W. van den Munckhöi-Sassen. -
Hoe ik Priester werd.
KLAGEN.
nGANC.
Uitgever:
Deze Courant verschijnt iederen Zaterdag.
HET FEEST
^Feuilleton.
Abonnementsprijs p«r kwartaal.
voor Vbnk.it 50 c.
franco per post 66 c.
voor het biitssland bij vooruitbetaling 85 c,
afzonderlijke nummers 6 c.
Prijs der Advertentiën:
van 14 rogels 20 o.
elke regel meer 5 c_
groote letters en vignetten naar plaatsruimte.
Advertentiën, 3maal geplaatst, w irden 2maal berekend.
9-
dvertentien of Ingezonden
Stukken gelieve men Vrij-
'dag vóór 2 mur 's middags
te bezorgen aan het Bureau van
«Peel en Maas" te Venray.
Kr zijn dagen in het leven, die
ook voor lateien tijd onuil» ischbare
sporen nalaten; groote daget» van roem
en eer voor den mensch, de familie,
het menschdom zelfs.
Het Kerste Communiefeest neemt
zeker onder deze schoone en treffende
dagen eenc allereerste plaats in.
Paar de kinderen in onze gemeente
morgen dit ziolsvei heffende feest vieren,
is het voor ons eene aangename gele
genheid, hieraan een enkel woord te
wijden.
Ziet gij die schaar van lieve kin
deren, die met de kroon der onschuld,
als met een onzichlbaren diadeem
getooid, zich naar 's Ileeren t mpel
begeeft, oih zich daar, gelukkig boven
alle gelukkigen, op dezen grooten dag
van onmetelijke liefde, met den eeuwi
gen God te vereenzelvigen.
Onze Eerwaarde Geestelijken en
Zusters hadden hen met zooveel ijver
bezield voor de groote plechtigheid,
voor het feest der feesten.
Ernst, blijde verwachting en stille
hoop waren al sinds dagen op de
vriendelijke trekken der kleinen te
lezen.
Naar- het Frantch van
Mgr. ANTOINE IGCAR1).
Dor. hongerde- !e sic. ven in tegenwoor
digheid van eun lijk.
Men kan ziel. een denkbeeld vormen van
dien vieeselyken toestand.
In diu Po 111 her. gemocd'»'emniinp werJ ik
eciiKi l ips duor eeno plots: lingo herint;ei=ug
aangegrepen
Ik was i.i.inelijk dien morgen in zulk «eu
haast vertrokken, dat ik mijne vaste ge
woonte had nagelaten, om zoodra ik opstond,
voor mijn bed neder te knielen, en God mijn
dag Op Ie dragen, en den bestand der heilige
Maagd in te roepen, gclyk ik eenmaal aan
niyn vaderlijken zioleherder beloofd bad iede-
ren dag te zullen doen.
oor liet eerst in tniju leven bad ik vergelen
dien plicht na to komen.
111.
Do avond brak aan. nadat ik ai liet moge
lijke had aangewend wat ik slechts bedenken
kon, om aan mijn afgrjjselijken toestand te
ontkomen.
Er heerschte een angstwekkend stilzwijgen
I)e gewone speelsche kinderpret was
hun vreemd, zij waren ingetogen
en vol bewustzijn van den naderenden
Grooten Dag.
Thans is de heilvolle stond aange
broken.
Voor don eersten maal naderen de
lieve kleinen tot de Tafel des Hoeren,
nvt een vuiig smookend hart, en eene
ziel, tintelend van liefje en dankbaar
heid.
De Schepper van Hemel en aarde
daalt neer iu het met zooveel zorg
bereide zuivere kinderhart.
De harten der kleinen zijn eene
nieuwe kribbe van Detblehein gewor
den, de tabernakelen van don levenden
God.
O plechtig sclioone dag, heerlijke
stond van de zoetste genoegens, niet
alleen voor de kinderen, niaar ook
voor hunne goede ouders, die op het
feest der Eerste Heilige Communie
hun kind voor goed en allerplechtigsl
den Zaligmaker toewijden.
O, wat een geluk
Voor omiers en voor kinderen.
Zie dat kinderoog. Welke vreugde
staat er op het gelaat te lezen Welke
hemelst he zaligheid doorstroomt de
reine ziel
Dig der toekomst tevens!
