streken. KI ESCHHEID. - TERDV JANUARI 1895. ZESTIENDE JAARGANG. No. 2 Abonnementsprijs per kwartaal. 50 c. voor Vkkiïay franco per post voor het buitenland afzonderlijke nummers 85 e. 6 c. Prijs der Advertentiën: ran 15 regels 30 c. elke regel meer 6 c. groote letters en vignetten naar plaatsruimte. Adve: tenticn, 3raaal geplaatst, worden 2maal berekend. L. A. SASSEN". Deze Courant verschijnt iederen Zaterdag. dvertontien of Ingezonden .£ik Stukken gelieve men 's Vrij- ''^ËSSdags vóór 2 uur 's middags va bezorgen aan het Eureau van Peel en Maas"" te Venray. Stol. In con u bekend gezin wordt bet geluk dos huwelijks verduisterd door ■ern wolk, een gebrek aan overeen stemming, een misverstand. I)e wijs heid der wereld zal u zoggen dat het raadzaam is u daar niet mede te be moeien: hot privaallevon is ontoegan kelijk voor ongewijde blikken. Zeer waar, doch gij hebt daar geen vrede tneo. Die man en dio vrouw zijn uw achting ten volle waard, zij zijn uw vrienden en zielsgaaine zoudt gij iets villen toebrengen om voor oudergang te behoeden wat dreigt verloren te gaan. Welnu als wezenlijk de begeerte om nuttig to zijn, zonder «enigo bijgedachte van ijdelhcid of meerderheids vertoog uw «enigo drijfveer is, volg dan dien drang des gemoeds, laat u niet weerhouden door de vrees, voor be moeiziek te worden aangezien. Maar weet ook dat het geen lichte taak is, die gij uzolven hebt opgelegdeen enkel ondoordacht woord, niet inge geten door de uiterste kiesclikeid kan de zaak voor goed bedorven, u het dool geheel doen missen, de verwij- doring nog grooler maken dan gij haar bij uw eerste optreden gevonden hebt. feuilleton. HET BEELD van dan Klompenmaker. i. i. lines Klnmp wns de bekwaamste werkman van Sieinbach con klom dorpje in de Vogezen aan den zoom van liet pronto woud gelegen. Niemand kon con Sierlijker kromming, een bovalliger luikje, con keuriger spits aan de klompen geven, die door het schooiie geslacht uil don om tuk nis weg gegrepen werden en de brave klompenmaker zat nooit ledig. Zijn dood was een algcmecue touw zoowel vuor zijne cliënten als voor de vakverueiiiging waarvan hij do eer en de roem was. Na hein op nel kerkhof van den berg de laatste eer bewezen, een laatst vaarwel toogeroepuii te hebben, vergaderden de oudste giMebroeders om gemeenschappelijk raad te heulen. want Hans het een weesje van tien jaren zonder middelen ach Ol*. Hoe do ov rlcdotie, dio zulke goede dagen beleef Ie, Het goctt s'uivet' na? Was Hans. dan een inensch dio met d<-ugdc? Neen, maar hij was geheel haft cn ziel vuor zijn kleinen Frans. Van af do wieg luid hel kind zijne moeder verloren, maar haar hart was zonder twijfel overgegaan in dat des vaders, want de tcederste moeder kou niet meer liefde voor haar kind hehbeo dan deze vlijtige werkman voor zijn zouu.' Toen Krans nog zeer klein was, was hij go- vallen en dam door altijd kreupel gebleven. Dit ongemak vnn mank te loepen, dat vooral niet graag ge/.ion wordt bij landlieden, die meer op lichaamsterkte dan op geestesgaven letten, maakte hom nog dierbaarder bij zijn Wij hebben armoezorgen gekend en kennen ze nog, die bijna met een kinderlijke teergevoeligheid zich het lot hunner verpleegden aantrokken, met een hartelijke belangstelling informeerden naar alle omstandigheden en het dan deden voorkomen alsof men hun eer. dienst bewees mot liet aannemen der aangeboden bulp. In die wijze van behandeling werd de warmte gevoeld van de toegereikte broederhand; de stugheid die de worsteling tegen het ongeluk vaak doet ontstaan, versmolt onder de wer king van de zonnestralen der liefde, liet is daarom zoo gewenscht, dat de opheffing der armoede meer en moer worde een invidueele arbeid, waarin het mensclienhart zich in al zijn rijkdom kan openbaren; dan gaat er van den verzorger een kracht uit, die nieuw loven wekt, en