TWEEDE BLAD VAN PEEL EN MAAS De inning van kleine vorderingen. FEUILLETON. Mesalliance Naar Sarrasani. Dum Dum-kogels. De werking van ABDIJSIROOP is versterkt! Het lijk van den zwerver. Zaterdag 26 October 1935 Zes en vijftigste Jaargang No 43 De Regeering heeft een wets ontwerp ingediend betreffende de inning van kleine vorderingen. Tot dusver had men om den crediteur tot betalen te dwingen, het gewone langdurige en kost bare verloop te volgen. Wanneer het kleine bedragen gold, deed men derhalve geen stappen in deze richting, omdat de kosten dan menigmaal belangrijk meer zouden bedragen dan het geheele bedrag der vordering. Hierin zal nu wijziging komen. De proce dure zal, indien het wetsontwerp wordt aangenomen, kort en weinig kostbaar worden, zoodat de debi teur niet meer zal kunnen trach ten misbruik te maken van de practische onmogelijkheid om langs legalen weg die kleine vorderingen binnen te krijgen. Dit wetsontwerp voldoet der halve in een lang gevoelde be hoefte bij den middenstand. Deze zit vol met oninbare kleine vor deringen op onwillige debiteuren en hierdoor zijn velen zélf in bevroren toestand geraakt. Over eenigen tijd zal dit dus uit zijn. Dan zal men zich niet meer achter de hooge kosten kunnen verschuilen en de onwillige loopt de kans in kort geding te moeten betafen plus de kosten, die al zijn ze klein, toch altijd onnut besteed geld beteekent. Het zwaartepunt is derhalve van den crediteur naar den debiteur ver plaatst. Dit is een preventieve werking. Het is echter jammer, dat de middenstanders zélf niet waken voor het geven van crediet aan hen, die dit crediet niet verdie nen. Natuurlijk zijn er gevallen van overmacht. Het kan tegen- loopeniemand, die crediet ge nomen heeft en altijd prompt betaald heeft, kan op een ge geven moment door allerlei on voorziene omstandigheden vast- geloopen zijn. Dan is de eenige weg voor den schuldeischer om te wachten. Immers een goed willende debiteur zal zijn ver plichtingen nakomen, al wordt hem een min of meer langen tijd van uitstel gegeven. Doch er zijn ongetwijfeld een groot aantal menschen, die maar raak koopen en betalen (of niet betalen) wanneer dit in hun kraam te pas komt. Het behoeft hier nog niet altijd oneerlijkheid te zijn, maar non chalance en het niet beseffen, dat een winkelier ook een mensch is met verplichtingen, welke ver plichtingen weer samenhangen met zijn omzet en dus met zijn debiteurencijfer. Het is voor den winkelier moeilijk een goede, maar non chalante cliënt te gaan manen. Dit doet hij slechts in het uiterste geval. Een aanmaning is ten slotte een persoonlijk iets, dat vrijwel algemeen als een onheuschheid wordt beschouwd. (Een ongelijk Huwelijk) Roman door Cor de Blij. Hm... een tikje gejaagd, zei de dokter. Je bent er anders buitenge woon goed afgekomen, ik dacht eerst, dat er geen spaan meer van over was.,. Ja, dokter, absoluut in de poeder Nou spot je er mee jong- mensch, enfin, zoo zijn jullie. Neemt hij zijn druppels geregeld, jonge dame met een fijn glimlachje naar Kitty Verhoeven. Nou dokter, hij pruttelt nog wel eens en Mevrouw van Beers, hij kan zoo ongedurig zijn, even te voren had ik zijn kussen opgeschud en juist toen u binnen kwam, beweerde mijnheer, dat hij niet lag... Ach zoo, mompelde Mevrouw van Beers ijzig koud. Ze had iets gezien, wat haar niet bijster beviel. Wie was dat kind eigenlijk, van Mevrouw van Westerhoven had zij gehoord dat het een vriendin van de dochter des huizes was. Hoogst waarschijnlijk een goede introductie, maarre... Terloops had ze in Ede geïnformeerd dat de Westerhovens vrij gefortuneerd waren... gek toch, dat dan de eenige dochter dan een verpleegsterbaantje entameerde.Be spottelijk.,.. Verbeeld je altijd die Dit is een feit mét of zonder een gemakkelijke