HORSï en omstreken. Wij lie rijmeren LIEFDE EN PLICHT. Buitenland. ZATERDAG 24 NOVEMBER 18S8. NEGEND Uitgever: JAARGANG. No. 47. W. VAN DEN Ml1 Deze Courant versehiji ,Ckl!öF-Sassen. I iederen Zaterdag. Ecu koude waterstraal naai' üosl en Wesl. Belgie Frankrijk MAASE $tuiid dor .^laan. N.M. den 5® Maandag. E K. 10° Zaterdag. V.M. 18® Zondag. L.K. 26® Maandag Abonnementsprijs per kwartaal. voor Venray 50 c. franco per post 05 c. voor het buitenland 85 c. afzonderlijke nummers 6 c. PEEL. Stand (Ier %<m. 5, 10, 10, 22, 28 Oct. op 7.02, 7.12, 7.22, 7..'{3, 7.13; v m.; onder 4.24, 4.15, 4.0". 3.50. 3.53 nu Ingezonden Stukken of ^Ad verten tien gelieve men Vrijdag vóór 2 uur 's- micldags te bezorgen aan het Bureau wMaas en Peel" Venray. Onze geachte abonné's aan de door ons gemaakte bepalingen, dat zij gedurende ieder kwartaal een ad vertentie van 10 regels, voor slechts TWEE CENT per regel, en zij, die behoefte aan werk hebben, kosteloos hunne aanbie dingen of aanvrage om werk in ons blad kunnen plaatsen. Tevens verzoeken wij beleefd duidelijk naam en woonplaats op te geven. 't Is bekend dat vorst Bismarck, zooils bij meermalen in den Rijksdag verklaard heeft, banger is voor Frank rijk, dan voor Rusland, in zake de vredesverstoring. Hieruit laat zich süeidendat het kanzelierblad de »Nordd" de Franschen scherper op de vingers ziet, dan de Russen. Dat ook deze laatsten niet uit 't oog ver loren wordendaarvoor zorgen te gelijkertijd wel andere gouvernement bladen. Vandaar, dat heden het kan- zeliersblad Frankrijk aanvalt, terwijl do «Post" in veel zachteren vorm zich tegen de deelneming van 't Duilsche kapitaal aan de nieuwe Russische lecning verzet. Het kanzeüersblad vaart heftig uit tegen de Fransohe regeering, wijl de "Rappel" in een artikel er op gewezen Feuilleton. Max reikte liet, haar over; één blik slechts en haar gelaat kleurde zich met een licht rood. Of het onwillekeurig of vel om andere beweegredenen was. kon men niet raden. Met eene ernstige uitdrukking zeide zij: »Waarom moet ik nu juist dit lied leeren, dat is immers eer aan de Moeder van den Messias?" «Hoe gevat zijt gij sprak Max haastig. Hij had niét verwacht, dat Sara den latijn- eclten tekst van liet lied zou verstaan, doch aanstonds voegde hij erbij: «Omdat gij nu zoo slim zijt, moet gij ook weten, dat Maria eene dochter uws volks is, daarom handelt gy niet verkeerd, als gij te barer eere een lied zingtprobeer het maar, het zal u zeker niet berouwen." «Als dat waarlijk zóó is, dan zal ik. aan uw verzoek voldoen, er steekt immers anders niets in; geef mij het lied maar en de noten er bij en kom dan naar liet klavier.'' Max wierp Carola een zegevierenden blik toe en de kinderen begaven zich naar de muziekkamer om do oefening te beginnen. Max speelde zijne leerlinge eerst het lied voor; daarna maakte hij eenige akkoorden als preludium en even als een zoet klokken gelui, klonk de zilveren stem des kinds, als had, dat 8000 Elsassers-Lotharingers tot het zoogenaamde vreemdenlegioen behooren en daarin eene wederleg ging der bewering beschouwde, dat het Frankforter verdrag hen als vijan den van Frankrijk zou bestempeld hebben. Men kan eenigszins verwon derd zijn, dat de »Nordd" dit kran ten-artikeltje zoo hoog opneemt, te meer omdat immers vorst Bismarck verklaard heeft niet veel waarde te i hechten aan gedrukt papierl)e*Nordd" tracht echter dit verwijt den kop in te drukken, door te zeggen, dat de minister Lockroy eigenaar is van 't opruiend blad en voegt er ten slotte aan toe: »dat de hedendaagsche Fran- sche regeering de opruiing ten strijde billijkt." Of het waar is?! Intusschen de noodzakelijkheid van deze gevolgtrekking zou dan bestaan, als 't bewezen was, dat Lockroy niet alleen, maar ook zijne collega's, de ministers, een handje in 't spel gehad hadden om 't opruiingsartikel de we reld in te zenden. Maar dit bewijs levert het kanzeüersblad niet. Zoo iets komt ons onvergeeflijk voor, want het is zeker dat ook vorst Bismarck niet de verantwoordelijkheid op zich® zou willen dragen, dit artikel in de »Nörd" zoo min als derzeier nota ingezonden te hebben. De »NordcT schijnt echter ten minste een voorge voel van de gewaagdheid barer ge volgtrekking te hebben gehad, althans zij verlangt geene tegen voorstellingen, welke immers in elk geval gerecht vaardigd waren, maar zij wil alleen't bewijs vaststellen ?