Het PLEEGKIND,
ZATERDAG 13 JUNI 1891.
TWAALFDE JAARGANG
No. 24
Uitgever:
W. VAN DEN MUNCKHOF-Sasscn.
Deze Courant verschijnt iedercn Zaterdag.
Feuilleton.
Wanneer het tijd is, om het
gras te maaien.
Stand der Maan.
N.M. 5* Vrijdag E.K. 13 Zaterdag V.M. 21 Zondag L.K. 27* Zaterdag.
Stand dei* Zon.
1, 11.21, Juni op 2.53; 3,47; 3.46; v/m.; onder 8.2; 8.11; 3.10; n/m.
Abonnementsprijs per kwartaal,
roor Vhhray 50 c.
franco per post 65 c.
▼oor het buitonland 85 c.
afzonderlijke nurnmerB 6 c.
Prijs der Advertentién:
▼an I5 regels 80 c.
elke regel meer 6 e.
groote letters en rignetten naar plaatsruimte.
Advertentiea, 3maal geplaatst, worden 2maai berekend.
AdvertentlSn of Ingezonden
Stukken gelieve men Vrijdag
vóór 2 uur 's-middags te be
zorgen aan het Bureau nPeel en
Maas" te Venray.
De Paus was vroeger Souverein
van Rome, van de Romagna's, de
Campagna, de Marken, kortom van
de Kerkelijke provinciën, die eene
bevolking hadden van 3,121,668 in
woners. Het bezit dier Staten was op
de zekerste eigendoms titels gegrond.
Pepijn do Korte, Karei de Groote,
Lodewjjk de Vrome, Hendrik III
keizer van Duitsckland, Gravin Ma
thilde schonken in den loop der tij
den geheele landstreken aan den H.
Stoel, die het «erfgoed van den H.
Petrus uitmaakten." Al die schen
kingen werden verschillende keeren
door de Mogendheden, zelfs nog in
1801 en 1815 bij plechtige verdra
gen erkend en bekrachtigd.
Sinds 10 eeuwen verkeerde de Paus in
het wettig bezit van een grondgebied,
Hein door eer,e bijzondere beschikking
der Goddelijke Voorzienigheid geschon
ken, opdat Hij do veelvuldige bedienin
gen van zijn H. ambt in volle vrijheid
en onafhankelijkheid van alle vorsten,
koningen, keizers, republikeinen, enz.
zou kunnen uitoefenen.
Maar juist daarom ook besloot de
vrijmetselarij, verbonden met het libe
ralisme en de revolutie den II. Vader
van zijne tijdelijke macht te berooven,
ten einde des te beter zijn geestelijk ge
zag te kunnen vernietigen. Üe hoofden
en handhangers der Italiaansche revo
lutie, zooais: Mazzini. Garibaldi, Ca-
vour, Napoleon III en tutti quanti, be
raamde plannen, smeedden komplottpn
7.
Alzoo kwamen zij in hun vaderland, België,
terug, van alle vroegere vrienden en kennis
sen om het zeerst met voorkomendheid beje
gend, maar nog meer van de talrijke armen,
welke ruimschoots schadeloos gesteld werden
voor den tijd, dat zij de liefdegaven van den
lieer Verdenne grootendeels hadden moeten
ontberen. Maar het eenmaal opgevat plan
■werd daarom niet opgegeven, en eer het voor
jaar aanbrak, was de heer Verdenne te Ant
werpen gevesiigd.
Drie jaren verliepen alzoo onder du genoe
gens van liet huiselijk leven, iu de uitoefening
van goede werken en de vergetelheid dei-
wereld, eene vergetelheid, die Agnes en hare
moeder des te aangenamer was, wijl zij zoo
doende hunne sekoone deugden voor aller oog
konden verbergen.
Kvenwel bleven zij niet onopgemerkt.
