TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS Ttö&i doetje qoed! AKKERTJE Langs de kruislijnen der Europeesche Imperia. FEUILLETON. Een meisje in de Wild West. Zaterdag 4 Maart 1939 Zestigste Jaargang No 9 Een onzer eigen medewerkers naar Corsica, Rome, Tunis. Lybië, Egypte, Palestina, Balkan- en Donaulanden. Een belangwekkende serie reisbrieven. CITTA DEL VATICANO. Ik ben bij den Paus geweest. En ik schrijf dezen brief uit diens residentie; een residentie, welke tevens zijn geheele souvereine gebied omvat, voluit genaamd „Stato della Citta del Vaticano." Doch over het pauselijk territoir strak iets meer éérst een en ander over den grijzen opperher der zeiven. Mijn toelating tot een audiëntie bekwam ik door de vriendelijke bemiddeling van den bekenden Nederlandschen, bij het Vaticaan geaccrediteerden, bisschop: Z.H. Exc. Mgr. Dr. Olav Smit. Deze is in Vaticaansche kringen een bekende persoonlijkheid; men ziet hem vaak in de St. Pieters kerk of de onmiddellijke omge ving daarvan. Zijn werkzaamheid is gewijd aan de „Propaganda de fide", waarbij het bekeerings- werk in de Scandinavische landen zijn bijzondere zorg heeft. In dat opzicht zet hij den arbeid voort van wijlen den Nederlandschen kardinaal Van Rossum. Gewapend met een aanbeve lingsbrief van Mgr. Smit wendde ik me tot den Maestro di Camera van Z.H. den Paus, van wien ik tenslotte het schriftelijk bewijs tot toelating bij de eerstvolgende audiëntie bekwam. De groep personen, aan wie deze onderscheiding ten deel viel bestond uit een aantal jongge huwden, eenige Engelsche kloos terlingen onder leiding var. hun abt en voorts wat particulieren van verscheidenen landaard. Degenen, die aan zoo'n audiën tie deelnemen, komen onwille keurig onder den indruk èn van het feit zelve èn van de entou rage. Reeds het plein van de St, Pieterskerk, met zijn honderden machtige granieten zuilen, be- treeedt men niet zonder schroom. Bepaald fascineerend is de aanblik van het hoog gelegen en nog veel hooger rijzende massale front van de hoofdkerk der zich onder 't gezag der Pausen scha rende christenwereld. Het interieur is grootsch en weidsch, licht-doorstraald, van het rijkste marmer, de kostbaarste eeuwenoude schilderijen, waar voor de grootste kunstenaars aller tijden palet en penseel hebben beroerd. Het bevat talrijke graf tomben van Pausen, opvolgers van den apostel Petrus, wiens stoffelijke resten in het midden der kerk de Opstanding ver 19 Des Zaterdagmorgens, na de begrafe nis van King, had ze met de mannen gesprotten en Waiter tot voorloopig opzichter benoemd. Nog dienzelfden dag was hij met zijn cowboys in een wijden boog om het ranchhuis gereden en had zeshonderd stuk vee op de vlakte ten Oosten van de beek ver zameld. Al het verkoopbare vee zou in de omrasterde weiden gehouden worden. De kalveren zou men, ondanks het warme weer, met het merk van de ranch brandmerken en eveneens binnen de omrasteringen houden, zoodat ze dadelijk geinspecteerd konden worden. Zouden zich bij de nieuw gebrande merken ontstekingen voordoen, dan was er dadelijk hulp bij de hand. Oedurenden den geheelen volgenden dag zag Nora Jane toe hoe de paarden der cowboys tusschen de loeiende kudden heen en weer reden, en hoe elke kudde in drie deelen gesplitst werd. In het stof, opgeworpen door de deinende kudde, zag ze toe, hoe de dieren gebrandmerkt werden Het stof rook bitter door den rook van brandend hout, schroeiend haar en geschroeide dierenhuid. De luide uitroepen der mannen vermengden zich met het geloei der dieren. „Het beest op den grond, cowboy. Een heet ijzer. Bind hem, Bill. Vooruit, één stier. Transpireerend en stoffig reed ze door de koelte van den vallenden avond naar de ranch terug. De twee Mexicanen, Ciaudio en Miguel, die dien dag als „vaqueros" (cowboys) hadden beiden, grafkelder met zwaar vergulde smeedijzeren deuren, waarboven het middenaltaar, dat hoog overwelfd is met een bal dakijn op vier