procedure over het innen van kleinere vorderingen. Het nieuwe wetsontwerp is derhalve een uitkomst, zoodra de winkelier besloten heeft om zijn cliënt aan te pakken. Doch juist het aanpakken is hier, om de hierboven uitgestippelde redenen, de hoofdzaak. Zal men een kooper aanpakken Welke gevolgen ontstaan hierdoor? Voorkomen is in dit verband verstandiger. Men kan dit doen door ten eerste een selectie te houden onder degenen, die zich als klant op rekening aanmelden. Men moet hiervooreen wijkbureau hebben, door de gezamenlijke middenstanders opgericht. Elke aangeslotene geeft zijn ervaringen vertrouwelijk aan het gemeen schappelijke informatiebureau en wanneer men dus zich wil over tuigen van de boniteit van een nieuwe relatie, welnu men kan dan bij het informatie-bureau terecht. Een, zij het ook niet afdoend middel, is h?t voegen bij de factuur van een onderling vast gestelde circulaire, waarin de aandacht gevestigd wordt op de nadeelen, die de middenstanders loopen, wanneer men slof is met zijn betalingen. Een dergelijke circulaire' kan in pakkende en tocfi niet storende bewoordingen worden gesteld. Dit is dan geen persoonlijk feitde circulaire is algemeen, terwijl een aanmaning zich direct tot den nalatige wendt. Tal van argumenten kunnen in die circulaire naar voren worden gebracht. Een vlotte afdoening van financieele zaken kan zelfs tot prijsverlaging leiden. Want het niet vlot binnenkomen van uit staande bedragen vertraagt de omzetsnelheid, dus vermindert den omzet en hoe grooler omzet, hoe lager de kostprijs per een heid wordt. Het traag binnen komen van gelden maakt, dat de middenstander, indien hij bedrijfs- credieten heeft opgenomen, rente heeft te betalen, die zijn kostprijs doet stijgen. Zoo kunnen veel argumenten worden aangevoerd om de door ons bedoelde circu laire bij de weldenkende men schen als practisch opvoedend middel te benutten. De circulaire kan dan tevens worden benut om andere problemen naar voren te brengen, o.a. dat het te doen thuisbezorgen, zelfs op ongelegen tijden van kleinigheden, voor alle consumenten prijsverhoogend werkt. Want ook deze service kost handen vol geld. motorspuit en die kan maar eventjes voor tientallen jaren de Sioux in maakten ze zelf. Men prutste den 6000 liter verwerken met behulp van Noord-Dakota den eersten Indianen- kogel uit de Martini-Henry patroon, 8 slangleidingen. Tevens doet die bisschop, P. Martin Marty, schonk.1 met een fijn zaagje werd in de punt wagen dan nog dienst als sproei- De abt ontving den Directeur Stosch-1 een klein kruisje gesneden, en dan wagen. Je ziet dus wel weer, dat Sarrasani en zijn Indianen plechtig 1 plaatste men den kogel weer in de ook hier voor de veiligheid van het als de eerste Indiaanse pelgrims in personeel en het publiek goed is ge- Einsiedeln. Als er nou eens brand komt vader, wat doen ze dan, vroeg nu Herman, die in de 4de klas zat. Als we morgen naar 't circus gaan, Herman, moet ge eens goed kijken of je tussen de groenwit ge verfde auto's dat zijn de kleuren van Saksen, waar Sarrasani zijn vaste woonplaats heeft niet 'n geweldig grote, vuurrode wagen op merkt. Wélnu, dat is Sarrasani's weeë luchtjes van carbol en zoo en dan al die vieze menschjes..., die burgertypetjes, die altijd klaagden., ziekten... waar je bij hun soort men schen nooit van hoorde. Vroeger, toen Burgemeester nog niet lang in Veldhoven was, had ze wel eens wat geliefhebberd in wel dadige comité's en was ze met die categorie wel eens in contact ge komen maar neen, dat was iets voor lieden van andere mentaliteit- Verbeeld je, een freule van Wes terhoven, die daar zich encanail leerde met vrouwtjes met lepoogjes en kinderen met loopneusjes... Affreus 1 Die Kitty was wel een ander type, maar waar had zoo'n kind plezier in, den