TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS
De inning van kleine
vorderingen.
FEUILLETON.
Mesalliance
Naar Sarrasani.
Dum Dum-kogels.
De werking van
ABDIJSIROOP
is versterkt!
Het lijk van den
zwerver.
Zaterdag 26 October 1935
Zes en vijftigste Jaargang No 43
De Regeering heeft een wets
ontwerp ingediend betreffende de
inning van kleine vorderingen.
Tot dusver had men om den
crediteur tot betalen te dwingen,
het gewone langdurige en kost
bare verloop te volgen. Wanneer
het kleine bedragen gold, deed
men derhalve geen stappen in
deze richting, omdat de kosten
dan menigmaal belangrijk meer
zouden bedragen dan het geheele
bedrag der vordering. Hierin zal
nu wijziging komen. De proce
dure zal, indien het wetsontwerp
wordt aangenomen, kort en weinig
kostbaar worden, zoodat de debi
teur niet meer zal kunnen trach
ten misbruik te maken van de
practische onmogelijkheid om
langs legalen weg die kleine
vorderingen binnen te krijgen.
Dit wetsontwerp voldoet der
halve in een lang gevoelde be
hoefte bij den middenstand. Deze
zit vol met oninbare kleine vor
deringen op onwillige debiteuren
en hierdoor zijn velen zélf in
bevroren toestand geraakt. Over
eenigen tijd zal dit dus uit zijn.
Dan zal men zich niet meer
achter de hooge kosten kunnen
verschuilen en de onwillige loopt
de kans in kort geding te moeten
betafen plus de kosten, die al
zijn ze klein, toch altijd onnut
besteed geld beteekent. Het
zwaartepunt is derhalve van den
crediteur naar den debiteur ver
plaatst.
Dit is een preventieve werking.
Het is echter jammer, dat de
middenstanders zélf niet waken
voor het geven van crediet aan
hen, die dit crediet niet verdie
nen. Natuurlijk zijn er gevallen
van overmacht. Het kan tegen-
loopeniemand, die crediet ge
nomen heeft en altijd prompt
betaald heeft, kan op een ge
geven moment door allerlei on
voorziene omstandigheden vast-
geloopen zijn. Dan is de eenige
weg voor den schuldeischer om
te wachten. Immers een goed
willende debiteur zal zijn ver
plichtingen nakomen, al wordt
hem een min of meer langen tijd
van uitstel gegeven.
Doch er zijn ongetwijfeld een
groot aantal menschen, die maar
raak koopen en betalen (of niet
betalen) wanneer dit in hun
kraam te pas komt.
Het behoeft hier nog niet altijd
oneerlijkheid te zijn, maar non
chalance en het niet beseffen, dat
een winkelier ook een mensch
is met verplichtingen, welke ver
plichtingen weer samenhangen
met zijn omzet en dus met zijn
debiteurencijfer.
Het is voor den winkelier
moeilijk een goede, maar non
chalante cliënt te gaan manen.
Dit doet hij slechts in het
uiterste geval. Een aanmaning is
ten slotte een persoonlijk iets,
dat vrijwel algemeen als een
onheuschheid wordt beschouwd.
(Een ongelijk Huwelijk)
Roman door Cor de Blij.
Hm... een tikje gejaagd, zei de
dokter. Je bent er anders buitenge
woon goed afgekomen, ik dacht
eerst, dat er geen spaan meer van
over was.,.
Ja, dokter, absoluut in de
poeder
Nou spot je er mee jong-
mensch, enfin, zoo zijn jullie. Neemt
hij zijn druppels geregeld, jonge
dame met een fijn glimlachje naar
Kitty Verhoeven.
Nou dokter, hij pruttelt nog
wel eens en Mevrouw van
Beers, hij kan zoo ongedurig zijn,
even te voren had ik zijn kussen
opgeschud en juist toen u binnen
kwam, beweerde mijnheer, dat hij
niet lag...
Ach zoo, mompelde Mevrouw
van Beers ijzig koud. Ze had iets
gezien, wat haar niet bijster beviel.