massief-eiken, niet te omspannen zuilen rustende, het overweldigt alles het ge moed van eiken bezoeker en het maakt hem stil. Later, op de treden, die zich vanuit de St. Pieter naar het lager liggende plein spreiden, kwam ik over onze indrukken te spre ken met een, die óók van verre was gekomen, -- een niet-Neder- lander. Die zei me zóó „Wan neer je in die kerk staat als ongeloovige (en het leek me toe dat de man zichzelf aldus bezag, dan ontkom jenietiaan het ge voelen, dat daar een plek is, waar een bovennatuurlijke macht en kracht Zijn zegen heeft ge spreid: een plaats, waar eeuwen vervloeien in de eeuwigheid, met behoud van al het schoone, dat de tijder. voortbrachten." Het Vaticaan, het verblijf des Pausen met zijn meer dan 1100 vertrekken (maar waarin ook een groot deel van het bestuurlijke apparaat dezer grootste organi satie ter wereld is ondergebracht) ligt ter weerszijden en achter de St. Pieterskerk. De toegangen worden bewaakt door met echte geweren gewapende leden der Zwitsersche garde, gekleed in hun typische, kleurige rood, geel, paars verticaal gestreepte uniformen met baret. Ook wanneer men de machtige gangen en trappen van het Va ticaan doorloopt op weg naar de audiëntiezaal stuit men telkens op leden der garde, nu gehelmd en met een lange lans in de hand. De controle is scherp en tal van keeren heb ik mijn bewijs van toelating' moeten toonen al vorens ik via anti-chambres, de audiëntiezaal had bereikt. Deze is rijk door haar smaak- vollen eenvoud; de war.den zijn geheel overdekt met purper doek waarover in symmetrische orde kostbare gobelins hangen; ook de vloerbedekking is purper. De zoldering is in kleine vierkanten verdeeld, fijn geciseleerd en zwaar verguld. Uit de afscheiding van wanden en zolder straalt een overvloedig indirect licht.tln het midden van een der beide smalle zijden staat op een kleine ver hooging de gewelfde Pauselijke troon. De waardigheidsbeklee- ders, die den gasten hun plaats wijzen in de audiëntiezaal, zijn geheel in het purper gekleed Ons gezelschap was nog maar juist op z'n gemak gekomen na den langen tocht door de Vati caansche gangen, toen een der waardigheidsbekleeders de komst des Pausen aankondigde. De deuren gingen wijd open en als eersten traden eenige leden der Pauselijke lijfwacht, in gala-uniform gekleed, binnen. Dan volgde de Maestro de Came ra en dan we blikten allen met eerbiedige nieuwsgierigheid Paus Pius XI. De Paus kan moeten helpen, reden achter haar. Hun witte tanden fonkelden in hun donkere gezichten. Buenas noches, senorita esposa.... hii brak den zin plotseling afde meesteres verstond immers geen Spaansch. Mijn vrouw, hij zegt, dank voor het geld. - Tot je dienst Ik wou, dat ik meer had kunnen geven. Ik wensch, dat jullie hier allen kunt blijven en tevreden zijn. De twee mannen glimlachten nog maals en reden weg, de metalen deelen van het tuig hunner paarden rinkelden in de maat van den rit Nora Jane Moran hoopte, dat ze haar begrepen hadden. Haar oogen werden vochtig door een emotie, die weinig menschen in Amerika kennende plechtige ont roering zich bezitter van een stuk land te weten. Zoo vèr zij in het schemer licht zien kon, behoorde alles aan haar.... de bergen, de hoogvlakte, de ravijn en de beek. En voor haar blon ken de lichten van haar huis... Haar huis. Het vee en de paarden behoorden haar. En de mannen, de blanken zoowel als de bruinen, hielden toezicht op duizenden vierkante meters. Zij was de heerscheres van het landgoed.... en onwillekeurig ging ze rechtop in het zadel zitten. Toch liet ze Ted Court vijf dagen lang niets van het nieuwe gevoel, dat over haar gekomen was, merken. De post van Viijdag bracht vier brieven. Drie antwoorden op de aanvragen van Courtde afzenders schreven, dat ze geen inlichtingen van eenig beiang geven konden. Het vierde epistel was van Augustus J. Carver. De hierbij ingesloten copie van het besluit, dat de Raad van Com missarissen gisteren heeft