Dien dag verneemt het kinderhart
de blijde stem der genade, die tot de
ziel spreekt:
Wat wilt ge dat 'k u doe?
Vertrouw mij al uw wcnscheh toe.
«Mijn God, zucht het gelukkig kind,
Gij hebt U geheel aan mij g«gev<n,
hoe zal ik U mijne wederliefde toonen,
ik, die zulk een zwak kind ben t"
«Geef mij uw hart, mijn kind,'' zegt
de lieer, «en vraag mij Wat gij w ilt,
ik zal u niets weigeren."
-sgj-jsB»,TeraïsJgry3
in het hol, en de nabijhei 1 dor doode, het
vooruitzicht van een onvermijdelijke» en
martelenden dood, kortom alles vervu de piy
met schrik.
Ik wierp mij op de knieën en do gevouwen
bandon ten hemel liefT ode, legde ik dc gelofte
af. zoo ik door een of onder middel bevrijd
mocht worden, mijn verder loven aan G"d toe
te wijden, om ILetn mijne dankbaarheid te
toonen.
Op da'zalf.-lo oogot blik was het mij, nis
hoorde ik duidelijk eene stem a£.a tnijn oor
weetkbnkcij, die mij toeliep:
Lk roep u in mijn wijngaard! Gy zult
priest* r worden 1
Nog hoor ik diezelfde stem, opveranderlyk
helder en duidelijk, in mijt.0 hoii..nering
voorn ubcheu, als liI zij pas gistei en go-
sproken.
Toen ik mijn gebod verlicht hnd keek ik
ouw tlicketlt ig omboog.
Op e> ss zag ik by de rofs'pleet, die mijne
gevangenis verlichtte, eene slanke, buigzame
gedaante heenglijdcn.
Hel scheen mij toe. dat ik in het schemer
donker twee karbonkels zag schitteren, die als
gloeiende kolen fikkerden.
lie gedaante sloop langs de wanden, daalde
af tut de doode biuid, en terwijl ik ademloos
Stil bleef om tiaar uiet te verjagen, herkende
ik eene groote kat, die thans op den schoot
van hot lijk neerlag en heel bedaard do handen
der ongelukkige tik<e.
N-dut liet dier een poos lang deze liefkozin
gen had vooitgozet. klom de poes weder tegen
den muur cp '-«eon door de opening
boven mijn I
Ja, kinderen, schenkt uw hart aan
den Heer, die u lieden met zoovele
gunsten overlaadt, en toont ook in uw
volgend leven, dat gij dankbaar zijt
voor de milde gaven, welke heden als
een hemolsche dauw zoo zoet en zoo
weldoend over u nederdalen.
Bidt den Heer op dezen plechtigen
stond, waarop vooral niets geweigerd
wordt, bidt
Liefste Jesut mijn,
Geef dat ik immer braaf mag zijn.
Hoedt T Oudrenpaar voor rampen druk,
Schenk eens hun 't hemelsclie geluk
Ziet gij daar uwe goede Ouders
Hoe vurig deelen zij in uw geluk
Hoe stralen hunne oogen, nu zij den
lang verbeidden dag gekomen zien en
het tnogen bijwonen, hoe innig gij u
met uwen God verbindt.
Bidt veel voor uwen vader, voor
uwe moeder, die zooveel voor u gedaan
hebben en nooit iets verzuimen om u
tot nuttige leden der maatschappij op
te voeden.
Sliert héden (lok een vui/0 unucd
hem lwaarts voor den eerbiéd'waar-
digen Herder uwer Parochie, voor de
Eerw. Ileeren Kapelaans en de Eerw.
Zusters Ursulinen, die u met zooveel
moeite en zorg voorbereid hebben tot
deze verhevene plechtigheid.
Ja, zeer terecht 111a
genoemd worden, den dag der Eerste
II. Communie.
Ieder mensch, hoedanig het hem op
Ia teren le.ftijd ook moge gaan, zelfs al
zou hij een groot gedeelte van zijn
geloof verloren hebben, zal toch steeds
eene vrome herinnering behouden aan
dien grooten dag.
Napoleon I, de groote Keizer, die
in zijn gelukkigste tijdperk da keizers
en koningen van eene halve wereld aan
I)o nacht verliep zonder d.it er iels anders
voorviel.
