TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS
AKKERTJE
De trek over
de grens.
FEUILLETON.
Jonge kracht op
ouden grond
Ons weekpraatje.
Krakelingen.
UK
Zaterdag 20 Augustus 1938
Negen en vijftigste Jaargang No 34
Het eigen land als vacantie-
oord ongeschikt
Wie er hun vacantie
bij inschieten.
Het begrip „vacantie" schijnt
ten onzent geleidelijkeen belang
rijk economisch probleem. Ten
eerste omdat het vacantiegenoe-
gen niet langer slechts aan de
beter-gesitueerden werd voorbe
houden, maar een vol kszaak
is geworden en tweedens, omdat
steeds meerdere duizenden Ne
derlanders hun ontspanning in 't
buitenland gaan zoeken
Er wordt een groot kapitaal
naar den vreemde gebracht en
verteerd, er staat daartegen
over geen beteekenende bate van
verteer door vreemden ten onzent.
De millioenen aan nadeelig ver
schil zijn voor de Nederlandsche
huishouding verloren, in het
bijzonder onze middenstand is
daarvan dupe.
Nederland staat ten aanzien
van het toeristisch verkeer in
een nadeelige positie, welke zich
niet laat opheffen. Ons land is
vlak en al heeft het daardoor en
daarnaast zijn eigen bekoring
zijn typische luchten, zijn wijde
horizonten, zijn vrede weiden
enz. de „gemiddelde" mensch
is er gauw op uitgekeken, om
dat de mogelijkheid van genieting
van het Nederlandsche landschap
een gecultiveerden smaak ver-
eischt.
Vele streken in het buitenland
bieden door de geaccidenteerd
heid van het terrein aan allen
de afwisseling van beeld en de
verrassing van het onverwachte,
welke aantrekkelijk „is voor hen,
die gedurende korten tijd een
ontspanning zoeken, welke een
geestelijke inspanning noodig
maakt.
Aan deze natuurlijke dispositie
van ons land ten aanzien van
het toeristisch verkeer is niets te
veranderen.
Toch zouden vele Nederlan
ders bij voorkeur in eigen land
hun vacantie doorbrengen, vooral
wanneer ze een paar maal hun
nieuwsgierigheid in 't buitenland
hebben bevredigd, wanneer het
reizen en trekken ten onzent niet
zoo... duur was.
Het eigen land biedt den land-
genooten, die tijdens hun va
cantie op rust en gemak zijn
gesteld, voordeeien, welke ze in
het buitenland missen: de eigen
gebruiken.
Maar de meesten kunnen het
reizen en trekken in eigen land
niet betalen
We zeggen niet, dat in de
Nederlandsche hotels en restau
rants woekerprijzen worden be
rekend, maar ze zijn uit welke
oorzaken dan ook te hoog,
De lasten zijn waarschijnlijk te
zwaar. In eik geval: de oorzaken
dienen te worden vastgesteld en
door PAUL KUYPERS.
(Nadruk verboden)
weggenomen, anders gaat het
volstrekt mis met het Nederland
sche hotel-, restaurant- en café
wezen. In een behoorlijk Neder-
landsch hotel moet men voor
logies nog steeds f 2.50 per
persoon betalen; twee personen
betalen f 5.—
In het buitenland bespreken
man en vrouw een kamer in een
hotel en krijgen die in Frankrijk
en België in een prima zaak,
vaak met eigen ineenloopende
toiletkamer voor 25 a 30 franc,
d.i. voor f 1.50 tot f 2.— voor
twee personen samen. Ontbijt is
5 franc per persoon extra. Men
luncht of dineert er zeer, zéér
goed, voor in Nederlandsch
geld 50 a 75 cent p.p., meestal
tafeldrank, wijn of bier, er bij
inbegrepen.
Is men op reis, dan kan men
geen twaalf uur per dag blijven
lóópen; zit men op 'n stoel, dan
komt er een bediende, die vraagt
wat men gebruiken zal.