Wie was dat kind eigenlijk, van
Mevrouw van Westerhoven had zij
gehoord dat het een vriendin van
de dochter des huizes was. Hoogst
waarschijnlijk een goede introductie,
maarre... Terloops had ze in Ede
geïnformeerd dat de Westerhovens
vrij gefortuneerd waren... gek toch,
dat dan de eenige dochter dan een
verpleegsterbaantje entameerde.Be
spottelijk.,.. Verbeeld je altijd die
Dit is een feit mét of zonder een
gemakkelijke procedure over het
innen van kleinere vorderingen.
Het nieuwe wetsontwerp is
derhalve een uitkomst, zoodra
de winkelier besloten heeft om
zijn cliënt aan te pakken. Doch
juist het aanpakken is hier, om
de hierboven uitgestippelde
redenen, de hoofdzaak. Zal men
een kooper aanpakken Welke
gevolgen ontstaan hierdoor?
Voorkomen is in dit verband
verstandiger. Men kan dit doen
door ten eerste een selectie te
houden onder degenen, die zich
als klant op rekening aanmelden.
Men moet hiervooreen wijkbureau
hebben, door de gezamenlijke
middenstanders opgericht. Elke
aangeslotene geeft zijn ervaringen
vertrouwelijk aan het gemeen
schappelijke informatiebureau en
wanneer men dus zich wil over
tuigen van de boniteit van een
nieuwe relatie, welnu men kan
dan bij het informatie-bureau
terecht.
Een, zij het ook niet afdoend
middel, is h?t voegen bij de
factuur van een onderling vast
gestelde circulaire, waarin de
aandacht gevestigd wordt op de
nadeelen, die de middenstanders
loopen, wanneer men slof is met
zijn betalingen. Een dergelijke
circulaire' kan in pakkende en
tocfi niet storende bewoordingen
worden gesteld. Dit is dan geen
persoonlijk feitde circulaire is
algemeen, terwijl een aanmaning
zich direct tot den nalatige
wendt.
Tal van argumenten kunnen in
die circulaire naar voren worden
gebracht. Een vlotte afdoening
van financieele zaken kan zelfs
tot prijsverlaging leiden. Want het
niet vlot binnenkomen van uit
staande bedragen vertraagt de
omzetsnelheid, dus vermindert
den omzet en hoe grooler omzet,
hoe lager de kostprijs per een
heid wordt. Het traag binnen
komen van gelden maakt, dat de
middenstander, indien hij bedrijfs-
credieten heeft opgenomen, rente
heeft te betalen, die zijn kostprijs
doet stijgen. Zoo kunnen veel
argumenten worden aangevoerd
om de door ons bedoelde circu
laire bij de weldenkende men
schen als practisch opvoedend
middel te benutten. De circulaire
kan dan tevens worden benut
om andere problemen naar voren
te brengen, o.a. dat het te doen
thuisbezorgen, zelfs op ongelegen
tijden van kleinigheden, voor alle
consumenten prijsverhoogend
werkt. Want ook deze service
kost handen vol geld.
motorspuit en die kan maar eventjes voor tientallen jaren de Sioux in maakten ze zelf. Men prutste den
6000 liter verwerken met behulp van Noord-Dakota den eersten Indianen- kogel uit de Martini-Henry patroon,
8 slangleidingen. Tevens doet die bisschop, P. Martin Marty, schonk.1 met een fijn zaagje werd in de punt
wagen dan nog dienst als sproei- De abt ontving den Directeur Stosch-1 een klein kruisje gesneden, en dan
wagen. Je ziet dus wel weer, dat Sarrasani en zijn Indianen plechtig 1 plaatste men den kogel weer in de
ook hier voor de veiligheid van het als de eerste Indiaanse pelgrims in
personeel en het publiek goed is ge- Einsiedeln.
Als er nou eens brand komt
vader, wat doen ze dan, vroeg nu
Herman, die in de 4de klas zat.