den moed doet wederkeeren, noodig om werk zaam te zijn aan e:gen redding. Qc- wenscht ook, dat vooral vrouwen zich wijden aan dat grootsche werk; in doortastend handeion, waar 't noodig is, en ieder, die ooit dat terrein heeft betreden weet, dat zulks dik wijls het geval is, staan zij bij mannen volstrekt niet achter, terwijl haar aangeboren gevoel van kiesch- hoid haar dikwijls een weg zal doen vinden naar het hart, dat voor min der fijngevoeligen ontoegankelijk was gebleven. Indien wij nu het feit moeten con- stateoren dat de invloed jan den eenen mensch of den anderen dikwijls veel te wcnschen overlaat, dan mag wel als de voornaamste oorzaak wor- vador, die zonder ophouden werkte cn zwoegde om den armen onterfden alle mogelijke ge noegens, alle vreugd le schenken, die zijn droevige» toestand zouden vergoeden. Daar hij zeer zwak en tenger was mengde de jongen zich nooit in het spel zijner makkers maar zat uren achtereen hij de werkbank zijns vaders, en met veel belangstelling keek hij hem aan ais deze kapte, snoeide en klotste on de brave vader gevoelde vermoeienis noch afmatting zoolang de zachte blik van zijn kind op hem gericht bleef. "Wees maar stil, kleino zeide Hij dikwijls als hij mot zijne vereelte baud door do blonde lokkon van zijn zfon streek, ik zal zoo lang ais gij liet nog niet lo 'dig hebt, werken." Om moer to verdienen spande de zorgvolle klompenmaker nog een tweede koord op zijn boog. Gelijk de voehocders der Alpon, wist ook hij honderden schoone zaken inet zijn mes te vervaardigen. Dit talent wilde hij benutten en begon beeldjes van heiligen te snijden, die hij d.iama beproefde to verkoopen. Maar de beeldhouwer had minder succes dan de klom- ponmukor. -Waarom zijn tijd met die bon - zelarijen verknoeien als men een goed ambacht kent.1' zc-ido de goede lieden, die do werke- lijko waai de va» Kloraps werk niet wistou to wasrdeerön. Manr ofschoon hij hierdoor geraakt was, liet tiaus hen spreken en ging niettemin voort beeldjes to beitelou die hij in da stad wist to verkoopen; cn als men hem dan gekscherend vroeg, wat hij verdiende, bepaalde hij zicli met te zeggen -Wie leeft zal zien," en do ondervrageis gingen schouderophalend verder. Maar Hans had loch eon bewonderaar nl. zijn zoon. -Wat is dat mooi. vader! wat is dat mooi!" zoidc het ziekelijke kind terwijl he. do handjes ineensloeg, wanneer hij onder liet beitelen van den kunstenaar zag hoe dat lompo stuk hout den yoiiu jan een engel met uitge- den aangemerkt, dat het ;..iti de noo- dige kieschheid heeft on broken, en moeten we wel tot bes uit komen, dat de aankweeking dier eigenschap niet gemakkelijk is. Schijnbaar is dat ook oo. In den regel treft men haar hef meest aan bij hem, die zelf geleden hebben en door dat lijden niet verbitterd zijn, slechts een golouterde zie! voelt diep en innig, gelijk een onbevlekt spiegel glas liet zuiverst een beeld weerkaatst. Op die innerlijke zuivering komt het op aan. De reinen van hart zijn de overwinnaars der wereld. Ilot groolc geheim is, dat man zich geheel en al in de plaats weet te stellen van den persoon wiens hand men grijpen, wiens hart men ver meesteren wil. Zijn leven moet een deel van het onze wordon, zijn zode-' lijk wezen moet men begrijpen. Niet begrijpen. Niet als een vreemde bo- hoort men hem te gemoel le treden hij moet tot hut bewustzijn komen van con verwantschap, dj e onafhan kelijk is van alle verscMl in maat schappelijke positie en vi^tiuid olijke ontwikkeling. Wie het' hoogst staat, dien zal het ook 't. minst 'moeielijk vallen af te dalen tot den broeder om hem vervolgens tot zich op te hef fen. In het woordenboek dor ware vroomheid komt een prachtige uit drukking voor: dienende liefdo. Zij staat tegenover het wereldsch egoïsme als het licht tegenover do duisternis. Fijn als het herfstrag dat in do