Dat juist maakt het reizen
duur: het heel den dag door
uitgeven van allerlei kleinig
heden. Ten onzent betaalt men
voor bier, limmonade, thee e.d.
normaal 20 a 25 ct.; in België
en Frankrijk kan men op 't ter
ras van 'n behoorlijk café plaats
nemen en 'n „quart" bestellen,
'n kleintje pils. Voor een half
frankske, 2l/i cent
't Is om deze redenen, dat vele
Nederlanders zich bij het maken
van hun vacantieplannen aller
eerst afvragenhoe kom ik het
goedkoopst aan de grens Daar
zijn de zorgen voorbij.
We zuilen ten onzent alles
moeten doen om het groote ver
schil der prijzen in hotels, res
taurants en café's berekend,
aanzienlijk te verminderen.
Kan dat niet, nou dan zit
er niet anders op dan ons land
als vacantieoord af te boeken.
Ik wil nog een ander vacantie
probleem aanroeren.
Iedereen geniet tegenwoordig
en 't is waarlijk een weldaad
zijn zomersche vrij-af. Arm en
rijk. Slechts.... vele winkeliers
uitgezonderd. Ik had het er dezer
dagen met zoo iemand over.
Voor zoover een winkelier
alléén werkt, zonder personeel,
behoeft hij zeker niet aan vacan
tie te denken, 't Is, 't lijkt althans
onmogelijk.
En als hij personeel heeft, is
het geval ook moeilijk. Hij past
een rouleeringssysteem toe, waar
bij de bedienden op de beurt
vrij krijgen, maar het gevolg is
meestal dat „de baas" langen
tijd voor twee moet werken en
dat hij tenslotte zelf niet aan de
beurt komt.
Is het niet zonde en jammer,
dat de concurrentiezucht de win
keliers nog steeds zoo hoekig en
wantrouwend tegenover elkaar
stelt, dat ze elkander zelfs geen
weldaad durven bewijzen
Dokters zijn onderling toch
ook concurrenten, apothekers
idem, maar zij stellen aan de
concurrenten grenzen van goede
manieren en nemen op beurt
vacantie, de geachte clientèle in-
tusschen naar de collega's ver
wijzende. Gelijk hebben ze
Waarom doen de winkeliers
niet evenzoo Als er tien sla
gers in een plaats zijn, waarom
nemen er dan niet vijf in een
bepaalde week vacantie en de
overige vijf in een bepaalde
andere week
Hetzelfde kunnen kruideniers,
manufacturers enz. toch ook ge
voegelijk met elkaar afspreken.
Op die manier krijgt ook een
winkelier zijn vacantiebeurt, te
gelijk met zijn personeel, zoodat
dus mede de besognes van ver
vangen of het werk van 'n ander
er bij te nemen, komen te ver
vallen.
Als men zulke proef nam, in
den slapsten tijd ik weet zeker,
dat men er een vaste gewoonte
van zou gaan maken. Md.
28
Hij had van haar een steun verwacht
om zich door het verborgen en onder
geschikte leven op 't kantoor heen te
slaan; hij had van haar verwacht, dat
ze mee zou bouwen aan het beeld van
hun gedroomde toekomst. Dat zou
hem bij zijn werk bezield hebben.
Nelly was ongenaakbaar in haar
streven om boerin te worden Ze was
er toch niet toe geboren, ze miste de
kracht, ze had er niet eens recht op.
Daarom had Bert haar hooghartige
vraag, waaruit bleek, dat ze er maar
weinig leed van hebben zou, als hij
haar ten achter stelde bij het kantoor,
zoo vlakaf, bekant hard beantwoord.
Hij ging met deze gedachten naar huis.
Hij had moeite om erover te zwijgen
tegen vader en moeder. Hij ging met
deze gedachten te bed. Ze hielden hem
wakker.
Bert had wezenlijk de bedoeling om
er voorloopig over te zwijgen thuis,
dat het uit was tusschen hem en
Nelly's. Hij kón het niet verbergen,
want nou dit was voorgevallen, ver
schrok hij van de vragen, die Marie
hem deed over z'n meiske, ginds in
de stad. Marie probeerde hem zeker
aan den praat te krijgen, nou hij zoo
zwijgend door den herd liep, in de
korte oogenblikken, dat hij thuis was.