Als we morgen naar 't circus
gaan, Herman, moet ge eens goed
kijken of je tussen de groenwit ge
verfde auto's dat zijn de kleuren
van Saksen, waar Sarrasani zijn
vaste woonplaats heeft niet 'n
geweldig grote, vuurrode wagen op
merkt. Wélnu, dat is Sarrasani's
weeë luchtjes van carbol en zoo
en dan al die vieze menschjes..., die
burgertypetjes, die altijd klaagden.,
ziekten... waar je bij hun soort men
schen nooit van hoorde.
Vroeger, toen Burgemeester nog
niet lang in Veldhoven was, had ze
wel eens wat geliefhebberd in wel
dadige comité's en was ze met die
categorie wel eens in contact ge
komen maar neen, dat was iets
voor lieden van andere mentaliteit-
Verbeeld je, een freule van Wes
terhoven, die daar zich encanail
leerde met vrouwtjes met lepoogjes
en kinderen met loopneusjes...
Affreus 1 Die Kitty was wel een
ander type, maar waar had zoo'n
kind plezier in, den geheelen dag in
een ziekenkamer... bij die Jan vol
pleisters... verband... choroform... br
Nee, daar zat wat anders achter.
Nu ja, Jan was een zeer verstandige
boy, die liet zich niet zoo maar
door een aardig kopje inpalmen.
daar was die lieve jongen veel te
serieus voor, maar toch... je hoorde
het wel eens meer, bij zieke men
schen... die zich lieten inpalmen door
een bekoorlijk verpleegstertje... Op
passen Ze zou toch eens infor-
meeren.
De dokter was allang vertrokken,
toen een tikje op de deur, nieuw
bezoek aankondigde.
Ab, Mevrouw van Westerho
ven, ik heb al weer misbruik ge
maakt van Uwe lieve gastvrijheid.
Het meisje zei, dat U niet thuis
was en zoo ben ik maar naar de
ziekenkamer gewandeld...
Maar natuurlijk, Mevrouw van
Beers, daar heeft U goed aan ge
daan, mijn huis staat toch voor U
open... en... hoe gaat het met onzen
zorgd. En als jullie nou niet bang
voor al die wilde beesten, dan zul
len we maar eens een kijkje gaan
nemen hé
„Bang, bang voor tijgers of leeuwen
vader Dat hoeven we toch zeker
niet," zei Gerard, die wel begreep,
dat die dieren behoorlijk geisoleerd
optraden voor het publiek.
„Ja, maar wees toch maar voor
zichtig, vader," zei die bezorgde,
goeie moe, die niet van circussen en
wilde dieren hield. Doch vader stelde
haar gauw gerust.
„Daar is in die 30 jaren, dat
Sarrasani rondtrekt, door heel de
wereld nog nooit iets gebeurd, waarij
't publiek ook maar 't minste in
gevaar kwam."
Ondertussen was 't half tien ge
worden en vader, die nog wat corres
pondentie voor 't kantoor had, wees
z'n jongens op 't bedtijduui'tje.
„Vader, nog even," zei Gerard, die
meer dan zijn jongere broer belang
stelde in dat interessante circus-
leven. „Heeft u ook in de krant nog
bizonderheden over Sarrasani zijn
Indianen-troep gelezen. Op school
hoorde ik vanmiddag, dat 't allemaal
geen echte waren".
„Ja, jongen, eventjes nog, maar
dan „naar boven" hoor, want vader
heeft nog 'n uurtje werken voor de
boeg. Ik zal nog gauw 'n klein
stukje over die Indianen voorlezen
en dan zeg maar aan je vriendjes,
dat ze lelijk de plank misslaan, als
ze beweren, dat de Indianen-troep
bij Sarrasani niet echt is."
Toen nam vader het blad en las
tot slot
Tussen de auto's van het circus
bouwen de Indianen hun tenten op,
waarin ze in de zomer wonen.
Sarrasani heeft sedert meer dan 20
jaar het monopolie, direct uit het
Noord-Amerikaanse territorium echte
Indianen naar Europa te importeren.