Agnes, reeds op een huwbaren leeftijd ge
komen, bemind om hare innemendheid, maar
nog meer door hare deugdon, had in korten
tijd reeds drie aanzoeken om hare hand gehad,
dio zij echter allen weigerde; zij voelde zich
nog te jong om de lasten van dun huwelijken-
staat te aanvaarden, en daarenboven verlang
den de drie andere huisgenooten gce.i ander
£eluk-, het vooruitzicht van sciitidmg stemde
de anderen tot droefenis.
stortten strooraeu van laster over het
Pausdom uit; bereidden het verraad
voor, namen hunne maatregelen, om de
Italiaansche revolutie langzaam maar
zeker in het bezit van de Pauselijke
Staten en de stad Rome te stellen.
Men vindt in de geschiedenis geen
voorbeeld van schandelijker lastering,
snooder verraad, hemeltergender eed
breuk, helscher sluwheid, afschuwe
lijker trouweloosheid, wraakroepende!*
rechtsverkrachtiging dan die, waaraan
de vijanden van den II. Stoel zich in de
laatste helft der 19o eeuw schuldig ge
maakt hebben.
Mazzini de beruchte samenzweerder
koos Garibaldi uit, om den aanval op
de Pauselijke provinciën te beginnen,
en riep der Italiaansche jongelingschap
toe: volgt hem! Velen trokken het
roode hemd aan en volgden den vrij
buiter, die hen sprak van het vaderland,
van Rome, het hart van Italië. Rome is
uwe hoofdstad, zoo zeide hijzonder
Rome hebt gij geen vaderland, want
daar is liet heiligdom van ons volk.
Rome is het hart, de tempel, het palla
dium der natie; vallen moet het Rome
der Pausen, zooals het Rome der Ce-
sars is gevallen, en het Rome der vol
keren moet zijne plaats innemen. Ver
nietigt dan de huurlingen des Pausen,
en weest vrij; vrij als uwe Alpenlucht,
als de koelte uwer zeeën, vrij om te
leven en te sterven voor het vaderland.
«Rome ol de dood" klonk nu door ge
heel Iialie; de revolutie brulde over het
geheele schiereiland totdat zij eindelijk
in 1870, een helschen triomf vierde,
toen de troepen van Victor Emmanuel
bres schoten in de wallen der H. Stad,
bij de porta Pia en Rome overweldig
den.
De goddeloosheid had gezegevierd;
het geweld overwon het recht. Petrus
Opvolger viel in de handen zijner vijan-
VIII.
I>E BRIEF.
Niets op deze wereld is echter bestendiger
dan de onbestendigheidalles is onderworpen
a m bet, bestuur eens Alwetenden Gods, die
voor- en tegenspoed op zijn tijd zeudt
Zoo kwam er ook oen keer in liet geluk
van de familie Verdenne.
Een lichte ongesteldheid van den heer des
huizes had tot eene zwaardere aanleiding ge
geven. en het was zijne afnemende gezondheid,
die eiken dag de levendigste deelneming aan
zijne vrouw en dochter inboezemde. Geduren
de eenigeii tijd bleef hij nog in alles de ge
woonten van hot huis volgen, ontving nu en
dan zijne vrienden, gebruikte aan tafel het
middagmaal, maar allengs werd hein dit te
moeilijk, en weldra moest hij een en ander
opgeven. Dit maakte beider ongerustheid
gaande. Daarbij kwam, dat de eene haar ge
voelen niet aan de andere kenbaar wilde
maken. God was slechts haar beider vertrou
weling. God alleen hoorde de gebeden, voor
zijn hei stel opgezonden, en zag de tranen, in
de stilte van den nacht geschreid.
Het lijden bleef echter weerstand bieden
nar. do pogingen van de wetenschap; liet
oogenblik was weldra aangebroken, waarop
hij zyno kamer niet meer kon verlaten, en
het bed moest houden; niemand stelde zich
dan ook gerust over den afloop der ziekte,
en hij zelf vooral had geene droombeelden
meer over den gang der wereldsehe zaken,
llij onderwierp zicii aan den wil van den He
melbollen Vader zooals een Christen betaamt.