Haar vragen stelde hem iederen keer
voor de keuze de verlossende waarheid
te zeggen of de eene leugen na de
andere te fantaseeren.
Nee, Bertje durfde niet. Nou hij er
al zoolang naar toeging, nou hij, om
met haar te kunnen trouwen straks,
hun zooveel last had aangedaan, zouden
vader en moeder hun verwijt kunnen
hebben.
Moeder was nogal gevoelig, ze zou
zeker besef hebben voor 't leed, dat
Nelly erom hebben kon, dat nou alles
in eenen keer uit was Moeder zou als
vrouw zeker meer begrip hebben van
de terughoudendheid, die Nelly getoond
had, omdat Bert naar de stad ging en
gauw genoeg mee aandeed om uit te
gaan en de danszalen in te loopen
Nelly's bescheid, mij of 't kantoor zou
in Marie's hart gerechtvaardigd kunnen
zijn.
Bertje moest zwijgen Straks als zijn
gevoel hem wat met rust liet, zou hij
inzien, dat het zoo voor hem en voor
haar toch nog 't beste was. Hij kwam
dien avond nogal vroeg van het kan
toor thuis. De post had een pakske
gebracht van 't meiske. Hij moest 't
toch eerst maar open maken.
Onder de lamp in den herd stonden
ze gelijk rond de geschuurde tafel,
waarop dit pakske lag:
Van z'n meiske gekomen 1 ver
klaarde Marie tegen het volk dat van
den stal af kwam.
Bert scheurde de papieren los rond
het pakske. Er zat een rood vaasje in
met gemaakte lelietjes van Dalen Er
was ook een briefje bijter herinne
ring aan den verjaardag van onze ver-
keeiing.
Wat kunnen juffrouwkes uit de
stad zooiets toch schoon doen 1 zei
Marie.
Toen Bert nadien boven zijn boter
hammen zat te prakkezeeren, hoorde
hij Frans op den voorstal tegen Marie's
zeggen
Ze houën toch schrikkelijk veul
van elkaar, deze twee.
Door dit pakske was het gesprek
op Bertje's en z'n meiske gekomen en
EEN VACANTIE-REISJE
IN DUITSCHLAND.
De invloed van het nationaal-
socialisme op het vetgehalte
van de melk.
En andere merkwaardigheden.
Ik ga niet naar Duitschland, niet
voor mijn plezier althans. En ik hoop,
dat men er mij ook nooit heen zal
sturen voor mijn straf.
Vele Duitschers zal ik stuk voor
stuk als mensch kunnen waardeeren,
maar het volk als zoodanig zint me
niet, zooals het zich thans open
baart. Ik weet: dat is een kwestie
van persoonlijke appreciatie en ik
neem aan, dat sommigen anders
tegenover het Duitsche volk en tegen
over Duitschland staan.
Als ik naar Duitschland zou gaan,
voor m'n genoegen, dan zou ik het
gevoel hebben, of ik ging aanzitten
aan een fuif, welke op een kerkhof
werd gegeven; of aan een fuif in een
gevangenis: of in een krankzinnigen
gesticht.
Men zou er zoo vriendelijk voor
me kunnen wezen als mogelijk is;
het bier zou er zoo goed kunnen
smaken als ergens anders; de aan
gelaten zouden er zoo zorgeloos en
vreugdevol kunnen glanzen alswAar
ter wereld ook, ik zou geen oogen-
blik kunnen vergeten, dat ik te gast
was bij een volk, dat een onmensche-
lijke vervolging gedoogt van mede-
menschen; een volk, dat een oorlogs
held als Niemöller in een concen
tratiekamp houdt opgesloten, alléén
omdat hij behalve zijn land ook zijn
God wil verdedigen; een volk, dat
door zijn leiders Jezus laat hoonen
als de Heer en laat schimpen als
Jood; een volk, dat met eigen hand
zijn vrijheid offert op het altaar van
de macht.