In hun vaderland leven de Indianen
als welgestelde farmers en zij be-
schouwen de tocht naar en met
Sarrasani, die bij hen zeer populair
is, als een genoegen. De bepalingen
voor de afreis zijn voor de Indianen
zeer streng. Voor ieder moet Sarra
sani een hoge borgstelling achter
laten in geval van sterven moet de
dode Indiaan ingebalsemd en naar
zijn vaderland teruggebracht worden.
Heen- en terugreis der Indianen (zo
ook der Brazilianen en Argentijnen)
betaalt Sarrasani.
Vrij wonen en verzorging komen
er dan bij, plus zeer hoge gages. De
Indianen, die dit jaar met Sarrasani
reisden, werden door den comboy,
mr. Shoultz en zijn vrouw voor
Sarrasani direct uit hun woonplaats
gehaald en wel uit Pine Ridge in
Noord-Dakota. De hoofdman. „Witte
Buffel", heerst daar over 1200 India
nen, die, zoals ook hij, allen farmers
zijn, In het geheel kwamen met
„Witte Buffel" 18 Indianen met
vrouwen en 4 kinderen bij Sarrasani.
In het circus leven de Indianen zeer
afzonderlijkzg laten zich aan
vreemde bezoekers niet graag zonder
krijgsbeschildering zien. Zij zitten
him tenten, zingen, roken en
onderhouden zich. Interessant is het,
dat Sarrasani verplicht is, de
alcohol ver van de Indianen te
houden, wat in de regel door een
schrijven aan alle caféhouders van
een stad bereikt wordt.
De Indianen, die indertijd door de
Lord Mayor van Londen, door de
magistraat van Berlijn en door de
Hamburgse senaat plechtig ontvan
gen werden, behoorden evenals de
Indianen, die enige jaren geleden
hun hulde brachten aan het graf
van Karei May, ook tot het circus
Sarrasani. Augustus 1930 maakten
de Indianen een bedevaart naar het
Maria-oord te Einsiedeln (Zwitser
land), welks Benedictijnerklooster
In 1926 was de meer dan honderd
jarige hoofdman, „Black Horn", met
Sarrasani op reis. Hij vierde in
Frankfurt zijn 50-jarig jubileum als
hoofdman en werd bij deze gelegen
heid door de stad Frankfurt met
feestgaven begiftigd. Deze feestgaven
heeft „Black Horn" met Sarrasani
met trots den President Coolidge
laten zien, toen hij in 1927 in zijn
nabijheid de zomervacantie door
bracht. De Indianen van Sarrasani
zijn Katholiek en wonen in iedere
stad de godsdienstoefeningen bij.
patiënt, ja, ik zie het al, nog wat
pïpsjes... maar, dat zal wel bijkomen.
Vanmiddag eens een lekker soepje
Och mevrouw, u verwent me
vreeselijkdie zalige perzikcompote
vanmiddag
Komt U beneden een kopje
thee drinken, Mevrouw van Beers,
anders is het voor onzen patiënt
misschien wat te druk... en 't lieve
verpleegstertje? Kan h:er niet gemist
worden
Even later zaten beide dames in
den salon.
Wat heeft U toch een drukte
met mijn zoon, lieve Mevrouw van
Westerhoven, ik schreef vanmorgen
nog aan mijn man, hoe kunnen wij
U danken...
Maar daar praten we niet meer
over Mevrouw... het gevoel voor
zieken is me zeker van mijn dochter
aangewaaidUw zoon knapt heer
lijk op, ja, dokter Ten Bussen is
een kraam., en dan de verpleging
van die lieve Kitty. Schat van een
kind, vindt U niet
O, inderdaadalleraardigst...
een verpleegster in den dop... apro
pos haar ouders wonen in Amster
dam. Niet waar Nu ben ik heusch
haar familienaam weer vergeten, ik
heb een vreeselijk zwak voor na
men.
U bedoelt haar van Verhoeven?