>dat iedereen kunne inzien, op wien de schuld viele, bij aldien de vrede niet zou kunnen gehandhaafd worden." een smeekgebed der lijdende menschlieid lot de hooge Hemelkoningin. Max vergat de begeleiding en in Carola's oogen parelden tranen van aandoening. Zóó schoon had Sara nog nooit gezongen. Zeker, dat zou eene verrassing voor de oudei's zijn en tevens eene verheerlijking van den eersten dag dor Meimaand. Eindelijk brak de met ongeduld verbeide avond aan, wiens glanspunt het door Sara alleen gezongen -Salve Regina" was. De uitvoering was werkelijk glansrijk geslaagd; diep bewogen drukten Helmbuscli en zijne vrouw de kleine zangster aan het hart, doch wachtten zich wel om liunne gevoelens in woorden uit te drukken. Sara was alles weldra vergeten, doch daar entegen dacht zij dikweif met cone zekere teederheid aan haar, die Max als de grootste dochter haars volks genoemd had. Zij bemin de immers het groote, het schoone en het streven van den kinderlijken geest joeg daar heen om eenmaal groote daden uit te voeren, waarvan de nakomelingschap nog spreken zou. I11 het harte des kinds lag- een rijke schal verborgen, die .slechts de geheimzinnige aanraking van eene tooverroede behoefde. Of, en waar dit moest gebeuren, was voor eerst nog eon onopgelost raadsel van de toe komst,. Hoewel oogenschynlijk de opvoeding van Sara weinig moeielijklieden opleverde, ver loren llelmbusch en zijne vrouw toch geens zins hare gebreken uit 't oog, die haar te meer verontrustten, wijl zij den oppervlakkigen beschouwer veeleer als gebreken voorkwamen. Sara bpzat een medelijdend hart, hetgeen Prijs der A.d verten tiën: ▼an 15 rebels 30 c. olke regel meer 6 c. groote letter» en vignetten naai- plaat srnitnto. Advertontien, Smaal geplaatat, worden Smaal berekend. Als men inziet, lat het toch een scet' Abalikelende vret e zou zijn, welke tloor eene krantbem) king in getaar zou gebracht worde- en eerst door eeu herdruk der rddeutscheu" in breedere kringen verspreid en bekend werd, dan dient mei zich met recht af te vragen, waaroit het kanzeüers blad van elk Franscl opruiingsarlikcl zoo naarstig nota ne sint? In de laatste maanden heeft de »N .rddeutsche" veel zulke artikeltjes ten leste gegeven, en men zal zich toch we! niet vergissen, wanneer men daariu niets anders be merkt, dan eene waarschuwing aan 't adres van Frankrijk. Wie echter waarschuwt, geeft de hoop op zins- verandering en verbetering niet op. Ook zou men kunnen denken, dat al deze uitingen slechts ten doel hebben om nieuwe militairi che eischen en vorderingen te stellen, zoodra de ope ning van den rijksdag nabij is. Een zelfde artikel, bevat de waar schuwing van do voor dn deel neming der Duilsctn. kapitalisten aan de voorgestelde nieuwe Russische lee- ning. Van den éénen kant wil het blad de deelneming er aan, achter waarts schuiven, van den anderen kant ecliter ook de Russische regeering niet voor 't hoofd stoeten. Vandaar dat de .Post" zegt, dal «de toestand van het Russisch rijk, stillekens gezegd, juist dezelfde is, als die des vorigeu jaars." Daardoor wordt dus 't finantieele risico op den voorgrond geschoven, doch het ontbreekt ook niet, aan politieke be weegreden. En deze zijn het, welko een licht werpen op Duitschlands Oos- terlijke buren eD hunne wederzijdsche verstandhoudingen. Het redeneeren van de .Post" loopt hierop uit: .Laat baar soms wel eens wat al te vrijgevig maak te. Alle