Anderen hebben geen hinder van
dergelijke overwegingen, als het bier
maar goed smaakt en het eten lek
ker is. Ik gun ze hun plezier. Zij
schijnen niet erg getalsterk te zijn,
althans: dit jaar is het vreemdelin-
genbezoek in Duitschland nog maar
een-vierde, 25 pet. van dat van het
vorige jaar.
Men heeft mij wel eens gezegd,
dat ik toch niet over Duitschland
oordeelen kan, als ik er niet heenga.
Waarom niet Ik geloof alle goeds,
dat men mij van onze Oosterburen
zegt, d.i. van de voorbeeldige open
bare, althans uiterlyke orde, van de
vreugdige begeestering van het volk,
van de weinige of niet-bestaande
werkloosheid, van het goede bier en
nadat het volk uitgeloopen was zat
Bertje met vader en moeder nog alleen
in den herd. Hij zat, n boek in z'n
hand, op zijnen stoel te draaien.
Het is uit met ons
Menige mensch toch, zei Marie.
Hoelang zal het duren, denkt ge?
vroeg Frans.
Nadien was het 'n hortje stil in den
herd. Dit woord had voor Bert als
een verlossing geklonken, hij verlangde
er nou nog naar te vernemen wat
vader en moederervan zeiën. Hii drong
aan dat ?e hun oordeel zeggen zouden,
maar zij wachtten net zoo lang, totdat
hij verteld had, hoe hij ertoe gekomen
was, zoo te handelen.
Als ge 'n durske had van zoo'nen
aanleg als gij daar zegt, dan was 't
hoog tijd. Ze kan 'n goei hart hebben,
ze kan een goeie vrouw in huis zijn,
accoord, 'n boerin zit er niet aan en
als ze stug vasthoudt, aan haar zin om
boerin te zijn, dan laat ze zelf zien, dat
ze niet heelemaal nuchter is. 'n Boks
is veel meer waard, dan 'n rok en ons
menschen moeten daar z'n eigen aan
houendat zei Frans.
En Marie zei
En Marie zei
Ik hoop dat ge voor haar en
voor oe eigen eerlijk bent geweest en
dat zij er niet te veel van lijdt en oue
kop er niet van op hol slaat, dat ge
den weeromstuit hebben kunt. En
verder moet ge maar 'n weesgegroetje
meer bidden dan anders, want ge zult
't noodig hebben
Hoe had het Bertje nadien eigenlijk
met zichzelf. Hij begon na eenige
dagen wezenlijk te twijfelen of hij 't
verantwoorden kon dat hij zoo met dit
meiske gehandeld had. Hij herinnerde
zich z'n groote woorden en z'n her
haalde belofte van trouw aan één, aan
haar, nooit aan een ander, hij dacht
aan de uren, dat het met hun liefde zoo
hoog" aan was geweest, dai hij voor
haar door water en vuur zou hebben
de „echte" boter. Ikgelcof dat alles
en méér, zonder gezien te hebben.
Maar daarnaast staat het even
zeer volkomen vast, omdat deze
wetenschap is te ontleenen aan de
officieele Duitsche gegevens: de Jo
denvervolging, het gemis aan gees
telijke vrijheid, de officieele aanval
len op het christendom, zonder dat
de kerken gelegenheid tot verweer
krygen, het beschimpen van Chris
tus, van het Oude en Nieuwe Tes-
tament, andere pogingen tot ont
kerstening van het volk, het gevan
gen-houden van priesters en dominees
door de rechtbank vrijgesproken
enz. enz.
Wat moet ik me in zoo'n land
gaan vermaken
o
Ik kwam terug uit Frankrijk en
ontmoette op het station in Arnhem
een vriend van me, Een beste vent
Hij maakte zich geen kopzorg over
principieele tegenstellingen.