genomen, spreekt voor 2ich zelf. De eenige tegemoetkoming, die ik voor u verkrijgen kon was, dat als de schuld, die nu vervallen is, dade zich na de ziekte, welke hem nu bijna 2 jaar geleden overviel, moeilijk meer verplaatsen; Z.H. werd dan ook in een draagstoel de audiëntiezaal binnengebracht en tot dicht bij zijn troon gedra gen. Ik heb echter zelden iemand van den leeftijd des Pausen ge zien, die van fzoo'n vitaliteit blijk gaf en zulk een sterken lichaamsbouw bezit, zoo kordaat is van houding, zoo zelfbewust is in zijn optreden, als Pius XI. Toen de Paus uit zijn draag stoel overeind rees, stond hij een oogenblik kaarsrecht, vriendelijk en met een blijden lach op het gelaat, de aanwezigen toeknik kend, ook even licht-wuivend met de hand. Dan deed hij, geheel zelfstandig, rechtop gaande, een paar treden naar den troon. Z.H. was als altijd geheel in het wit gekleed; bij het binnen komen en heengaan droeg hij den rooden Paushoed, zitten de op den troon enkel het kleine witte calotje. Vriendelijk knikkende zag de Paus even den kring van aan wezigen rond, als wilde hij ieder persoonlijk zijn dank brengen voor de gebrachte hulde. Dan het was muisstil onder ons nam Z.H. het woord. Zijn stem iszacht, maar nu en dan bewogen door' de gedachte, welke hem leidden, wordt het geluid krachtig, zoo, als men het geens zins van zulk een hoogbejaarde persoonlijkheid zou verwachten. De toespraak duurde niet min der dan twintig minuten. Ze was in het Italiaansch gesteld en al kon ik de rede in grootetrekken volgen, de nuances ontgingen me natuurlijk. De Paus bleek bezorgd, niet over de toekomst van de Kerk, maar over het lot der zielen, die thans aan zooveel beproeving en verzoeking bloot staan. Hij spoorde de aanwezigen aan om trouw te zijn aan Goden Kerk en in het bijzonder sprak Z.H. tot de jonggehuwden, hen wijzende op hun plichten van staat, opdat zij het geloof, het kostbaarste bezit der menschen, ongerept aan hun kinderen zouden kunnen overdragen. God verlangt in dezen tijd van ons, aldus besloot de Paus, dat we_allen Zijn apostelen zullen zijn. Even zweeg de Paus. Toen tees hij overeind/en terwijl de aanwezigen meerendeels het zijn niet enkel katholieken, die tot den Paus worden toegelaten neerknielden en rozenkransen en medailles te voorschijn haal den, gaf Z.H. aan allen zijn zegen. De Engelsche kloosterabt kwam nog even naar den troon om den Paus te getuigen van de kinder lijke onderwerping en gehoor zaamheid van hem en de zijnen, toen zette Z.H. zich weer in zijn draagstoel en terwijl zijn hand wederom zegenend over de aanwezigen ging, verliet PiusXI voorafgegaan door de eerewacht, de audiëntiezaal. Ik had indrukken opgedaan, welke me geheel mijn leven zul len bijblijven. Het statuut van de"onafhanke- lijke Vaticaanstad, waar de Paus souverein is, kwam voort uit het Verdrag varrLateranen,waardoor eindelijk de vrede werd hersteld tusschen het koninkrijk Italië en het Vaticaan, een vrede, welke verstoord was sedert de over weldiging in de zeventiger jaren van de vorige eeuw, van den Kerkelijken staat, van welke Rome de hoofdstad was en^waar over de Paus regeerde. Vaticaanstad is een miniatuur staatje en omvat behalve den St. Pieter en het Vaticaan met zijn tuinen, „Ij,slechts een aantal ge bouwen waarin de kerkelijke organen zijn gevestigd. Maar in het Vaticaan heeft men de onaf hankelijke positie des Pausen ten aanzien van het wereldlijke gezag in Italië zoo sterk mogelijk willen accenlueeren, o.m. door den aan leg van een klein spoorlijntje, dat het Vaticaan op de ltaliaan- sche spoorlijnen aansluiting geeft, de inrichting van een eigen be drijfje der posterijen (waaraan verbonden de uitgifte van eigen postzegels), een zelfstandig munt wezen (de Pauselijke muntstuk ken zijn overigens in heel Italië geldig, althans in omloop) en een eigen politie met de gebrui kelijke aankleve van cellen enz. De Vaticaansche post is een bloeiend bedrijfje. Er is geen