terechtwijzingen der pleegouders, dat men zoo niet moest handelen, als men met zijn rijkdom wezenlijk nut wilde stichten, nam zij wel is waar voor juist aan, doch bij de eerste gelegenheid de beste kon zij zich niet onthouden, al het overtollige weg te geven. Doch men kon haar onmogelijk be- stralfenwanneer vader of moeder dan ook al eens waarschuwend den vinger opstaken en zeiden «Sara, nu zijt gij weder zeer on verstandig geweest," dan staarde zy haar vermaner met de heldere oogen zoo smeekend aan en zeide met kinderlijke oprechtheid «Wees niet boos, maar ik kan een bedelaar onmogelijk iets weigeren." In haars vaders huis had Sara als eene kleine meesteres geheerscht, geen verzoek, hoe groot ook, werd haar geweigerd en dus had zij nooit geleerd, hare wenschen en ver langens in de noodzakelijkheid te onderdruk ken. Verder openbaarde zich bij Sara bij wijlen eene groote eigenzinnigheid. Zoo buigzaam en gedwee zij anders was, gebeurde het toch dikwerf, dat zij ipet ijzervast beid, op haar punt stond en zich noch door bidden, noch door vermaningen van haar sluk liet brengen. Ontwikkelden zich deze begaafdheden ten goede, tot karaktersterkte en medelijden met den behoeftige, dan zouden zonder twijfel daaruit heerlijke bloesems en vruchten voor de toekomst ontspruiten. Doch onder de aangehaalde omstandigheden was veeleer bet tegendeel te duchten. Hierover spraken do echtgenooten dikwerf met elkander, als zij vertrouwelijk alleen zaten en over de toe ons Rusland borgen, dan kan liet den oorlog tegen ons met Duitsch geld voeren, maar na de overwinning zal echter Duitscliland spoedig daar zijn om de Russische leeningen terug te eiichen. Dus ziet men dat de »Post" steeds nog rekenschap met de mogelijkheid van een Russischon oorlog houdt en dat het bezoek te Petersburg volgens hare meening bepaald geen borg voor 't behoud van den vrede gebracht heeft. Ook deze uitingen kunnen ten doel hebben eene grootere uitgave voor 't miütairismus te vorderen. Wie weet? Maar interessant is 't toch, zooals de "Post" te zelfder ure deduceert, als zou de sluiting eener Russische leening in Frankrijk een waarborg voor den vrede zijn. De Fransche schuldeischers zullen dan, zegt het blad, om niet alles te verliezen, het gewicht in de vredeschaal leggen. Zoo iets is te verwachten, zeer zeker, maar de groote bankiers lasten de leening weldra op andermans schouders, elfe zuïk een invluóu niet bezitten. Meer dan dit bevestigt ons in de hoop op 't behoud van den vrede, het eenigste feit, dat noch Frankrijk, noch Rusland thans in staat zijn. oor log te voeren. Dat het land der ktioet wel in staat is, leeningen te sluiten en dat Frankrijk diep ia schulden steekt zal niet bevestigd behoeven te worden. In beide rijken ziet het erbarmelijk in de beurs uit. Bij de begrafenis van Jan van Beers op het kerkhof te Antwerpen had een voorval komst hunner kinderen beraadslaagden. Daar hel tijdstip, waarop Sara haro pleeg oudera verlaten moest, naderde, om in het gesticht van mevrouw Cohnlield opgenomen te worden, was zij meer dan ooit het voor werp dezer gesprekken en als de moeder dan dikwerf de ongerustheid over Sara's toekomst niet kon verhelen, want Sara lag haai- na aan het harte, zeide de vader geruststellend «Wees zoo bevreesd niet, liefste, en iaat dezo vraag aan den lieven God over; Hij heeft elkeen de vatbaarheid en de bekwaamheden gegeven die bij passend gebruik onfeilbaar ten goede moeten leiden." In don anders zoo lustigen huiselijke» kring heerschte sedert eenigen tijd eene droeve stemming, want de dag naderde, waarop Sara voor eene tijdruimte van eenige jaren de wo ning moest verlaten, die baar een tweede -to huis" was geworden. Max en Carola zouden eveneens weldra voor hunne verdere vorming het ouderlyke huis voor een tijdlang moeten vaarwel zeggen. Hoe stil en leeg zal het dan iu de woning zijn, die tot lueitoezoo dikwerf van