Haar papa is lid van de firma de
Haas—Schilkmeijei en Verhoeven...
beursmenschen ik weet die bijzon
derheid, omdat mijn broer, commis
saris is in N.V. waar mijnheer Ver
hoeven ook in zit... Vreeselijk zake
lijk vindt U niet, maar sinds mijn
man overleden is, bemoei ik met
alle finantieele transacties en laat
niets over aan mijn notaris zonder
Waarom en waar zij uitge
vonden werden.
Ook in den tegenwoordigen oorlog
hoort men weer van Dum Dum-
kogels, een soort projectielen, waar
van het gebruik steeds de wereld-
verontwaardiging wekt. In Nederland
zullen er echter weinigen zijn, die
bekend zijn met den aard van deze
kogels, van hun oorsprong, en wat
het woord Dum Dum beteekent.
Waar ik als het ware aan de wieg
gestaan heb, en hun uitwerking van
zeer nabij heb ondervonden, kan ik
misschien velen van uw lezers van
dienst zijn.
De Dum Dum-kogel is geboren in
dien hoek van Engelsch-Indië, waar
nu nog steeds tegen weerspannige
grensstammen gevochten wordt, in
de buurt van den Khyber Pas, het
meest Noord-Westelijke punt van
Engelsch-Indië.
Een achterlaad-geweer was in de
80er jaren voor de bewoners van die
streek en voor hen van over de grens
zoo'n kostbaar bezit, dat zij hun
leven waagden om er een machig te
worden. Eenmaal er mee over de
grens vertegenwoordigde zoo'n ge
weer een heel kapitaal. Op alle
mogelijke manieren werd dus ge
tracht er een te stelen. De meest
gebruikelijke manier was een schild
wacht in een donkeren nacht te be
sluipen, hem een groot mes in het
lichaam te steken, en dan met het
geweer aan den haal te gaan.
Van alles werd geprobeerd om hier
paal en perk aan te stellen. Bij
sommige regimenten was het ge
bruikelijk het geweer met een ketting
aan den pols van den schildwacht
te bevestigen. Dan moest de roover,
nadat de schildwacht neergestoken
was, met een mes den pols afsnijden.
Dit tijdverlies gaf de wacht gelegen
heid om uit te rukken, en tenminste
het geweer te reddenmaar de
kameraad was in elk geval een lijk.
Maar maakte de schildwacht dan
geen gebruik van zijn geweer, wan
neer hij op het laatste oogenblik
den roover zag naderen? Dat deed
hij in de meeste gevallen. Maar een
Pathaan is geen kleinzeerig wezen.
Als de kogel niet recht door zijn
hersens ging of een been verbrijzelde,
zoodat hij op de plaats bleef liggen,
trok hij er zich weinig van aan. Men
zon toen op een kogel, die „stopte."
Er was nog vraag voor een ander
doel naar zulke kogels. Wanneer men
over de grenzen trok voor een straf
expeditie omdat vee, vrouwen en
kinderen geroofd waren, kon het ge
beuren, dat op het oogenblik dat men
het minst op zijn hoede was, een
bende van enkele tientallen met den
klewang in de vuist op ons instormde.
Van onzen kant werd natuurlijk zoo
hard mogelijk gevuurd om te ver
hinderen, dat het tot een handgemeen
kwam. Doch dit vuren had weinig
effectals het slechts een vleesch-
wond was, liepen de aanvallers door,
terwijl elke slag met den klewang
een doodelijke wond was.
Ook voor dit doel zon men op een
„stoppenden" kogel. De soldaten
patroon. Anderen boorden een fijn
gaatje in de punt van den kogel,
en vulden het met was. En wat men
nu Dum Dum-kogel noemt, was uit
gevonden.
De uitwerkingen van zoo'n projec
tiel waren verschrikkelijk. In het
kamp werden er proeven mee ge
nomen op slachtvee. De wond aan
den ingang van het lichaam had de
doorsnee van een potloodjewaar de
kogel het lichaam verlaten had, of
waar hij in het lichaam was blijven
steken, was de wond verschillende
centimeters breed, De kogel maakte
als het ware een smallen trechter.