Mijne slapen klopten alsof «zij moesten
borsten.
Sedert 36 uren had ik niets gebruikt en
mijne hongerige maag liet hare uitwerking
gelden op mijne hersenen, die door duiz< nder-
loi spookbeelden werden vervuld.
Op een gegeven oogenbltk was het mij z>'lfs
oigof hel lijk overeind reoa en mij op onheil-
spelleudeii toon do woorden herhaalde, die
do ongelukkige met haar bloed had neet ge
schreven:
Gij zult niot levend uit di tvreeselyk
hol ontkomen
De dageraad brak aan en ik
koude in deze yskiilo spelonk.
lioeds had ik a'le hoop opge
mij op de knieën wiep om bei g
dal ik den vorigen morgen bi,
had.
E11 /.ie, al-of God mij dndeljjk wilde ver
hooien, onder hei uitspreken daw ran rees er
hij eenig
zijne voeten zag, werd eens gevraagd,
welke dag in ziiu leven hem het meeste
geluk bereid had.
En wat was het antwoord van den
wereldbelicerscher
«De dag mijner Eerste H. Communie
was voor mij de gelukkigsto dag mijns
levens
Welnu, lieve, kinderen, moge dit
schoone feest ook bij u uw geheel leven
lang in zoete herinnering blijven.
E», wat meer is, moogt gij ook
steeds zoo braaf blijven] en denzelfden
vrede des gemoeds behouden, die u
heden zoo innig gelukkig maakt.
Dit gevo de Heer in zijne oneindige
goedheid
Onze hartelijke gclukicenschen aan
Ouders en Kinderen
jv érd»
van
toon ik
[i 10 hidden
if vè'rgeien
plotseling een donkbeeld 10or mij" verwarden
geest op.
Ik klemde mij aan dat uitzicht vast als de
schipbreukeling am oen plank, ilie de Voor
zienigheid onderzijn bereik brengt
Ziehier wat het was:
Migseliiott, z.'i ik tot mijzelf', zal Je ka'
van avond wederkeeren. !Cftnc'el;:k is het eene
gewoonte van het dier, en r' h zoo is. dan
kan «ij mij redden...
Heel den dag verliet d zorgvuldig
beramen en overwegen var. lau.
Welk een dag was liet, gi Sod Ik kan
er nog met zonder beven aan ïken en zelfs
Wanneer wij alles goed beschouwen
en de klaagtoonrn aanhooren, die
allerhoge gesiaakt worden, dan zou
men onwillekeurig tot de overtuiging
komen, dat de inrichting van ons
wereldje tegenwoordig in het geheel
niet meer deugt.
De mensehen hebben het althans lang
niet naar den zin en een oprecht
gelukkig mensch is haast onvindbaar.
Tiouwens deze laatsten m aren vroe
ger al even zeldzaam, indien het ten
minsto waar is. mat in een oud
Oosterse!) sprookje vermeld wordt:
Een zieke koning bad don raad ge
kregen, dat hij alleen dan kon genezen
als hij bat hemd van een gelukkig
mensch aantrok.
Terstond daarop (ogen zijne dienaren
op weg, om zoo iemand le zoeken.
Dat was echter lang geen gemakke-
tot op den dap van heden, gebeurt net dikwijls
dat ik mijzelf afvraag, of ik niet de speelbal
ben geweest van een hoozen droom.
Ik-laas, neen, bet was geen droom. Mijne
vergrijsde haren, zij werden zilverwit in
één enkelen nacht. herinneren mij slechts
al te levendig aan de vreesclyke werkelijk
heid.
Ik tolde de u-en. do minuten.
I-der oogetiblik bekeek ik, op d''ii stnfligéïi
stoel bij de tafel gezeten, mijn hoi Inge. Elk
dier uren had voor mij den duur écuer eeuw.
Daaibij begon honger en dorst mij op de
vréeseljjkste wijze te kwellen.
Zou de kat nog terug komen
En indien zij kwam, zou dan mijn plan nog
gelukken
Deze twee vragen verdrongen den geheelen
dag allo andere gt-d ichten uit mijn brein on
veroorzaakten mij doodsangsten.