Ubi bene, ibi patria. Als het eten
en het bier goed zijn wat zal 'n
mensch dan nog klagen
Hij zou me eens van myn voor
oordeel genezen zijn enthousiasme
over Duitschland was nog verschen
laaiend.
Je hebt er geen idee vanZoo
ordelijk, zoo voorkomend! Je ziet
geen schorem op straat; de lui loo
pen er allemaal netjes gekleed. Het
verkeer.... Niemand zal zijn voet op
een verkeerde plaats zetten. En als
je helpen kunnen, de menschen,
neen geweldig zegZoo beleefd
allemaal, hé. Enne, van eten en
drinken.... Voor anderhalve mark,
zegEn dan kun je het niet op.
En lekker
M'n vriend smakt met z'n tong.
En het bier, neen zeg.' Het
bier En zoo gezellig.... De menschen
zijn er allemaal even opgewekt. Moet
je hier om komen Dan de ambte
naren in Duitschland, kerel, kerel
ze weten niet, wat ze doen moeten
om je te gerieven. Je hebt maar te
kikken enne.... En stiptStipt
like trein komt op de minuut aan
a vertrekt op de minuut. Ik ging
met de boot van Mainz naar Keulen,
een reis van vele uren en precies,
op de seconde, legde de boot in
Keulen aan. Enne o jaMoet je
hooren, zegDaar boven op dien
berg van.... nou, je weet wel... daar
dronk ik een glas melk. Nog nooit
zulke melk gedronken, zegLek
ker Geweldig, zeg
o
Toen ik dat van die melk hoorde,
was ik haast bekeerd. Want, nou
alle gekheid op een stokje, als het
nationaal-socialisme zelfs de geiten
en koeien te doordrenken weet, zóó,
dat het vetgehalte der melk er
gunstig door wordt beïnvloed, dan
wordt het tijd, dat ook ik me over
geef en mijn ziel open stel.
Ik heb het verhaal van mijn vriend
aangehoord onder stil en instem
mend hoofdknikken. En toen het uit
was, zag mijn vriend me aan, als in
verwachting. Wat dacht hij Dat ik
zou opspringen en „Heil Hitier
roepen Wat 'n dwazigheidHet
gebeurt herhaaldelijk, dat menschen,
die in Duitschland zijn geweest, hun
medemenschen aan boord komen
met verhalen, hoe goed ze het er
hebben gehad en.... hoe onjuist „dus'
de niet-Duitsche pers over het Duit
sche regime oordeelt! Wat hééft in
's hemelsnaam het een met het
ander te maken Wanneer ik in
Duitschland niet wil gaan fuiven, is
dat ik zette het hierboven uiteen,
'n gevoelskwestie, maar nooit zal
me de kwaliteit van Duitsch bier
iets omtrent de hoedanigheid van
het nat.-sociali«me kunnen vertellen.
Ik ben in Frankrijk ter vacantie
gewegst en had het er materieel
best. Ook daar was iedereen vrien
delijk voor me, maar ik zal in geen
geval zoo dwaas zijn om daaruit
een argument te putten voor de
democratie
Toen de eerste golven van enthou
siasme zich gelegd hadden, heb ik
nog wat dóórgepraat met mijc vriend
over zijn reiservaringen. In de buurt
van Weenen bleek hij een auto
ongeval te hebben gehad. De wagen
had een spoorboom geramd en...
Enfin, politie, proces-verbaal, 'sande
ren daags reeds ter terechtzitting,
zooals dat gaat in Duitschland.
Maar die stationschef, neen zeg
Wat 'n ongeluk van 'n vent'n Bulle
bak van geweld, een gallige,
narrige, onbeschofte kerel. Ik heb
nooit zöö'n onmensch meegemaakt,
zeg! Ik....
Ik dacht aan wat hij even te voren
had gezegd over „alle" ambtenaren,
die in tegenstelling met die in
Holland uitmuntten in beleefd
heid en correctheid.