Hij ontving dan de ii. Teerspijze, en gesterkt
den. Met Vaticaan werd eene gevange
nis, het Quirinaal de verblijfplaats van
een koning die den Paus in naam der
revolutie moest bewaken,
Met de inneming van Rome heeft de
revolutie gevierd, en groote macht ver
worven voor de toekomst. Alle regeerin
gen zijn onvast en onduurzaam gewor
den, en voor ieder ontwikkeld man, die
de gebeurtenissen van onzen tijd gade
slaat, is het dan ook duidelijk, hoe de
vreeselijke verwarring op politiek en
sociaal gebied met den dag toeneemt
Van af het oogenblik dat de zege
vierende revolutie Rome is binnenge
trokken, heerscht er geen rust noch
vrede meer in Italië en Europa. Al
gemeen begint men in Italië, zoowel
als buiten te erkennen, dat de toe
stand van den Paus te Rome onhoud
baar is: zelfs sommige Italiaansche
liberale bladen vergen, dat men Ro
me aan den H. Vari'-r teruggeve, en
achter de Romeinse! Quaestie op dio
wijze volkomen opg- ostdan, zij ver
gissen zich: eene 3 Jedige oplossing
volgt slechts wanm^Lalië het Quiri
naal en de stad Rome niet alleen,
maar elle provinciën aan den reeht-
matigen eigenaar teruggeeft.
Eer zulks zal gebeuren, heeft de lf.
Vader waarschijnlijk nog veel te ver
duren. Nu is Hij nauwelijks nog veilig
in het Vaticaan; het hosanna der revo
lutie weergalmt tot onder de vensters
zijner gevangenis; triomfliederen, uit
de hei gestegen, rollen door de straten
van Rome, waar de Paus niet kan ver
schijnen zonder beledigd en ontcerd te
worden door het geboefte dat uit alle
landstreken van het schiereiland op
kosten van het Italiaansche gouverne
ment naar Rome gestroomd is. De ge
heiligde persoon des Pausen, zijne re
geering, zijne waardigheid worden
dagelijks door de revolutionaire pers
door die hemelsche spijs, zag hij met levendig
verlangen zijn uiteinde te gemoet, als ware
hij gereed, tot zijn Schepper op te gaan.
Eéue gedachte evenwel beangstigde hem,
te meer daar hij gaarne de uitvoering er van
verlangde, en deze alleen aan zijne dochter
kon mededeelcn. En hiertoe vond hij de ge
legenheid maar niet; immers zijne vrouw en
dochter verlieten hem geen oogenblik meer,
als gevoelden zij de waarde van elke minuut
van zijn leven, dat weljra zou eindigen.
Na een rustigen nacht dooi gebracht te heb
ben, verzocht hij des morgens aan zijne vrouw,
of zij ter zijner intentie naar de H. Mis wilde
gaan; middelerwijl zou Agues bij hom blijven
en hem verzorgen.
Mevrouw aarzelde ochter.
«Gij kunt geiuct gaan. Agnes zal bij
mij blijven. Ga dan voor liet genadebeeld van
de H. Maagd, en bid daar voor ons. Onze ge
dachten zullen bij de uwen zijn; herhaal daar
de litanie, die wij zoo dikwijls tot de Bedrukte
Moeder hebben opgezonden, als wederwaar
digheden ons trofl'eu."
Tranen liepen haar langs de wangen, toen
Bcrtha aan vervlogene tijden dacht. -Gij
wilt het," sprak zij. »ik ga 011 zal aan Mana
om horstel of uwe zaligheid vragen."
-Doe dat," antwoordde hy glimlachende.
Z«j ging. en weldra hoorde men het rollen
van een rijtuig, dat zich verwijderde.