geheelen dag in een ziekenkamer... bij die Jan vol pleisters... verband... choroform... br Nee, daar zat wat anders achter. Nu ja, Jan was een zeer verstandige boy, die liet zich niet zoo maar door een aardig kopje inpalmen. daar was die lieve jongen veel te serieus voor, maar toch... je hoorde het wel eens meer, bij zieke men schen... die zich lieten inpalmen door een bekoorlijk verpleegstertje... Op passen Ze zou toch eens infor- meeren. De dokter was allang vertrokken, toen een tikje op de deur, nieuw bezoek aankondigde. Ab, Mevrouw van Westerho ven, ik heb al weer misbruik ge maakt van Uwe lieve gastvrijheid. Het meisje zei, dat U niet thuis was en zoo ben ik maar naar de ziekenkamer gewandeld... Maar natuurlijk, Mevrouw van Beers, daar heeft U goed aan ge daan, mijn huis staat toch voor U open... en... hoe gaat het met onzen zorgd. En als jullie nou niet bang voor al die wilde beesten, dan zul len we maar eens een kijkje gaan nemen hé „Bang, bang voor tijgers of leeuwen vader Dat hoeven we toch zeker niet," zei Gerard, die wel begreep, dat die dieren behoorlijk geisoleerd optraden voor het publiek. „Ja, maar wees toch maar voor zichtig, vader," zei die bezorgde, goeie moe, die niet van circussen en wilde dieren hield. Doch vader stelde haar gauw gerust. „Daar is in die 30 jaren, dat Sarrasani rondtrekt, door heel de wereld nog nooit iets gebeurd, waarij 't publiek ook maar 't minste in gevaar kwam." Ondertussen was 't half tien ge worden en vader, die nog wat corres pondentie voor 't kantoor had, wees z'n jongens op 't bedtijduui'tje. „Vader, nog even," zei Gerard, die meer dan zijn jongere broer belang stelde in dat interessante circus- leven. „Heeft u ook in de krant nog bizonderheden over Sarrasani zijn Indianen-troep gelezen. Op school hoorde ik vanmiddag, dat 't allemaal geen echte waren". „Ja, jongen, eventjes nog, maar dan „naar boven" hoor, want vader heeft nog 'n uurtje werken voor de boeg. Ik zal nog gauw 'n klein stukje over die Indianen voorlezen en dan zeg maar aan je vriendjes, dat ze lelijk de plank misslaan, als ze beweren, dat de Indianen-troep bij Sarrasani niet echt is." Toen nam vader het blad en las tot slot Tussen de auto's van het circus bouwen de Indianen hun tenten op, waarin ze in de zomer wonen. Sarrasani heeft sedert meer dan 20 jaar het monopolie, direct uit het Noord-Amerikaanse territorium echte Indianen naar Europa te importeren. In hun vaderland leven de Indianen als welgestelde farmers en zij be- schouwen de tocht naar en met Sarrasani, die bij hen zeer populair is, als een genoegen. De bepalingen voor de afreis zijn voor de Indianen zeer streng. Voor ieder moet Sarra sani een hoge borgstelling achter laten in geval van sterven moet de dode Indiaan ingebalsemd en naar zijn vaderland teruggebracht worden. Heen- en terugreis der Indianen (zo ook der Brazilianen en Argentijnen) betaalt Sarrasani. Vrij wonen en verzorging komen er dan bij, plus zeer hoge gages. De Indianen, die dit jaar met Sarrasani reisden, werden door den comboy, mr. Shoultz en zijn vrouw voor Sarrasani direct uit hun woonplaats gehaald en wel uit Pine Ridge in Noord-Dakota. De hoofdman. „Witte Buffel", heerst daar over 1200 India nen, die, zoals ook hij, allen farmers zijn, In het geheel kwamen met „Witte Buffel" 18 Indianen met vrouwen en 4 kinderen bij Sarrasani. In het circus leven de Indianen zeer afzonderlijkzg laten zich aan vreemde bezoekers niet graag zonder krijgsbeschildering zien. Zij zitten him tenten, zingen, roken en onderhouden zich. Interessant is het, dat Sarrasani verplicht is, de alcohol ver van de Indianen te houden, wat in de regel door een schrijven aan alle caféhouders van een stad bereikt wordt. De Indianen, die indertijd door de Lord Mayor van Londen, door