de onschuldige vroolijkheid en het scha terlachen der kinderen weerklonk. De oudeis durfden er in 't geheel niet aan denken, hoe eenzaam het dan bij hen zou zijn. En de kinderen? Met de onbestendigheid des kinderlijken leel'iyds gaven zij zich slechts aan de indrukken van het tegenwoordige over. Nu waren zij vol zorg over de aanstaande scheiding en toch spiegelden zij zich i:i de bontste kleurenmengeling hunne nieuwe om geving voor met al liet schoone en nooit ge kende, dat zy aldaar zouden aantreden. Sara alleen, was stil en droefgeestig; liever plaats, dat een drocvigrn indruk op alle aan wezigen mankte. De burgemeester, de heer Leopold de Wael, hield bm de geopende proeve eene rode, waarin hij de verdiensten van dcu overledene, ook in zijne hoed anigheid van schepen der stad. herdacht. Plotseling zag men den spreker bleek worden en wan kelen, zoodat de omstanders hem in hunne armen inoesien opvangen. De burgemef-sier moest naar zijne woning gebracht worden, eene beioerte had item getroffen. Zijn seci-o- taris las de lijkrede voort, terwijl oen paar vrienden en een geneesheer den lyder naar huis voerden. Zondag was de spraak eenigs zins terug gekomen, en de zieke bewoog vrijelijk den rechterarm, die iu den nacht verlamd was de genetslicercn koestelen de beste hoop. De moordenni ijon zijn in België wéér aan de orde van den dag. Zoo vond men jl. Zaterdag morgen te Welkenracdt nnl y Ver viel s, zekere Caroline Lrunberis oud 50 jaren, afgrijselijk verminkt, vermoord in hare wo ning. In de sparrebosschen, liggende tusschcn Eeolo en Balgcrhocke, heeft men het ziel togend lichaam eener jonge vrouw gevonden. Haar gelaat was ganscli doorkerfd en onken baar geworden. YoorolcfcV den laatsten snik te geven, kon zij nog een drietal woorden .stamelen, waardoor zy aan de gendarr ep don moordenaar bekend maakte. De opschudding onder het volk over deze gruwelijke gebeurtenissen is buitengewoon groot. Het Bulletin de 1'Oeuvre Anti- Fsrlavagiste de France publiceert de lijst der giften, inge komen bij kardinaal Lavigerie, en loopundo tot het bedrag van 453625 francs. Do 301)000 francs, door Z. IIden Bans gesehonkon, zijn iu sommen van 5COOO francs verdoold onder de Comités van het Anti-Sla- vernij-Genootschap to Londen, Parijs en Brussel, terwijl de overgeblevene 150000 francs bestemd blijven voor de Comités vnu genoemd Genootschap te Mudiid, Lissabon cu Rome. Het Rijk beeft- de werkplaatsen van Saint-E tien ne aangekocht voor de som van had zij de gemoedelijke woning barer ploeg ouders niet willen verlaten; want de vreemde had voor haar geene bekoorlijkheid, doch haais vaders laatste wil, was haar heilig en iu den droom 20u het haar niet zyn ingevallen hem niet te gehoorzamen, zelfs al was do be ker nog zoo bitter om te drinken. Eindelijk was de dag, dat Sara moest af scheid nemen, aangebroken. Snikkend lag zij in de armen barer pleegmoeder, die haar ouder hittere tranen kuste en een stillen zege- weiisch over het kind, dat haar zoo dierbaar geworden was, uitsprak. Max en Carola wilden niet van Sara scheiden en verstikten haar schier tusschen hunne omhelzingen en kussen. Eindeiijk maakte Hcimbusch cca einde aan deze droevige afschcids-scène, door Sara iu don reeds wachtenden wagen te hel pen instijgen en zijne dierbaren m g even de hand toreiken. Daarna slapte ook hij iu den wagen, waar Sara haar lmofd wecnend en snikkend tegen de kussens verborgen hield. Vergeet ons niet, Sara; en bemin ons steeds, wij ook zullen u nooit vergeten," rie pen Max en Carola nog in den wagen, dio zich reeds iu beweging stelde. Nog een paar minuten en Sara was aan hunne blikken om trokken. -Dat zal oen genoeglijke-lag zyn. mama, waarop wij or.s hier na eenige jaren scheidens geheel volwassen, mogen terugzien.'1 meen den do kinderen, toen zij met de moeder de woning binnentraden. ll'orrff vervolgd.

Peel en Maas | 1888 | | pagina 1