luiiit zjvoeft is haar gevoel en waar zij do hand legt op een wonde, lost strekte vleugelen of run een Moodergodsbeold aannam. Onder el deze beelden had een vooral het kind in verrukking gebracht; liet steldo eone maagd voor mot eou zacht glimlachje om do lippen en een blik stralend van vuur... -Dat is mijne moeder," liep de kleine wees uit. »Goed, zcide do vader, ik zal liet u geven, want hij was zeer gevoelig voor die ongo- kunstelde uitdrukking van zijn zoon; "bewaar dat altijd, lieve kleine, en vergeet nooit 's morgens en 's avonds or voor te Hidden liet zal uw schoonste erfdeel zijn." Hot arme kind mocht geen ander moer Heb ben. Op zekeren morgen toen hij zich weer aan het werk wilde zetten, liet Hans plotseling liet werktuig uit d9 hand los en zakte op den grond ineen. Ilij was dood... «Wat zoude er nu van den wees komen Deze vraag opporde rno» m de forgadoriug. -Luister,* zeido meester Giel, oen der voornaamste van het werk, -Haas was oen good gezel, mot open hart on handen, misschien tc open. Er mag niet gezegd wordon dat de zoon van don boston klompenmaker van onze stroek goen dak hebho waaronder Hij zijn hoofd kan ter i usto leggenwy allen zijn wel niet rijk, en ofschoon oen mond meer of min der modi) eten wel niet veel to heteekenen hcelr, telt die mee, als men iceds gelijk gij nllon. een kleiu dozijn van dio kleine bengels hoeft, dic-airn gr.nsi-licn dag honger bobben. Ik voor my. I-eb sledes eene dochter en daarom bied ik mij aan mij mot dezen kleinen wees to belasten, ik zal hein ons ambacht Jecren en met Gods hulp hoop ik dat hij een meester in zijn vak words gdijk zyn vader." Alle» juichten bij de edelmoedigheid van Giel en zonder verder nam hij den armen wees n.ede naar Huis. Krans was nog nooit buiten zijn dorp go- woest. Zijn nieuwe meester woonde in het de pijn zich op in de hemelsche ge waarwording van het heilig mede- dooien. Dienende liefde, zij is de sleutel die alle hartin opent, zij is de parel van onschatbare waarde, met welke men het edelste, dat hier beneden te vinden is, kan koopen. Vocdp.rranlsocii en vocderiiidcn. Bij koeien'? Bij do herkauwers worden zeer ver schillende Yoodertijden gehouden, om dat het de gewoonte is dio hier" het ge tal bepaalt. Er zijn er die driemaal per dag voeren, maar er zijn er ook die het zevenmaal doen. Allo halm- en blad voeder moet ill drie a vier keeren per dag gegeven werden, zooveel mo gelijk na gelijke tijdruimte. Wil men bovendien nog gebruik maken van krachtvoor, van wortel- of knolgewas sen dan komen er natuurlijk nog een paar voedertijden bij. Maakt men veel gebruik 'in'd'ön stal".an/vloöïbdxHr-r-Q-Stk sel spoeling dan zijn natuurlijk vier ranrsoenen por dag evenmin vol doendo. Waar men zich hier aan twee voe dertijden houdt, daar legt men na tuurlijk het voor in drie of vier por ties voor, minstens een half uur na mokaar. Zeer omvangrijk voer geeft, men bij groote porties maar in twee a drie malen. Het blijft lang in de maag en eischt 'een rustig herkauwen. Alle andere Yoedcrmiddekn, die niet woud, waarvan do liuoge hoornen mot hnnne goolwoidemle bladeren nauwelijks den grijzen hemel lioten zion. De plechtige stille der na tuur werd zelfs niet gestoord door het gcruisch van hunnen gang, daar dit door een dik tapijt van mos verstikt werd. Dit alles vermeerderde nog do droefheid van den kleinen wees. Zijne kleine hand in dio van zijn beschermer hou dend maakte hij groote stappen om hem te volger., maar bij gevoelde zich zeer vermoeid, afgemat cn verlaten. Eindelijk verscheen eensklaps achter een gordijn van gioen eene uitgestrekte opene plaats, met een lachend huisje in hot midden. Een hond blafte en op dit Lceken kwam een aanvallig meisje op meester Giel toesnellen, terwijl hel riep: -Vader, daar is vader!" Frans keek haar heel vorbhift aan. Lieflijker kind zag men