want hij was immers - zo zeiden de mensen - een vrolijke
Frans. En zo heette hij trouwens ook; Frans.
Hij had zoveel vrienden en vriendinnetjes omdat hij zoveel
geld had? en hij strooide zoveel geld omdat hij graag veel
vrienden en vriendinnen had.
Maar als het eens een ogenblik stil rondom hem werd, dan
hoorde hij diép in zichzelf een stem die anders vanwege het
lawaai-niet te horen was. En die stilte kwam voor hem over
vloedig toen hij eens in een van zijn dolle buien een paard
en een harnas gekocht had om in de oorlog roem te gaan oog
sten, Hij werd gevangen genomen en toen was het uit met het
lieve leventje. Geen geld meer? geen vrolijke vrienden meer?
alleen bewakers. Hij moest het maar zien te stellen met het
goede dat in zijn hart altijd geduldig had zitten wachten om
ook eens aan het woord te kunnen komen, maar dat steeds
maar overschreeuwd was door feestgedruis en gekochte vriend
schap. Dat soort vriendschap bleek hier in de gevangenis
ook al niet veel waard te zijn geweest. Hier was hij alleen.
Nou ja, als middeleeuwse christen was hem van kinds-af-aan
al met de paplepel ingegoten dat God altijd met je is, maar
vermoedelijk was hij van die gedachte niet ondersteboven
geraakt. Welke jonge knul denkt niet; "Ik zou Hem dan wel
eens willen ontmoeten"? Toen'hij tenslotte vrijgelaten werd
uit krijgsgevangenschap, of misschien wel vrijgekocht door
zijn rijke vader, toen reed hij eens op zijn paard op een
weg waar ccn melaatse liep. De stank van het rottende lichaam
sloeg hem óp zijn adem en hij kreeg een gevoel van hevige
afkeer en walging. Heel begrijpelijk! Hij draaide zich om
0111 weg te rijden. Waarschijnlijk kreeg hij toen een gevoel
alsof hij door de bliksem getroffen werd? het moet als een
bliksemstraal bij hem binnegeslagen zijn; "Pas op! Je draait
God je rug toe als je een mens zoals hij de rug toedraait.
God is immers echt mens geworden; hij is in de mensen te
^vinden. Hij is een lijdend,mens geworden, zelfs een sterven
de mens. Draai Hem dus de rug niet toe!". En met zijn echt
Italiaanse en middeleeuwse spontaniteit keert Fransiscus
zich weer om en geeft zich helemaal; hij omarmt dit stuk -
menselijk wrak en kust het op de kapotte lippen.^vanvegej
Afkeer om dit stuk ellende en een heerlijk gevoelVde gevor_
den medemens en de gevonden God strijden in hem, maar de
strijd is vlug beslist. Hij zal zich de schepping en de
schepselen nooit meer laten omtnemen? hij zal zich zijn
schepper niet meer laten ontglippen. En hij is weer de vro
lijke i'rans, maar nu op een hoger vlak. Niet meer vanwege
de gekochte vriendschap, maar vanwege de echte vriendschap.
Hij kan nu vrolijk zijn en God bejubelen omdat hij Hem ge
vonden heeft in zijn medemensen en in heel de schepping.