Den kogel zelf kan men, nadat hij
zijn werk verricht heeft, het best
vergelijken met een champion.
In een plaats, genoemd Dum Dum,
in de nabijheid van Calcutta, staat
het groote leger-arsenaal van Indië.
Daar werden deze kogels een tijd
lang van regeeringswege gemaakt.
Vandaar den naam Dum Dum-kogels.
De fabricatie was echter zeer tijdelijk.
Voor zooverre mij bekend bestaan
soortgelijke kogels sinds 1895 officieel
niet meer.
B.O.Z. F. v. M.
Wanneer zal dit
veranderen
dat ik er zelf van weet...
Och heusch?
Die tegenwoordige meisjes zijn
zoo vreeselijk zelfstandig vindt U
niet... Och ik mag het wel. Als je
die jongelui daar boven gade slaat...
Mevrouw van Westerhoven lachte
schalks. Nog een kopje thee
mevrouw Ik geloof, dat ze voor
elkaar geknipt zijn.
Mevrouw van Beers deed quasie
verbaasd.
Maar mevrouw, gelooft U dat
werkelijk, och nee... U verrast me...
Ik zal Jan straks eens voorzichtig
polsen... hij is zoo vreeselijk gevoe
lig ziet U... och... dat had ik nu
eenmaal niet verwacht. Och ja, de
kinderen worden groot... Pruilend
mondje van Mama met zoons van
huwbaren leeftijd.
's Avonds zat ze op het balcon
van haar hotel te mijmeren,., ze had
tenminste gehoord, dat het meisje
van goede familie was... wel had ze
hoogere adspiraties gehad, een freule
of zoo, maar ja, in dezen tijd van
malaise, was het zaak voor een
jonge Mr. in de rechten, om een
gefortuneerd meisje te zoeken.
Van Beers beweerde laatst nog
dat hij buitengewoon veel geld ver
loren had overdreven natuurlijk
en dan die vervelende geschiedenis
sen met verlaging van pachten...
Pas nog met die boer Verhoeven...
Verhoeven....? Hé grappig... zelfde
naam als dat meisje. Toch niet zoo
vreeselijk, algemeene naam... als je
nu Janssen of Pietersen heette... Gek
straks vond ze het nog een zeer be
hoorlijken naam: van BeersVer
hoeven. Klonk best. Absurd».. Ma-
rietje. dat tweede meisje was ook
een Verhoeven. Stel je voor, straks
Wanneer men dagelijks de dag
bladen doorsnuffelt, treft men zoo af
en toe eigenaardige berichtjes aan.
Zoo las ik dezer dagen, dat er maar
heel weinig broodgraan in ons vader
land aanwezig is, zoo weinig zelfs,
dat binnen een week al het aanwezige
buitenlandsehe graan opgebruikt zou
zijn. Dus bij het plotseling uitbreken
van een oorlog, met daaruit voort
vloeiende afsluiting der wereldzeeën,
zouden wij allerspoedigst hieraan
gebrek hebben.
Verder las ik weer, dat de minister
van landbouw den tuinbouwsteun
voor 1935 verdubbeld heeft, dus van
6 op 12 millioen gulden gebracht
heeft.
In deze twee simpele berichtjes
ligt zeer veel opgesloten, veel tegen
strijdigs, maar ook iets goeds, wan
neer de hand maar aan den ploeg
geslagen wordt. Laat ik beginnen
met te verklaren, dat ik het van
harte toejuich, dat onze nijvere
tuinbouw gesteund wordt, ja zelfs
van oordeel ben, dat ook deze ver
hoogde steun op den duur den tuin
bouw niet redden kan. Maar wanneer
ik beide berichtjes ga ontleden, dan
zie ik dat aan den eenen kant men
vele millioenen dure guldens voor
graan naar het buitenland moet
brengen, en dat aan de andere zijde
millioenen guldens opgebracht moeten
worden voor de mestvaalt.