nooit. Hare bruine haren violen in weelderige krullen op naar voorhoofd terug en dekten half twee zwarte oogjes die schitterden van ondeugd, en hare gchcela kleine gestalte dt ukte eene levendig heid uit, die tegelijk verlokte en behaagde. Zij vloog den goeden roan em den nnls, maar toen hij haar o» strengen toon zeide -Kijk, dit is de zoon van Hans; een klein broertje dat ik u heb medegebracht," toen nam ham* gelaat eene ernstige uitdrukking aan, en hare kleine liund naar den wees uitstrekkende zeide ze «ik zal veel van u houden." II. Frans, die door zijn vader erg bedorven en vertroeteld was, voelde iu den beginne groot heimwee en kon zich in z;jn nieuw vaderland maar slecht gewennen. Moester Giel was een der voornaamsten van zijn ambacht, niet gelijk Hans, door fijn cn sierIijk werk, maar doordien hij vele af nemers had en er vele werklieden op nu kou houden. herkauwd worden en dus de maas- gauw weet* verlaten, moetin dikwijls gegeven worden en steeds bij klein*: porties gelijk. Bij varkens: Varkens krijgen gewoonlijk drie j keer per dag eten, hoewel viermaal niet uitgesloten is. Jongen varkens, zoogenden moeders en meslzwijnen geeft rnen niot zelden vijfmaal per dag wat voeder. Kleine poities zijn hier vooral aan te bevelen om den eetlust te onderhouden cn om overlading van de maag le voorkomen. Iloe men evenwel ook moge voeien, het komt er vooral op aan dat men zich streng houdt aan da eenmaal aange nomen orde. De verteringsorganen ge wennen daaraan en de maag werkt als een uurwerk. Voorts Iegge men nooit per maaltijd al het voer in eens voor, maar bij ge deelten. Neemt men deze voorzorg i in ae'nt, dan wordt een deel van n< voeder onsmakelijk gemaakt dooi '!eu adem der dieren en dat ded wórdt niet genuttigd of slechts mot lange i den. Vóór een tweede portie gegeven wor<If .moot de eerste verbruik'. Ook denke men er aan, dat na het eten rust noodig is voor de vertering. Geloop tusschentijds iu den stal komt niet te pas, Kan er niet gerust worden bij werkpaarden b.v. dan eische men na den maaltijd in eens niet te veel krachtsinspanning; bet is toch een dwaling te geloovcn, dat beweging c!c vertering bevordert. Vooral is een vol strekte rust voor de herkauwers van veel belang, omdat herkauwen evenzeer Frans zou een der hosten geworden zijn als Hij niet zoo buitenga voou la ngzaam \\n.«- gewccst, wat da: i vandaan kwam dal hij .-lies met d9 nauwkeurigste zorg uitvoerde, waar door Lij zeer afstak bij zijno gezellen, die ware werkezels waren. Hij had namelijk goeden kunstsmaak van zijn vader geërfd n daarom slootte hem dit grove werk 'egeu ei- borst. IIij verborg dit echter met zorg en gaf zich alle moeite om beter te doen, ten ei».;* zoo zijn weldoener voor zijne liefde te be* loonen. Wat echter het ergste was, zijne ziekte maakte hein onhandig en voor duizend kleine zaken onbekwaamdaardoor kwam liet d.;t de plagerijen zijner makkers, die wel een goed hart maar een ruwe borst hadden, hem dik wijls heele tranen doden storten. Gelukkig had het arme kind eene be schermster eu eene vriendin, dio hem in .".1 zijn leed. in al zijne ellende tioosite. namelijk het dochtertje van meester Giel. t ie Jieai hij zijn aankomst met zoo van vreugde stralend gezicht vei scheen en sinds zyn goede bew aar engel geworden was. Susa was zeven jaar cn had o->k pel, Frans geen moedor meer; haar vader, die e afgod van haar maakte, streefde haar iu na- tegenhij het haar heer en meesiei in l ui- Het gevolg hiervan was dal zij slecht pen.n werd opgevoed; zij was grillig, eigt-n/.ir.nig en reeds ook nl ven leeije behaagziek, en maakte de werklieden en ook den ouden Giel soms razend, maar door laar goed hart en aardigheden wist zij l aie fouten altijd weer goed te maken, zoodat niemand haar eo; ig kwaad kon doen. WorcU vervolgd.

Peel en Maas | 1895 | | pagina 1