afzonderlijk postkantoor gebouwd maar in de Vaticaanstad is één kamer in een der bestaande ge bouwen voor den verkoop van postzegels ingericht en daarvan wordt door pelgrims en philate- listen een druk gebruik gemaakt. Vóór het kantoortje staat 'n brievenbus, de eenige in Vati caanstad 1 En uitsluitend in deze bus, dus niet in de gewone stadsbussen, mogen de brieven en kaarten worden gedaan, welke van zegels der Vaticaanstad wer den voorzien. De beteekenis van de onaf hankelijke Citta del Vaticano is voorloopig, d.i. in vredestijd, meer van principieele waarde dan van practische beteekenis. Herhaaldelijk ziet men de Romein- sche fascistische militie, en ook wel secties van het gewone leger, haar route nemen over het St. Pietersplein en deze grens- schendingen leiden niet tot oorlog. De katholieke kerk staat niet onwelwillend tegenover het fas cisme in Italië, maar voorzoover dit de rechten van de kerk en de beginselen van het geloof hier denk ik aan het racisme aantast,1 kent de kerk geen tran- sigeeren. In dat verband zij gezegd dat de verhouding tusschen de Italiaansche regeering en het Vaticaan op het oogenblik nite goed is. Ik kwam in het Vaticaan over deze dingen te spreken met een kerkelijken hoogwaardigheids- bekleeder. In zijnwerkkamer stond op een tafeltje een fraaie kope ren standaard, waaraan de Ita liaansche vlag hing. De verhouding van het Vaticaan tot het Italiaansche rijk en -gezag is blijkbaar niet slecht, zoo merkte ik op met de bedoeling om deze verhouding ook in haar omgekeerde volgorde tot onderwerp van ons gesprek te krijgen. Dat lukte. Het was géén als zoodanig aangevraagd „interview voor de krant" en daarom ver meld ik van dit onderhoud slechts, dat mijn hooge gastheer veel begrip toonde voor bepaalde strevingen van het Italiaansche fascisme, maar hij bevestigde, dat de kerk nooit zou toegeven, zulks niet kon en niet mocht, inzake fascistische doelstellingen de rassentheorie betreffende b.v. of de rechten der ouders inzake de opvoeding der kinderen, de huwelijkswetgeving, het be staan van vereenigingen voor kerkelijke (Katholieke) actie enz. welke ingaan tegen de rechten van God en Zijn kerk. Mijn zegsman betreurde het, dat de verhouding tusschen de Italiaansche regeering en het Vaticaan op het oogenblik niet in alle opzichten goed is te heeten. Maar en hier glim lachte de prelaat deze betreu renswaardige stand van zaken vloeit uit de politiek voort en politiek is wankel. De kerk bindt zich niet aan politiekzij baseert zich op de Eeuwige Waarheid. Zich binden aan politiek.... Duitschland zoo vroeg ik. Even aarzelde mijn zegsman, toen knikte hij met overtui ging. „Eenige jaren geleden was de Italiaansche politiek nog anti- Duitsch, thans is ze pro-Duiisch, zoo ging hij voort. De Italiaansche politiek staat zeer zeker onder denjnvloed van de samenwerking met Duitschland. Zal dat over een jaar of wat nog zoo zijn Neen, het is voor de kerk principieel onmogelijk om haar houding door politieke omstan digheden te laten bepalen, maar ook practisch. De kerk is geen windmolen. Neem dadelijk 'n als Ge U grieperig voelt. Wacht niet totdat die besmetting de overhand krijgt. Ga naar bed en neem nog 'n "Akkertje". Die griep zet dan niet door en morgen zijt ge weer „fit". Per koker van 13 stuks - 12 stuivers. Per doos van 2 stuks - 2 stuivers. CADAMTIE Wij garandeeren de goede UMKMWI IC werking van "AKKERTJES", wan! ze bevallen een bijzondere combina tie van uiterst geneeskrachtige stoffen, volgens recept van Apotheker Dumont. Zorg er voor altijd „AKKERTJES" in huis te hebben, dan hebt Ge ze bij de hand, want vannacht nog kunt Ge ze noodig hebben, bij pijnen, sla peloosheid of als koorts overvalt! Als U mij vraagt... (Auteursrecht voor kweekers.) Als men, zonder daartoe het recht verkregen te hebbn, een artikel van een ander in druk uitgeeft, loopt men kans wegens schending van het auteursrecht vervolgd te worden. Als men tegenwoordig op