Enfin, er moest borg worden ge
steld voor de schade en toen kon de
gehavende auto op het spoor wor
den gezet, naar Holland. Maar
sjongen, sjongen, wat was dè.t
een zaak van vijven en zessen Ze
zouden met alle tramalant nooit op
tyd voor dien dag zijn klaar
gekomen, als niet juist de trein,
waar de auto met mee moest, een
half uur te laat was...
Hé dacht ik. Een half uur te
laat En alles loopt daar op de
seconde
Maar tenslotte kan men het ook
weer als een bewys van Duitsche
voortreffelijkheid beschouwen, dat de
eenige fouten, welke er worden ge
maakt, prompt in toevallige voor
deeien verkeeren.
Dat is een „service", welke de
democratie nergens ter wereld biedt.
Aan de grens waren ze ook
niet lastig vroeg ik.
Heelemaal nietBuitengewoon
voorkomend, zegWel streng, maar
correct, zegBy mijn terugkeer
moest ik mee. Ja, zie je, ze nemen
soms steekproeven. Toen moesten
alles zien. Ze namen b.v. een
notitieboekje uit mijn zak...
Namen ze...
Jawel, en dat keken ze blad
zijde voor bladzijde in. Maar uit dat
gekriebel van me konden ze toch
geen wys en trouwens, ik behoefde
me niet ongerust te maken....
Dat begrijp ikzei ik. Dat be
grijp ik.
Enfin, het bleek, dat ze ook de
portefeuille van mijn vriend hadden
doorgesnuffeld, alle brieven in han
den hadden genomen, zijn foto's,
onderweg genomen, stuk voor stuk
hadden gecontroleerd, een opgave
hadden gevraagd van de plaatsen,
welke hij in Duitschland had aange
daan.
- Maar beleefdBeleefdCorrect,
zegt!
gegaan.
"r kwamen brieven op de boerderij
van dit meiske. Marie bewaarde ze
onder haren scholk, zoolang Bert niet
thuis was. Als hij las, bestudeerde zij
z'n gezicht en begon nadien tegen
hem te raden, wat er in deze brieven
toch wel geschreven stond.
Op z'n zolderkamer las Bertje de
brieven over want beneden had hij
daar geen rust toe.
Haar woorden, haar gezichtje, haar
heele beeld stond met deze woorden
in z'n handen geschreven.
Zij had zich vreeselijk vergalloppeerd,
ze zou alles weer goed maken en na
deze belofte had ze er een rustig ver
trouwen in, zoo schreef ze, dat hij bij
haar zou terugkeeren. Geen brief geen
cadeau, geen telefoongesprek zou ge
lijken op het goede uur dat ze bij
elkaar zouden hebben, als ze bezig
waren deze geschokte liefde onnoemelijk
te versterken. Daar kon hij van op aan!
Op dit uur lag heel het verzet van
Bert gebroken in een schuldgevoel
voor dit trouwe meisje, in 't inzicht
van een nieuwe teleurstelling voor
haar. als hij met een weigerenden brief
hierop ging antwoorden. Den anderen
dag was hij met de gedachten bij
Nelly's, als hij z'n werk deed. Het in
zicht. dat zij hem wéér liet kiezen, dat
ze z'n eerste bescheid niet ernstig ge
nomen had en nu nóg vertrouwde dat
't een vluchtigheid van hem geweest
was, bracht hem opnieuw pijnlijke
oogenblikken. Hij was nog eens ge
dwongen zijn verantwoordelijkheid voor
Nelly en zichzelf te bepalen. Zijn gevoel
trok hem naar 't meisje terug en z'n
verstand maakte iedere meelijdende
gedachte koud en star.
Hij moest kiezen, hij zou kiezen, weer
eens! Hij zou aan haar en zijn onzeker
heid een eind maken, hij had dien
Zondag z'n besluit genomen, inziende
dat de scheiding tusschen hun tweeën
toch 't best was en ver te verkiezen
boven een onzekeren toestand, nu hij
Hoe zou deze, mijn vriend, oordee
len, als men hem in de plaats zijner
inwoning eens zonder dat
reden was om hem ergens van te
verdenken bij wijze van „steek
proef", ging fouilleeren, zijn brieven
en aanteekeningen aan controle ging
onderwerpen...