de magistraat van Berlijn en door de Hamburgse senaat plechtig ontvan gen werden, behoorden evenals de Indianen, die enige jaren geleden hun hulde brachten aan het graf van Karei May, ook tot het circus Sarrasani. Augustus 1930 maakten de Indianen een bedevaart naar het Maria-oord te Einsiedeln (Zwitser land), welks Benedictijnerklooster In 1926 was de meer dan honderd jarige hoofdman, „Black Horn", met Sarrasani op reis. Hij vierde in Frankfurt zijn 50-jarig jubileum als hoofdman en werd bij deze gelegen heid door de stad Frankfurt met feestgaven begiftigd. Deze feestgaven heeft „Black Horn" met Sarrasani met trots den President Coolidge laten zien, toen hij in 1927 in zijn nabijheid de zomervacantie door bracht. De Indianen van Sarrasani zijn Katholiek en wonen in iedere stad de godsdienstoefeningen bij. patiënt, ja, ik zie het al, nog wat pïpsjes... maar, dat zal wel bijkomen. Vanmiddag eens een lekker soepje Och mevrouw, u verwent me vreeselijkdie zalige perzikcompote vanmiddag Komt U beneden een kopje thee drinken, Mevrouw van Beers, anders is het voor onzen patiënt misschien wat te druk... en 't lieve verpleegstertje? Kan h:er niet gemist worden Even later zaten beide dames in den salon. Wat heeft U toch een drukte met mijn zoon, lieve Mevrouw van Westerhoven, ik schreef vanmorgen nog aan mijn man, hoe kunnen wij U danken... Maar daar praten we niet meer over Mevrouw... het gevoel voor zieken is me zeker van mijn dochter aangewaaidUw zoon knapt heer lijk op, ja, dokter Ten Bussen is een kraam., en dan de verpleging van die lieve Kitty. Schat van een kind, vindt U niet O, inderdaadalleraardigst... een verpleegster in den dop... apro pos haar ouders wonen in Amster dam. Niet waar Nu ben ik heusch haar familienaam weer vergeten, ik heb een vreeselijk zwak voor na men. U bedoelt haar van Verhoeven? Haar papa is lid van de firma de Haas—Schilkmeijei en Verhoeven... beursmenschen ik weet die bijzon derheid, omdat mijn broer, commis saris is in N.V. waar mijnheer Ver hoeven ook in zit... Vreeselijk zake lijk vindt U niet, maar sinds mijn man overleden is, bemoei ik met alle finantieele transacties en laat niets over aan mijn notaris zonder Waarom en waar zij uitge vonden werden. Ook in den tegenwoordigen oorlog hoort men weer van Dum Dum- kogels, een soort projectielen, waar van het gebruik steeds de wereld- verontwaardiging wekt. In Nederland zullen er echter weinigen zijn, die bekend zijn met den aard van deze kogels, van hun oorsprong, en wat het woord Dum Dum beteekent. Waar ik als het ware aan de wieg gestaan heb, en hun uitwerking van zeer nabij heb ondervonden, kan ik misschien velen van uw lezers van dienst zijn. De Dum Dum-kogel is geboren in dien hoek van Engelsch-Indië, waar nu nog steeds tegen weerspannige grensstammen gevochten wordt, in de buurt van den Khyber Pas, het meest Noord-Westelijke punt van Engelsch-Indië. Een achterlaad-geweer was in de 80er jaren voor de bewoners van die streek en voor hen van over de grens zoo'n kostbaar bezit, dat zij hun leven waagden om er een machig te worden. Eenmaal er mee over de grens vertegenwoordigde zoo'n ge weer een heel kapitaal. Op alle mogelijke manieren werd dus ge tracht er een te stelen. De meest gebruikelijke manier was een schild wacht in een donkeren nacht te be sluipen, hem een groot mes in het lichaam te steken, en dan met het geweer aan den haal te gaan. Van alles werd geprobeerd om hier paal en perk aan te stellen. Bij sommige regimenten was het ge bruikelijk het geweer met een ketting aan den pols van den schildwacht te bevestigen. Dan moest de roover, nadat de schildwacht neergestoken was, met een mes den pols afsnijden. Dit tijdverlies gaf de wacht gelegen heid om uit te rukken, en tenminste het geweer te reddenmaar