Natuurlijk weet ik heel goed dat
wij nooit al ons benoodigd broodgraan
zelf kunnen telen, er zal steeds een
groot quantum geïmporteerd moeten
worden. Maar ook weet ik dat er
vele streken in ons vaderland zijn,
waar met goed gevolg rogge en ook
gedeeltelijk tarwe verbouwd kunnen
worden, en waar nu honderden H.A.
bloemkool, stamboonen en spruiten
geteeld worden, welke notabene nog
mede-oorzaak zijn, dat er in ver
schillende grove tuinbouwproducten
overproductie bestaat, daardoor
waardeloos zijn, vernietigd worden
en gesteund moeten worden.
Dit zijn de streken waar men eerst
in den grooten oorlog met het telen
van tuinbouwproducten begonnen is,
aangelokt door de toen behaalde
groote winsten. Maar is het dan nu
niet de hoogste tgd hierin radicaal
verandering te brengen, of moeten
wij wachten tot de laatste stuiver
volksvermogen gesteund is Dit kan
voor onzen nieuwen Minister van
Landbouw een uiterst vruchtbaar
arbeidsveld zijn, maar dan moet er
ook door gegrepen worden, desnoods
De vanouds beroemde AKKER's
ABDIJSIROOP is een naiuur-genees-
middel, daar de werking in hoofd
zaak berust op de geneeskracht van
extracten, bereid uit reeds in oude
lijden bekende „genees-kruyden".
AKKER's ABDIJSIROOP, bereid vol
gens oud recept, is dus een aan de
natuur ontleend geneesmiddel!
De genezende, hoesistiliende;
slijmoplossende en kalmeerende
werking van de kruiden-extracten,
welke AKKER's ABDIJSIROOP zoo
beroemd hebben gemaakt,is thans
door een nieuwe toevoeging van
den bekenden Apotheker Dumont
nog sterker, nog sneller, nog
krachtiger en nög doeltreffender!
Een lepel AKKER'S ABDIJSIROOP
werkt thans 2 x zoo snel als voorheen I
Een ongeëvenaarde werking tegen
hoest, bronchitis, kinkhoest, verwaar
loosde verkoudheid, griep, influenza.
De verlaagde prijzen zijn thans:
75 ct. F 1.25 F 2.00 F 3.50
3 dagen 6 dagen 12 dagen 24 dagen
gebruik gebruik gebruik gebruik
De grootere flacons zijn bij
voortgezet gebruik voordeeliger!
met zeer strenge maatregelen. Ook
de oude tuinbouwcentra zou dit zeer
verlichten, wanneer de z.g. nieuwe
grove tuinbouw verdween en daar
granen geteeld moesten worden, zoo
noodig met regeeringssteun.
Want het is een feit, wanneer er
geen grootere tuinbouw was dan in
de eerste oorlogsjaren zou meer dan
de helft van den steun niet noodig
zijn. Streng zal moeten worden op
getreden, zonder aanzien des persoons,
echter in tijden van hoogsten nopd
gaat de gemeenschap boven het
individu.
Als er ooit een t(jd geweest is, dat
ons Hollandsche spreekwoord „Nood
breekt wet" opgeld doet, dan is het
toch wel tegenwoordig,
een verloving... Onmogelijke situatie.
Waar dacht ze ook daar juist weer
aan, o ja, aan dat Marietje, wat had
dat kind zich belachelijk aangesteld,
toen zij met de auto uit Arnhem
kwamen.
Die menschen overdrijven altijd
zoo vreeselijk! Nooit beheer-
schen van zenuwen... typisch bur
gerlijk.
Marie was inderdaad vreeselijk ge
schrokken bij het telefonisch gesprek
met den onbekenden dokter Jan,
haar Jan, dat mocht ze nu toch wel
denken....
Ziek! Gewond misschien. O, ze
moest er niet aan denken, 's Mor
gens had ze hem zien wegstuiven
met die lichtgroene auto, hij had
nog naar haar venster gekeken....
Maar daar had ze niet gestaan, neen
achter de vitrage in de eetkamer had
ze hem nagegluurd. 'n Half uur later
waren mijnheer en mevrouw met de
andere auto gegaan...