Toen riep hij Agnes, en deed haar aan het
hoofdeinde van zijn ledikant zitten, beschouw
de haar met eene buitengewone vriendelijk
heid, en na hare hand in de zijne genomen te
hebben, begon hij
-Mijn kind, ik heb u willen sprekon, en
verguisd.
Zoo kan het niet blijven: eene ver
andering moot er koimn; de nood is
ten top gestegen: en wio weet wat er in
is aantocht? Eene lang verwachte zege
praal of noggrooter verdrukking?
Wat er ook geschiede, de 11. Vader
is onwankelbaar in zijn vertrouwen op
God en zijne katholieke kinderen. Van
God verwacht hij redding uit alle geva
ren, van de katholieken hulp en onder
steuning in den nood der Kerk.
Bij Leo geene wankelmoedigheid,
geen bange vrees voor de toekomst. Hij
leeft in de overtuiging, dat «hoe hoo-
ger de nood is, des te nader de bevrij
ding, hoe verschrikkelijker de schijn
bare nederlaag, des te heerlijker de
zekere triomf'. Ik ben met u tot aan het
einde der eeuwen. De poorten der hel
zullen Haar (de Kerk) niet overweldigen.
Wanneer moet het gras voor den
hooioogst gemaaid worden?
Ziedaar een ooge n schijn lijk eenvou
dige vraag; ja, en toch zal ze zeer zeker
door veel boeren verkeerd worden he
antwoord, want in acht van de tien keer
zal het heeten; als er zooveel mogelijk
gras op het land staat. Evenwel zij, die
dat ineenen, hebben het glad mis, want
ze letten alleen op do quantiteit gras en
houden geen rekening met zijn qualiteit.
Toch is aan do laatste veel gelegen,
gelijk bij eenig nadenken gemakkelijk
is te begrijpen.
Wé zijn ten platten lande nu in den
radijsjes en over een poosjes in den mci-
knollefjestijd. Heerlijk zoo'n radijsje en
zoo'n knolletje en geen wonder waarlijk
beide zijn doortrokken met een inalsch
sap, reden waarom, als't moest, men
er niet tegen op zou zien zelfs een groen
u mijn laatsten wil doen weten. Ik voel, dat
ik sterven ga. Gij zult orer mijn dood be
droefd zijn, dat begrijp ik, maar een hoogere
hoop ondersteune u. Wij zullen niet altijd
gescheiden blijven; ik laat aau de aarde wel
een bederfelijk deel, het lichaam, dat nu lijdt
en strijdt; maar hetgene u blijft beminnen en
niet zal sterven, mijne ziel, ga u voor in de
gewesten der gelukzalige eeuwigheid 1 Ik
sterf, op Jezus Christus ver trouwende, die,
gelijk Hij zelf gezegd heefr, de Opstanding en
het Leven is. Ik geef u aan Jezus over; Hij
zal uw vader, uw vriend en erfdeel zijn. Maar,
vóór ik sterven ga, heb ik u een belangrijk
geheim te openbaren 1"
llij zweeg, Agnes lag met haar hoofd op
het Russen van haren vader, dat zij wet hare
tranen bevochtigde; hij riclilto haar evenwel
op, kuste haar bleek voorhoofd, waarop de
droefheid stond uitgedrukt, en vervolgde;
-Mijn kind, hetgeen iR u nu te zeggen
heb. zal u bedroeven, ik weet het; maar toch
moet ik het u mededeelen de gerustheid van
mijne laatste oogenblikken zal er grootelijks
van afhangen. Welnu, geeft gij mij uwe toe
stemming, dat ik het u mededeole?"
Agues zag hem verwonderd aan.
-O vader," zeide zij, -doe volgons uw
verlangen. Ja, ik zal slechts luisteren en ge
hoorzamen."
Een teedere blik was het antwoord. Nu
ging hij voort;
-Mijn kind, mijne Agues, ik heb veel
van u gehouden, on evenwel zijt gij mijne
dochtermet."