de kameraad was in elk geval een lijk. Maar maakte de schildwacht dan geen gebruik van zijn geweer, wan neer hij op het laatste oogenblik den roover zag naderen? Dat deed hij in de meeste gevallen. Maar een Pathaan is geen kleinzeerig wezen. Als de kogel niet recht door zijn hersens ging of een been verbrijzelde, zoodat hij op de plaats bleef liggen, trok hij er zich weinig van aan. Men zon toen op een kogel, die „stopte." Er was nog vraag voor een ander doel naar zulke kogels. Wanneer men over de grenzen trok voor een straf expeditie omdat vee, vrouwen en kinderen geroofd waren, kon het ge beuren, dat op het oogenblik dat men het minst op zijn hoede was, een bende van enkele tientallen met den klewang in de vuist op ons instormde. Van onzen kant werd natuurlijk zoo hard mogelijk gevuurd om te ver hinderen, dat het tot een handgemeen kwam. Doch dit vuren had weinig effectals het slechts een vleesch- wond was, liepen de aanvallers door, terwijl elke slag met den klewang een doodelijke wond was. Ook voor dit doel zon men op een „stoppenden" kogel. De soldaten patroon. Anderen boorden een fijn gaatje in de punt van den kogel, en vulden het met was. En wat men nu Dum Dum-kogel noemt, was uit gevonden. De uitwerkingen van zoo'n projec tiel waren verschrikkelijk. In het kamp werden er proeven mee ge nomen op slachtvee. De wond aan den ingang van het lichaam had de doorsnee van een potloodjewaar de kogel het lichaam verlaten had, of waar hij in het lichaam was blijven steken, was de wond verschillende centimeters breed, De kogel maakte als het ware een smallen trechter. Den kogel zelf kan men, nadat hij zijn werk verricht heeft, het best vergelijken met een champion. In een plaats, genoemd Dum Dum, in de nabijheid van Calcutta, staat het groote leger-arsenaal van Indië. Daar werden deze kogels een tijd lang van regeeringswege gemaakt. Vandaar den naam Dum Dum-kogels. De fabricatie was echter zeer tijdelijk. Voor zooverre mij bekend bestaan soortgelijke kogels sinds 1895 officieel niet meer. B.O.Z. F. v. M. Wanneer zal dit veranderen dat ik er zelf van weet... Och heusch? Die tegenwoordige meisjes zijn zoo vreeselijk zelfstandig vindt U niet... Och ik mag het wel. Als je die jongelui daar boven gade slaat... Mevrouw van Westerhoven lachte schalks. Nog een kopje thee mevrouw Ik geloof, dat ze voor elkaar geknipt zijn. Mevrouw van Beers deed quasie verbaasd. Maar mevrouw, gelooft U dat werkelijk, och nee... U verrast me... Ik zal Jan straks eens voorzichtig polsen... hij is zoo vreeselijk gevoe lig ziet U... och... dat had ik nu eenmaal niet verwacht. Och ja, de kinderen worden groot... Pruilend mondje van Mama met zoons van huwbaren leeftijd. 's Avonds zat ze op het balcon van haar hotel te mijmeren,., ze had tenminste gehoord, dat het meisje van goede familie was... wel had ze hoogere adspiraties gehad, een freule of zoo, maar ja, in dezen tijd van malaise, was het zaak voor een jonge Mr. in de rechten, om een gefortuneerd meisje te zoeken. Van Beers beweerde laatst nog dat hij buitengewoon veel geld ver loren had overdreven natuurlijk en dan die vervelende geschiedenis sen met verlaging van pachten... Pas nog met die boer Verhoeven... Verhoeven....? Hé grappig... zelfde naam als dat meisje. Toch niet zoo vreeselijk, algemeene naam... als je nu Janssen of Pietersen heette... Gek straks vond ze het nog een zeer be hoorlijken naam: van BeersVer hoeven. Klonk best. Absurd».. Ma- rietje. dat tweede meisje was ook een Verhoeven. Stel je voor, straks Wanneer men dagelijks de dag bladen doorsnuffelt, treft men zoo af en toe eigenaardige berichtjes aan. Zoo las ik dezer dagen, dat er maar heel weinig broodgraan in ons vader land aanwezig is, zoo weinig zelfs, dat binnen een week al het aanwezige