Togen het einde van den middag, toen ik
het («slissende oogei.blik gekomen neht'e
underdo ik de canapé, waarop do doode al
sedert by na een halve eeuw rustte.
Over al mijne leden bevend knielde ik voor
bet lijk neder.
Vergeef mij. zoo sprak ik. ik. alsof zij
mij hnd kunnen hoeren, vut geef mij wat ik
ga doen.
En vol eerbied dat tot mummie geworden
lichaam optillende, bracht ik het naar de
andere zijde der g'ot.
Daarna tot de waggelende canajé terug-
keerende, ging ik or omzichtig op liggen, de
plaats innemende waar te voren liet lijk had
gerust; liet ho<>fd dezelfde houding gevende
als het hare; de armen uitstrekkende gelijk
lijke taak, want ieder mensch had hot
een of ander te klagen.
Na lang zoeken en veel teleurstellin
gen werd eindelijk een man gevonden,
die beweerde volmaakt gelukkig te zijn.
Onmiddellijk werd hem verzocht otn
zijn hemd to willen afstaan ten behoeve
▼an den zieken koning.
En wat bleek toen X
Dat onze gelukkige man niet eens
een hemd aan had
1 egenwoordig is echter het klagen
geheel in de mode.
Richt de ooren waarheen gij wilt,
ovoral klinkt u het koor der klaagliede
ren tegen.
De werklieden in elk beroep betoogen
dat hun loon te laag, hun werktijd te
.lang is, en dringen aan op eene wette
lijke regeling van een minimum loon cu
maximum werktijd.
De patroons klagen, dat er mets
meer te verdienen valt; do bestellingen
worden tol het noodzakelijkste beperkt,
bij openbare aanbestedingen haalt do
concurrentie al het vet van den ketel,
tei wijl hel pOi'soih 'c vcis hooge*4
eischen c-n integendeel minder wil
uitvoeren.
De boerenstand klaagt steen en been
over de lage vceprijzen, de hooge belas
tingen en tie geringe opurengst van den
grond.
Het loven van den landman heeft al
zijne bekoorlijkheid verloren.
De pachters weten niet hoo zij op
don vervaldag hunne pachtpenningeu bij
elkander zullen krijgen, daar zij hunne
producten legen bespottelijk lage prijzen
van de hand moeten doen.
Landeigenaars klagen dat zij geen
pachten kunnen bedingen, die geevon-
redigd zijn aan een dragelijke rente van
de w aarde hunner bezittingen.
De neringdoende stand heeft het
de bare uitgestrekt waren geweest, oü in de
bandon zotgvuldig een zakdoek verbergende.
Kortom, ik was van plan om de kat te
vangen, en daar ik giste,'vdat zij de gewoonte
bad otn iederen dag eenige oogonblikken bij
bet lijk te vertoeven, was liet boste middel
dat ik een tijd lang de plaats van do duodo
innam.
Wanneer ik liet dior eenmaal in banden bad
dan bestond er misscbioti gelegenheid, om een
briefje of een ander koyteeken van mij bui'en
den kerker te brengen. '*C*
Aldus gereed zijnde, wachtte ik af. Dé>
onzekerheid duurde lang, telkens afgewisseld
door flikkeringen van hoop en aanvallen van
vertwijfeling.
Ten laatste ontstond er eene kleine bewe
ging bij het luchtgat.
Evenals den vorigen avond zag ik een paar
vurige oogen schitteren en gleed de poes met
dezelfde lenigheid naar beneden.
MeD een enkelen sprong zat zij op mijn
schoot, m iar bemerkte aanstonds de verande
ring en kroop terug 0111 te vluehten.
Doch ik bad haar reeds vastgegrepen, on
terwijl zij ziel: poogde lós te worstel m, mij
bijlende en met hare klauwen mijne handen -
en mijn gelaat openkrabbende, slaagde ik er
in, mijn zakdoek 0111 haar hals te binden. Op
dio zakdoek was met roodgeboiduurde letters
mijn naam vermeld.
Daarop gaf ik de vrijheid weder aan do
kat. die niet woeste sprongen naar de rots*
s. he'ijlde, waardoor zij verdween.
Dat was dus gelukt, doch Ime zou het nu
verder all -open
Slut volgt.
~~7rr~r—ri ■BrrsaaJSis
J t*AINTlKKDRAI.' i
DER
