Ik ben er van overtuigd, dat het eerste ding dat Eva deed toen ze in het Paradijs kwamzelfs nog voordat ze de meubels begon te rangschikken... was, Adam te vragen hoe lang hij op de club gebleven was. Vijf mannen zijn volkomen tevreden geweest met het verhaal, dat ik hun deed, maar één vrouw ontdekt dadelijk al de hiaten. Vraag maar op Als je het me niet wilt vertellen... Ik heb er absoluut niets tegen, zoo lang je tenminste zwijgt over een paar tragische seconden in het kantoor van Guus. Dat onderwerp is voor eeuwig vergeten, Lady Jane. Ik wil er niet eens aan denken. Er was een plechtige belofte in de oogen, die hem aankeken. Het zijn maar een paar kleinigheden. Bij voorbeeld dat stuk papier, dat we in zijn wagen vonden, den eersten dag dat ik te Black Butte was, en waarmee ik gewaarschuwd werd niet naar de ranch te gaan, omdat men daar geen vreemdelingen wenschte te zien. Wie schreef dat Ik weet het niet. Om u de waar heid te zeggen, ik heb nooit getracht vindt, loopt ze een blokje om en komt weer prompt en netjes op tijd in het eigen huis terug, vaak trap op, trap af. Het Egyptische volk lijdt onder een hopelooze désorganisatie, en het heeft behoefte aan een krach- tigen besturenden en beschaven- den wilde pas verworven on afhankelijkheid, anders een zegen voor vrije en zich zelf bewuste volkeren, verhoogt hier slechts den chaos. Egypte heeft een leger, - ha- ha En keer op keer verzekert de regeering, dat dit leger tegen alle eventualiteiten zal blijken opgewassen te zijn... Maar de leider der Wafdisten (nationalis ten), die, hoewel in de meerder heid, door een verstandige op positie onder leiding van den jongen koning van de bestuurs zetels afgedrongen zijn, omdat die oppositie het tenminste inziet, dat het land 't voorloopig niet zonder Engelsche bescherming zal kunnen stellen, die leider erkende dezer dagen nog, dat het leger van Egypte een tijd van tien jaren behoeft om zich te kunnen organiseeren. Of Italië het zóóveel tijd zou laten, als... Engeland niet een eigen leger en een vloot in Egypte onderhield Egypte heeft een groot leger van... deserteurs De minister van binnenlandsche zaken heeft een dezer dagen overleg gepleegd met de districts hoofden om scherpe maatregelen te beramen tegen de deserteurs. Enkel in 1938, zoo blijkt uiteen officieele regeeringsmededeeling, welke ik aan het Journal d' Egypte ontleen, hebben Iet nu eens op vier en vijftig duizend op- geroepenen voor de nationale militie, verstek laten gaan 54.000 deserteurs van één lichting Duizenden menschen dus meer dan ons heele jaarlijksche Neder- landsche legercontingent. En daar moest nou eens een einde aan komen, vond de minister, want dit getal van 54.000 beteekende weer duizend méér dan in het voorafgegane jaar. Ik geloof wel, dat het een moeilijke zaak is, want alle Egyptische jongelingen dragen een gelijksoortig gekleurd en vervuild kleed, dat op een lang, tot den grond afhangend nacht hemd gelijkt. En ze hebben alle maal dezelfde dievensnuiten. En van beroep zijn ze allemaal „niks". En de Burgerlijke Stand hier, voor zoover georganiseerd, zal wel „comme ca de rest" zijn... Maar 54.000 deserteurs per jaar.... HET VADERLAND GETROUWE. Eenige duizende jonge mannen zijn uit hun werkkring en uit hun gezin gehaald om onze grenzen te helpen bewaken. Ze volgen hun plicht. Den vaderland getrouwe, nietwaar tot in den doodt. Zooals we dat in het Wilhelmus zingen. er achter te komen Er kwamen andere dingen, die belangrijker waren. Ik denk dat Augustus J. dat vod schreef, alleen om te zien of hij u gemakkelijk bang maken kon. Hij moet kleurenblind ge weest zijn. Wat heeft dat er mee «te maken? Haar vingers grepen even naar haar koperkleurig haar. Ze bloosde en begon vlug over iets anders. Wat deed je in die put Geologische onderzoekingen. Niets anders, op mijn woord van eer Ik wilde wilde weten, of de aardlaag die het wolframiet bevatte zoo ver oostelijk reikte. Dat doet ze echter niét Ted, vroeg ze ernstig, waarom vertelde je me alles niet... over dat wolframiet en de rest. al eerder? Je zou me hebben kunnen duidelijk ma ken, hoe Carver me trachtte te bedrie gen en ik zou je geloofd hebben. Zou je dat werkelijk.... toen Een glimlach ontnam zijn sarcas me alle scherpte. Denk eens even na. Op dat oogenblik had ik tegen Augustus J. eigenlijk niets anders dan mijn persoonlijke veete. Hij zou toen eenvoudig hebben kun nen ontkennen, iets van dat wolframiet te weten; niemand had iets kunnen be wijzen, als hij volhield dat hij de ranch alleen hebben wilde voor het geval hij zich uit de zaken terugtrekken zou. Ik had meer tijd noodig. Ik probeer de het met die roulette-truc en dat mislukte. Toen verscheen de roodharige heerscheres van de ranch, die buiten dien ook nog een rood hoofd kreeg, toen ik voorstelde het openen van de safe uitjte stellen, totdat ik aanwezig kon zijn Laat me mijn verhaal eindigen, Lady Jane. Ik wilde absoluut weten wat er in die safe was, vóórdat Guus er een blik in konslaan. U weet, hoe dat alles ging en toen ik eindelijk tijd had den zak met de documenten te openen zat ik I al in den trein, die me vlug mijlen ver Jyan Black Butte bracht. (Slot volgt)

Peel en Maas | 1939 | | pagina 5