Terecht zou hij verontwaardigd
zijn en zich gekrenkt achten. Maar
van de Duitschers néémt hij zoo iets,
zonder meer
Reisverhalen van vacantie-reizigers
raar Duitschland of elders
zeggen me niets over de waarde
van eenig regime, ze zeggen me
alleen wat, soms véél, over den geest
van den vacantiereiziger.
Neem dadelijk 'n
tegen dat afgematte gevoel.
Verrassend snel verdrijft 'n Akkertje
schele hoofdpijn, zenuwachtigheid,
oververmoeidheid en lusteloosheid.
Per koker van 13 stuks 12 stuivers.
Per" doos van 2 stuks - 2 stuivers.
GARANTIE Wij garandeeren de goede
11 s werking van "AKKERTJES
wam ze bevatten een bijzondere combina
tie van uiterst geneeskrachtige stoffen,
volgens recept van Apotheker Dumont.
Zorg er voor altijd "AKKERTJES" in
huis te hebben, dan hebt Ge ze bij
de hand, want vannacht nog kunt
Ge ze noodig hebben, bij pijnen, sla
peloosheid of als koorts overvalt!
PERSOONLIJKHEID
BOVEN VERDEELDHEID.
Pastoor Perquin, voorzitter van
de K.R.O., is overleden. Ik wilde
daarover-alléén hier niet nader ge
wagen de lezer is over die ge
beurtenis voldoende ingelicht. Maar
ik wil het met 'n paar woorden
bovendien zoo getrokken werd om
terug te gaan naar de boerderij, terwille
van zijn ouders, terwille ook van zijn
eigen.
Nelly had hem in dwaze bedoeling
blindweg voor de vraag gesteld Mij
of 't kantoor, in de hoop misschien,
dat hij altijd toch haar vatten zou. Maar
dan had hij uiteindelijk een nagemaakte
boerin. Hij zou, als hij haar zin deed
ieder geval een onverantwoorde
toekomst tegemoet gaan, het was al
zoo moeilijk om met een geboren
boerin de kost te winnen.
Van den anderen kant als hij op
kantoor bleef zou er een eeuwig mis
verstand bestaan tusschen haar en hem
en mogelijk kon er het grootste wan
trouwen uit voortkomen.
Bert zou antwoorden. Hij schreef,
dat 't bij hem was komen vaststaan
dat hun karakters te ver uit elkaar
waren komen liggendat voor de toe
komst de noodige overeenstemmingen
eensgezindheid ontbreken zouden.
Daarom had hij van de voortzetting
van verdere liefdebetrekkingen tusschen
hen willen afzien.
Zoo staat het er, schreef Bertje
ik lees deze regels na en ik vraag me
af wat den indruk zal zijn, die deze
woorden op jou maken.
Hij bekende ruiterlijk dat hij angst
en schuld gevoelde, omdat hij nou zoo
in één keer, misschien heelemaal tegen
haar hoop een einde aan alles gemaakt
had. Hij schreef in den brief, hoe hij
zich ook thans nog herinneren wilde,
dat ze elkaar allebei hun hart, hun
woord, hun onverbreekbare genegen
heid hadden toegezegd, maar hij \vas
van den anderen kant toch ook blij,
dat hij den moed had gehad, haar dit
te schrijven.
Het stond bij hem vast, dat hij een
avontuur begon door haar als boerin
mee den trouw in te nemen met al
den stoffelijken en geestelijken trubbel
die daaraan verbonden zou zijn. Daarom
was het niet verantwoord, nog langer
hebben over een treffende omstan
digheid bij het voornoemde verschei
den; de algemeene waardeering, wel
ke bleek van de persoonlijkheid van
den overledene.
De verschillende Nederlandsche
radio-omroepen hebben jaren lang
scherp tegenover elkander gestaan.
Dat ten deze een belangrijke ver
betering is ingetreden, danken al die
omroepen thans als om strijd aan
pastoor Perquin. Hij was de voor
zitter van een der „sectarische"
vereenigingen, maar hy blijkt groote
diensten te hebben bewezen aan den
algemeenen vrede in den aether.