buitenlandsehe graan opgebruikt zou zijn. Dus bij het plotseling uitbreken van een oorlog, met daaruit voort vloeiende afsluiting der wereldzeeën, zouden wij allerspoedigst hieraan gebrek hebben. Verder las ik weer, dat de minister van landbouw den tuinbouwsteun voor 1935 verdubbeld heeft, dus van 6 op 12 millioen gulden gebracht heeft. In deze twee simpele berichtjes ligt zeer veel opgesloten, veel tegen strijdigs, maar ook iets goeds, wan neer de hand maar aan den ploeg geslagen wordt. Laat ik beginnen met te verklaren, dat ik het van harte toejuich, dat onze nijvere tuinbouw gesteund wordt, ja zelfs van oordeel ben, dat ook deze ver hoogde steun op den duur den tuin bouw niet redden kan. Maar wanneer ik beide berichtjes ga ontleden, dan zie ik dat aan den eenen kant men vele millioenen dure guldens voor graan naar het buitenland moet brengen, en dat aan de andere zijde millioenen guldens opgebracht moeten worden voor de mestvaalt. Natuurlijk weet ik heel goed dat wij nooit al ons benoodigd broodgraan zelf kunnen telen, er zal steeds een groot quantum geïmporteerd moeten worden. Maar ook weet ik dat er vele streken in ons vaderland zijn, waar met goed gevolg rogge en ook gedeeltelijk tarwe verbouwd kunnen worden, en waar nu honderden H.A. bloemkool, stamboonen en spruiten geteeld worden, welke notabene nog mede-oorzaak zijn, dat er in ver schillende grove tuinbouwproducten overproductie bestaat, daardoor waardeloos zijn, vernietigd worden en gesteund moeten worden. Dit zijn de streken waar men eerst in den grooten oorlog met het telen van tuinbouwproducten begonnen is, aangelokt door de toen behaalde groote winsten. Maar is het dan nu niet de hoogste tgd hierin radicaal verandering te brengen, of moeten wij wachten tot de laatste stuiver volksvermogen gesteund is Dit kan voor onzen nieuwen Minister van Landbouw een uiterst vruchtbaar arbeidsveld zijn, maar dan moet er ook door gegrepen worden, desnoods De vanouds beroemde AKKER's ABDIJSIROOP is een naiuur-genees- middel, daar de werking in hoofd zaak berust op de geneeskracht van extracten, bereid uit reeds in oude lijden bekende „genees-kruyden". AKKER's ABDIJSIROOP, bereid vol gens oud recept, is dus een aan de natuur ontleend geneesmiddel! De genezende, hoesistiliende; slijmoplossende en kalmeerende werking van de kruiden-extracten, welke AKKER's ABDIJSIROOP zoo beroemd hebben gemaakt,is thans door een nieuwe toevoeging van den bekenden Apotheker Dumont nog sterker, nog sneller, nog krachtiger en nög doeltreffender! Een lepel AKKER'S ABDIJSIROOP werkt thans 2 x zoo snel als voorheen I Een ongeëvenaarde werking tegen hoest, bronchitis, kinkhoest, verwaar loosde verkoudheid, griep, influenza. De verlaagde prijzen zijn thans: 75 ct. F 1.25 F 2.00 F 3.50 3 dagen 6 dagen 12 dagen 24 dagen gebruik gebruik gebruik gebruik De grootere flacons zijn bij voortgezet gebruik voordeeliger! met zeer strenge maatregelen. Ook de oude tuinbouwcentra zou dit zeer verlichten, wanneer de z.g. nieuwe grove tuinbouw verdween en daar granen geteeld moesten worden, zoo noodig met regeeringssteun. Want het is een feit, wanneer er geen grootere tuinbouw was dan in de eerste oorlogsjaren zou meer dan de helft van den steun niet noodig zijn. Streng zal moeten worden op getreden, zonder aanzien des persoons, echter in tijden van hoogsten nopd gaat de gemeenschap boven het individu. Als er ooit een t(jd geweest is, dat ons Hollandsche spreekwoord „Nood breekt wet" opgeld doet, dan is het toch wel tegenwoordig, een verloving... Onmogelijke situatie. Waar dacht ze ook daar juist weer aan, o ja, aan dat Marietje, wat had dat kind zich belachelijk aangesteld, toen zij met de auto uit Arnhem kwamen. Die menschen overdrijven altijd zoo vreeselijk! Nooit beheer- schen van zenuwen... typisch bur gerlijk. Marie was inderdaad vreeselijk ge schrokken bij het telefonisch gesprek met den onbekenden dokter Jan, haar Jan, dat mocht ze nu toch wel denken.... Ziek! Gewond misschien. O, ze moest er niet aan denken, 's Mor gens had ze hem zien wegstuiven met die lichtgroene auto, hij had nog naar haar venster gekeken.... Maar daar had ze niet gestaan, neen achter de vitrage in de eetkamer had ze hem nagegluurd. 