Hij hield op. Agnes sra u-de hem aan, als.
wilde zij de woorden terughouden, die zijn
blaadje dier gewassen op te peuzelen.
In dien toestand zijn alle plantendeeloii
malsch en bevatten veel oiwitsteden,
waaruit, zooals bekond is, melk en
vleesch voor een groot deel moeten ge
vormd worden.
En zou jong gras juist daarom niet
zoo voedzaam zijn
Eenigen tijd later zijn bedoelde knol
letjes en hun stengels niet meer geniet
baar; ze zijn houtachtig geworden.
Maar waar is dan het sap gebleven
Wel, 't is er als zoodanig niot meer,
't is gemetarnorphosoerd tot zaad. Het
vloeibare sap is droog zaad gewor
den.
En dat dit workolijk zoo is, kun
nen wo ook bij onze gi aangewassen
zien. Als deze een voet boven den
grond staan, zijn zo een ware ver-
snappering voor 't vee, gesteld, dat
we dit eens wilden tracteercu. Lang
zamerhand groeit het koren en ten
laatste krijgt het aren, waarin zich
al meer en meer de zaden ontwik
kelen. Onophoudelijk trekken de sap
pen uit de stengels en de bladen naar
boven, naar de aren, want uit her.
dat is, uit die opslijgeude sappen,
moet het zaad. de tarwe- of de rog-
gekorrels gevormd worden.
De waarde van de plant verhuist
dus van beneden naar boven.
De stengel wordt dicmengovolgo
hard. Do ziel, zouden we kunnen
zeggen, is er uit en we hebben dan
ook met een geraamte, met atroo te
doen.
Zou het vee hiervan gretig happen
als te yoren in de saprijke stengels?
En kan 't er dan ook wel uien
door, de paarden door den winter
heen te brengen alleen met stroo,
zooals toch heden ten dage nog wol
geschiedt?
En kan 't er eveneens mee door,
mond sprak, ou brak toon in luid snikken uit.
Bedaar," vervolgdo hij, -uu deuk, dal gij
mijne dochter door loederue»d en auuueuiiug
zyl, al /.ijl gij het ook met door het bloed.
De tijd en de krachten ontbreken mij, Agnes;
dus, luister."
E11 nu verhaalde hij in het kort hare go-
schiedems bij Margarctha VVeilers, en van
het proces, tol hetwelk zij aanleiding had ge
geven, -Ik bekou het, do twijftl drong
in ij ti hart binnen: aldus echter met by my tie
vrouw, die elk bodrog uiiaunueuieiyk waande.
Hare ziel was te vod aan do uwe gehecht,
en bij scheiding was zij zeker bezweken. In
die moeilijke omstandigheden, vermeerderd
door hot lijden van uwe goede moeder, nam
ik het proces aan van do weduwe Wallers,
en ondui wierp my aau de uitspraak der wot,
fk kon toen mei juist over myuo eigen zaak
uordeclen; bovend.eu was de zaak my met
helder genoeg; de mogelijkheid, dat gy myno
dochter met waart, was met genoegzaam aan
getoond, en nu mijn eigen Kind verwoipen
op eene aanklacht, dut mocht ik mot. Ifot nuf
besliste in ons voordeel. Ik was meer dan ge
lukkig. omdat dit vonnis u aan ons waarborg-
de, en het geluk van mijne ariue vrouw ver
zekerde, Wy trokken naar Italië; gedurende
tien jaren smaakten wij daar een gejua, zoo-
als slechts weinig op ue/.c woreld gevonden
wordt; het was aan u, myno waarde dochter,
dat wij grootendeels het geluk iu daiikeu had
den, Wij keerden najJr België terug, en daar
was het. dat ik, ongeveer twee jaren later
een brief ontving, die mij licht gal' 111 de zaak
en mijne overtuiging ten volle vestigde.
Wqy'U venolyd,