Avro, Vara, Vpro, Ncrv, ze
hebben alle den ontslapene in rede
voeringen herdacht en een speciale
uitzending georganiseerd met orgel
muziek en treurzang.
Want ze zullen hem zoo missen,
aldus de eensluitende verklaring
Ze zullen hem missen in de onder
linge bijeenkomsten van belangheb
benden bij den omroep, in welke
bijeenkomsten Perijuins woord gezag
had, omdat het zoo eerlijk was, zoo
openhartig en zoo toenaderend.
Het heengaan van den voorzitter
eener „sectarische" vereeniging wordt
gevoeld als een verlies voor het
algemeen.
Zoo zien we, dat „sectarisme" niet
het grootste gevaar voor de eenheid
kan zyn. Wees z.n. seclarisch, maar
tot samenwerking bereid en ge dient
de eenheid. Wees „algemeen", duld
geen sectarisme van geest en ge
zijt een dwingeland.
Wees groot in uw persoon, edel
als mensch en.... uw hoofd zal boven
alle scheidingsmuren uitsteken
uw geest zal het algemeen vervul
len.
TE BEROEMD OM
BELEEFD TE ZIJN.
Ik ben niet erg muzikaal. D.w.z.
ik houd natuurlijk van Sarie Marijs
en Hoor mijn lied... ViolettaMaar
overigens, neen. Tsjaikowski en
een groote of kleine terts kan ik
niet genieten. Wél Louis Davids en
Bob Scholte natuurlijk
Van Bert Ambrose had ik zelfs
nooit gehoord, totdat ik dezer dagen
in de krant las, dat hy een wereld
vermaardheid is, die onlangs ook in
Groningen heeft geconcerteerd.
Daarna zou hij in het Concertge
bouw Tivoli te Utrecht op! reden.
Ambrose verscheen voor het gebouw
en hoorde dat er slechts 200 bezoe
kers in de zaal waren en.,, verdween
met zijn orkest.
Het was hem blijkbaar de moeite
niet waard om voor deze belang
stellenden op te treden.
Wat de oorzaak van dit geringe
bezoek is Was het de hitte, die de
menschen uit de zaal hield, was het
de vacantie, waardoor de jeugdige
jazz-liefhebbers door afwezigheid
schitterden Hoe het zy, het concert
te Utrecht „ging over."
Aldus las ik.
En het merkwaardige was, wat ik
verder las. Ik dacht, dat de redactie
dien mijnheer Ambrose eens een
hartig lesje in goede manieren zou
geven, maar met geen woord
beoordeelde ze de geste van den
grooten kunstenaar, die 200 bewon
deraars voor.... aap liet zitten. De
redactie maakt het ons integendeel
verklaarbaar ze tracht het althans
te doen dat iemand als Ambrose
ook heusch niet voor 200 menschen,
die 400 gulden betaalden.... Neen,
werkelijk, dat gaat niet!
Want in de vijf jaar, dat hij in
het bekende Mayfair Hotel te Londen
werkte, ontving hij een persoonlijk
salaris van 94 duizend gulden per
jaar. En voor de Avro speelde hy
onlangs ad f 1000 voor één uur!
Nou, en dan voor f 400 beleefd
zijn.
Neen, het kèn niet. Werkelijk, ik
zie het thans volkomen in.
Maar mij was 't toch een riks
samen te gaan op een weg, die zeker
dood liep aan 't eind.
Aan 't inzicht, dat zij thans nog niet
zoo oud was, en daarom alle kans nog
had om aan de zijde van iemand anders
door 't leven te komen, had hij ook
voor een deel den moed ontleend dit
te schrijven. Hij hoopte tenslotte dat
hij alles zoo geschikt had, dat het huis,
het hart, dat hij verlaten ging, niet
achter z'n rug ineen zou vallen
Deze brief duwde hij door de bus.
Wordt vervolgd.