Heerlijk rustig had ze zitten mij
meren, ze wist niet hoe lang, al die
gebeurtenissen der laatste dagen
zongen door haar brein.
Hoe was het mogelijk geweest..
Jan van Beers... de zoon van den
Burgemeester, haar uitverkoren; be
loofd, haar te trouwen, zoodra hij
afgestudeerd was. Stilletjes...
Wat zouden vader en moeder er
wel van zeggen. Moeder zei toen:
En nou staat hij boven je,
't Mocht wat... Niemand zou het
voorloopig weten... hun geheim
van haar en Jan. Daar stond zijn
foto op het bureautje van mevrouw
in een zilveren lijstje.
Ze nam het in haar handen, keek
„Bernard Walter, vergeet wat
achter u ligt. Ik heb vertrouwen in
u en verwacht van u een nieuw
leven. God moge u geleiden op uw
nieuwen levensweg," zoo sprak de
directeur der gevangenis tot den
jongen man voor hem en een lichte
blos teekende een oogenblik het
bleeke gelaat van den gevangene.
Sinds zooveel jaren had hij zijn naam
niet meer hooren noemen. Hij reikte
den directeur de hand en trad de
vrijheid in. Zijn straftijd was zes
jaren verkort en vast was zijn wil
een nieuwen levensweg te volgen.
Wij zullen niet in bijzonderheden
de misdaad verhalen, waarom de
jonge fabrieksarbeider, Bernard Wal
ter tot achttien jaar tuchthuisstraf
veroordeeld was. Zij was vadermoord.
Wanneer wij in volgend verhaal voor
den ontslagen gevangene de hoog
achting onzer lezers vragen, dan
willen wij zijn gruweldaad niet in
het minst vergoeilijken. Deze is des
tijds op tal van groote vellen in alle
bijzonderheden in de verslagen der
rechtbank verhaald en aldus voor
het nageslacht bewaard ten bewijze
van de hoogstaande gerechtigheid
van onzen tqdwij willen daartegen
over stellen de schoone daad, waar
mede de misdadiger heeft getracht
zijn wandaad goed te maken.
Voor zoover wij weten, ver-
er lang naar, hield het dan zoo, dan
zoo Leuk, overal keek het je na.,..
Lieve schat.Zou je nu ook aan
mij denken
Wat voer jij daar uit Ben je
niet lekker geworden, meid! Ik sta
al wel vijf minuten naar je te kijken.
Wel ja, ik zou de boel in stukken
gooien, 't lijstje viel met een
smak op den grond za je de
ouwe over hooren. Afijn...
'k Was aan 't afstoffen, Trijn,
enne...
Ja, meid, je smoesje is goed,
maar je praatje deugt niet... Stel je
niks in je hoofd. IK ken de deug
nieten beter dan jij. Ik had al zoo
wat in de gaten... ouwe Trijn dacht
al: d'r gebeuren hier dingen, dieniet
mosten maggen. Afijn, sta nou maar
niet met de brokken van dat lijssie
in je handen, daar wordt het niet
heel mee. Wil ik jou een raad geven
meissie, je most die jonge man een
opzaniker geven net as jij dat leissie
gegeven heb. Flink zoo tegen den
grond en dan je hak d'r op.
De keukenmeid wond zich hoe
langer hoe meer op.
Ga mee naar de keuken, je
beeft as een uiltje, dat in de be
nauwdheid zit. Ik zal je een lekker
bakje koffie inschenken met een stuk
cake. Kom mee..
Ontsteld, onthutst volgde Marie.
Moeder was niet gemakkelijk, maar
die Trijn, die pakte zoo robust uit,
zoo venijnig... Wat had ze gemerkt,
waarvan wist ze
Trijn, hoe mot dat nou met
dat lijssie
Zit niet te lamenteeren over
dat dooie ding. 'k Had eerst willen
zwijgen, maar luister eens goed Ma
rie, 'k zal precies zeggen wat ik weet
wat ik met mijn eigen oogen heb
gezien,
Wordt vervolgd.