een of andere uitvoering liederen zingt of muziek ten gehoore brengt, waar van een ander het auteursrecht heeft verkregen, dan mag dat niet of men moet een willekeurig vast testellen bedrag daarvoor geven. Als men in zijn bedrijf werktuigen of machines of onderdeelen gebruikt die met patentrecht (een andere naam voor auteursrecht) is gedekt, zonder dit van den patenthouder verkregen te hebbeD, dan is men strafbaar. Over zulke gevallen is den laatsten trjd soms heel wat te doen. Het is wel goed, dat het geestelijk bezit van een denker van een uit vinder door de wet beschermd wordt, al kan dit soms ook weer tot uit wassen aanleiding geven. Alleen in den land- en tuinbouw kent men dit auteursrecht helaas nog niet. Tenminste niet wat betreft het beschermen van nieuw gewonnen soorten van cultuurgewassen. Zij, die met taai geduld en noesten vlijt, met gebruik maken van veel ervaringen door studie verkregen inzicht, na veel teleurstellingen vaak en na jaren van beproeven, al maar be proeven, een goed, nieuw ras ver kregen hebben, kunnen geen wette lijke aanspraken op dit product van hun langdurigen zwaren en kostba ren arbeid maken. Ieder die er kans toe ziet het te vermenigvuldigen en in den handel te brengen kan dit ongestraft doen. Hier wringt natuurlijk iets. Hier is iets scheef. Hier wordt onbe schermd gelaten een eigendom, die soms schatten waard is. Wat al schatten heeft, om maar een voor- lijk betaald wordt, deze betaling beschouwd zou worden als het bewijs, dat u de verantwoordelijk heid voor het afwikkelen van de erfenis dragen kunt. In dat geval zou men geen wettelijken eisch indienen. De schuld bedraagt, zoo als u west, zesduizend dollar plus de rente. Als u in staat bent die schuld te voldoen, zou ik u aan raden mij zoo spoedig mogelijk te schrijven. De heer Carver verzekerde zijn cliënte tegelijkertijd, dat hij persoonlijk de heele actie buitengewoon betreurde en het tevens pijnlijk vond, dat hij het was die haar ervan in kennis stellen moest, maar dat hij hoopte dat alles tenslotte in orde komen zou. Hoog achtend.... Vervloekte huichelaar, zei Court, toen hij de laatste alinea van den brief gelezen had. Toen keek hij vlug op. Staat u er weikelijk zoo hopeloos voor, Lady Jane. Trekt u het zich zoo erg aan Drommels, u kunt den boel immers altijd aan hem verkoopen Maar dat wil ik juist niet. Ik wil zijn geld niet. Ik ben hier nu pas een paar weken, Ted, maar ik geloof, dat ik de rest van mijn leven op deze plek zou willen blijven. Het is mooi hier. niet? zei hij met zoo veel ernst, dat de woorden hun banaliteit verloren. Ik veronder stel, dat al die oude Spanjaarden, die daar beneden begraven zijn, hetzelfde gevoeld hebben. Hij zocht zijn pijp en tabak onder de papieren, die op den lessenaar lagen. Ik neem aan, Lady Jane, dat u die schuld niet betalen kunt, zooals Zijne Majesteit Guus zoo tactvol aan raadt Als hij me zes millioen dollar vroeg had hij evenveel kans ze te krijgen. Ted, ik wilde het voor Mr Carver niet weten, maar ik heb werke lijk nog net vierhonderd dollar. Ik had achthonderd dollar gespaard, toen ik Cleveland verliet, en er waren zes honderd dollar op oom Tom's rekening. Toen kreeg ik de kosten van de reis hierheen, driehonderd dollar voor Young en ongeveer tweehonderdvijftig dollar voor de cowboys en de Mexicanen, één maand salaris a veertig dollar voor Mrs. Mace, dan nog wat ik voor voedsel en zoo heb moeten uitgeven sedert ik hier ben.... het is gesmolten als sneeuw voor de zon. Ook heb ik tweehonderd dollar aan de moeder van Tom King gezonden. Net iets voor u. U zou haar uw laatste cent gezonden hebben. Ze schreef me een.... een hart- verscheurenden brief.... Hij was haar eenige zoon. Wel, ik dacht dat het éénige wat ik doen kon, was haar geld te zenden. Verontschuldig u niet voor goede daden, Lady Jane Hij draaide zich in zijn stoel om en staarde door het westelijke raam naar de groene hellingen aan de andere zijde van