'n Half uur later waren mijnheer en mevrouw met de andere auto gegaan... Heerlijk rustig had ze zitten mij meren, ze wist niet hoe lang, al die gebeurtenissen der laatste dagen zongen door haar brein. Hoe was het mogelijk geweest.. Jan van Beers... de zoon van den Burgemeester, haar uitverkoren; be loofd, haar te trouwen, zoodra hij afgestudeerd was. Stilletjes... Wat zouden vader en moeder er wel van zeggen. Moeder zei toen: En nou staat hij boven je, 't Mocht wat... Niemand zou het voorloopig weten... hun geheim van haar en Jan. Daar stond zijn foto op het bureautje van mevrouw in een zilveren lijstje. Ze nam het in haar handen, keek „Bernard Walter, vergeet wat achter u ligt. Ik heb vertrouwen in u en verwacht van u een nieuw leven. God moge u geleiden op uw nieuwen levensweg," zoo sprak de directeur der gevangenis tot den jongen man voor hem en een lichte blos teekende een oogenblik het bleeke gelaat van den gevangene. Sinds zooveel jaren had hij zijn naam niet meer hooren noemen. Hij reikte den directeur de hand en trad de vrijheid in. Zijn straftijd was zes jaren verkort en vast was zijn wil een nieuwen levensweg te volgen. Wij zullen niet in bijzonderheden de misdaad verhalen, waarom de jonge fabrieksarbeider, Bernard Wal ter tot achttien jaar tuchthuisstraf veroordeeld was. Zij was vadermoord. Wanneer wij in volgend verhaal voor den ontslagen gevangene de hoog achting onzer lezers vragen, dan willen wij zijn gruweldaad niet in het minst vergoeilijken. Deze is des tijds op tal van groote vellen in alle bijzonderheden in de verslagen der rechtbank verhaald en aldus voor het nageslacht bewaard ten bewijze van de hoogstaande gerechtigheid van onzen tqdwij willen daartegen over stellen de schoone daad, waar mede de misdadiger heeft getracht zijn wandaad goed te maken. Voor zoover wij weten, ver- er lang naar, hield het dan zoo, dan zoo Leuk, overal keek het je na.,.. Lieve schat.Zou je nu ook aan mij denken Wat voer jij daar uit Ben je niet lekker geworden, meid! Ik sta al wel vijf minuten naar je te kijken. Wel ja, ik zou de boel in stukken gooien, 't lijstje viel met een smak op den grond za je de ouwe over hooren. Afijn... 'k Was aan 't afstoffen, Trijn, enne... Ja, meid, je smoesje is goed, maar je praatje deugt niet... Stel je niks in je hoofd. IK ken de deug nieten beter dan jij. Ik had al zoo wat in de gaten... ouwe Trijn dacht al: d'r gebeuren hier dingen, dieniet mosten maggen. Afijn, sta nou maar niet met de brokken van dat lijssie in je handen, daar wordt het niet heel mee. Wil ik jou een raad geven meissie, je most die jonge man een opzaniker geven net as jij dat leissie gegeven heb. Flink zoo tegen den grond en dan je hak d'r op. De keukenmeid wond zich hoe langer hoe meer op. Ga mee naar de keuken, je beeft as een uiltje, dat in de be nauwdheid zit. Ik zal je een lekker bakje koffie inschenken met een stuk cake. Kom mee.. Ontsteld, onthutst volgde Marie. Moeder was niet gemakkelijk, maar die Trijn, die pakte zoo robust uit, zoo venijnig... Wat had ze gemerkt, waarvan wist ze Trijn, hoe mot dat nou met dat lijssie Zit niet te lamenteeren over dat dooie ding. 'k Had eerst willen zwijgen, maar luister eens goed Ma rie, 'k zal precies zeggen wat ik weet wat ik met mijn eigen oogen heb gezien, Wordt vervolgd.

Peel en Maas | 1935 | | pagina 5