de beek. Het duurde een volle minuut, voordat hij haar weer aankeek. U zou die schuld willen betalen, Lady Jane Natuurlijk. Het zou een uitstel beteekenen en ons weer iets meer tijd laten. En tijd kunnen we niet genoeg hebben... Nu is het oogenblik gekomen, dat alle brave mannen naar hun beste weten moeten helpen..Wilt u mii uw vertrouwen schenken. Lady Jane Wel.... natuurlijk vertrouw ik je. Maar waarom Wat kun je doen Heel veel... met uw hulp. Die vierhonderd dollar die u nog hebt, staan die op de bank of hebt u die in contanten ik heb ze hier... in contanten. GoedGeef mij... hij rekende vlug even... geef mij driehonderd dollar. Daarna zegt u mij vaarwel tot morgen ochtend tien uur. Op dat uur kunt u mij in de hal van het Carvershuis vinden. Ik zal u dan het bloedgeld, dat Zijne Majesteit A J. verlangt, over handigen. Ik beloof het u. Maar Ted... hoe kan dat Nu spreekt de vrouw. Er kan niets volbracht worden, er kan niets gedaan worden, of zij moet weten hoe en wanneer en waar en waarom Lady Jane, ik kan het u niet zeggen. Alleen verzeker ik u, dat u er zoo zeker van kunt zijn als van het feit, dat morgen de zon weer opgaat. Morgen kunt u de heele geschiedenis hooren op dit oogenblik moet u echter op mijn woord vertrouwen Groote haast is er niet bij... ik zal hier niet voor het avondeten vertrekken. Tot dan kun u er over denken... maar niet ernaar vragen Hij draaide vlug een stuk papier in de schrijfmachine en tikte bijna een minuut lang. Toen legde hij den brief, dien hij geschreven had, voor haar neer. De brief was geadresseerd aan Carver en bevatte de belofte, dat het geld Maandagochtend om tien uur be taald zou worden. Eén van de Mexicanen kan dezen brief naar den hoofdweg brengen en posten, Lady Jane Ik ben van gedach ten veranderd en u hebt dusnogvier- en-twintig uur om over de zaak na te denken. Je lijkt zoo allemachtig zeker van je zaak, zei ze langzaam. Dat ben ik ook. Zou u denken, dat ik dat alles van u verlangen zou als ik niet zeker was Ze onderteekende den brief zwijgend en deed hem in de enveloppe. Court nam den brief van haar over en ging de deur uit. Nora Jane Moran liep naar haar eigen kamer, nam drie honderd dollar en verliet haar kamer om haar accountant te zoeken. Ze wilde hem het geld zoo spoedig mogelijk geven, om van de verantwoordelijkheid* van haar besluit af te zjjn. Court zat niet achter de schrijftafel. Ze liep het huis om, vroeg aan Mrs. Mace en den Chinees, of ze Court ge zien hadden en liep toen naar de om rasteringen voor het vee. Waller en zijn mannnen waren weg; de eenige man die er te zien was was Ciaudio, de Mexicaan, die aan de katrol van de put bezig was, ongeveer honderd meter aan de andere zijde van den weg. Ze liep naar hem toe. Heb je Mr. Court gezien, vroeg ze. De man keek in de donkerte van de put. Hij is daar, senorita. In de put Zeker. Hij boog zich over den put heen en sprak een paar vlugge Spaansche zinnen. Een gesmoord antwoord kwam uit de diepte. Hè Wat O, de senorita. Ik ben op dit oogenblik net bezig, Miss Moran. U zult me even moeten excu- seeren. Nog een beetje lager, Ciaudio, erg langzaam.... muy lentamente... tot dat ik schreeuw. Begrepen De man scheen het te begrijpen. Hij liet het touw heel langzaam vieren, totdat van beneden het beloofde teeken kwamtoen stak hij zijn hoofd weer in der. put en verzocht om verdere instructies. Hij liep naar de katrol terug en begon het touw op te winden, tot dat Gourt's hoofd boven den rand van den put verscheen. Vasthouden, Ciaudio.... basta Vlug en handig sprong Court weer op den beganen grond Waar hij tegen de muren van den put gestooten was, vertoonden zijn kleeren smerige vlek ken. In zijn hand sputterde een mijn lamp. Hij deed de lamp uit en zette ze op den grond. Dank je Ciaudio. Breng de boel maar weer weg Hij wuifde met zijn arm inde richting van degereedschapsschuur. Het donkere gezicht van den man was één en al

Peel en Maas | 1939 | | pagina 5